Και να που η συνέντευξη του Γ. Γουναλάκη αποτέλεσε το έναυσμα για συζητήσεις και τοποθετήσεις, φαίνεται πως πολλούς και είναι θετικό αυτό, απασχολεί το μέλλον του τόπου. Ώρα λοιπόν για στράτευση και αφήστε με να πιστεύω πως όλοι οι καλοί θα βγουν μπροστά, κανείς δεν περισσεύει, θέλουμε ιδέες. προτάσεις, θέλουμε ανθρώπους…. Το κείμενο που ακολουθεί το έστειλε ακροατής, αναγνώστης, πολίτης…..
ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΘΑ ΤΟΝ ΨΗΦΙΖΑ.
….Του Στέλιου Αδαμάκη.
Αγαπητοί αναγνώστες, το άρθρο που ακολουθεί θα είναι ιδιαίτερα μακρύ, αφορά σκέψεις για το παρόν και το μέλλον μας όπως μας το καθορίζουν με την πολιτική τους άτομα γνωστά μας, κοντινά μας, τιμήστε λοιπόν το κείμενο αυτό με την ανάγνωσή σας, κατανοώντας πως δεν μπορούσε να αναλυθεί σε πέντε μόνο γραμμές σύντομες ένα παρόμοιο θέμα. Με προσοχή και ενδιαφέρον άκουσα τη συνέντευξη του Γ. Γουναλάκη και τους λόγους της μη καθόδου του στις Δημοτικές εκλογές.
Η υποψηφιότητά του ως επικεφαλής ψηφοδελτίου, θα αποτελούσε μία σημαντική συμμετοχή στα πράγματα του τόπου και μία ενδιαφέρουσα πρόκληση.
Ευτυχώς, το μη προχωρημένο της ηλικίας, του επιτρέπει να σχεδιάσει σε βάθος χρόνου, ώστε έστω στις μεθεπόμενες εκλογές να επιχειρήσει να επηρεάσει, θετικά ελπίζω, την πορεία της περιοχής.
Αν και θεωρώ πως ετούτη είναι η πενταετία που απαραίτητα πρέπει όχι μόνο να τεθούν οι βάσεις αλλά και να προχωρήσουμε, αν θέλουμε κι εμείς να “παίξουμε στην αυλή των μεγάλων”, για μια καινούργια στρατηγική τοπικής ανάπτυξης και καλώς εννοούμενης, υγιούς, ευημερίας. Με φαντασία και ρεαλισμό, για κάτι περισσότερο από ό,τι επιτρέπει η σημερινή συγκυρία, κάνοντας την υπέρβαση, επιταχύνοντας ώστε να καλυφθεί η εδώ και μερικά χρόνια καθυστέρησή μας.
Άκουσα το Γ.Γ να εκφράζει επίσης απόψεις για τους δύο έως τώρα εκδηλώσαντες ενδιαφέρον για το
Δήμο Α. Ν.
Να δούμε το Νίκο Κοκκίνη.
Μην ξεχνάμε το σχετικό μειονέκτημά του, της ηλικίας του, καθώς και του φορτίου μίας παλαιοκομματικής καριέρας, που οφείλει να αποτινάξει τώρα, “εν πλω και δίχως να ρυπάνει”, για να εμφανιστεί “καθαρός κι εξαγνισμένος” στην κρίση των συνδημοτών του.
Δύσκολο θα είναι. Αν και η συνταγή, υπάρχει. Μπορεί να στρέψει τα πράγματα υπέρ του. Ευκαιρία του -επειδή δεν μπορεί να αποσκοπεί σε μακράς διάρκειας εγκατάσταση στην εξουσία- να προσπαθήσει να μας κληροδοτήσει ένα σε βάθος έργο, παραμερίζοντας κατά το μέγιστο τις προσωπικές του φιλοδοξίες, υπέρ του κοινού καλού. Θα το θελήσει;
Θα κριθεί από τις καινοτόμες ιδέες που θα προωθήσει, αν διαθέτει, για να διαφοροποιηθεί από τον ανταγωνισμό, όπως και από τους συνεργάτες τους οποίους θα καταφέρει να πείσει και εμπνεύσει και θα επιλέξει, καθώς και τους συμμάχους που θα ταχθούν στο πλάι του.
Η -ενδεχόμενη- δημαρχία του, οφείλει να μην λάβει τον προσωποπαγή, απολυταρχικό χαρακτήρα που είχαν άλλες εξουσίες στο παρελθόν αλλά και να πλαισιωθεί από τη “νέα” γενιά, των τριάντα έως πενήντα ετών, με αρκετή ελευθερία τους, ανάληψης πρωτοβουλιών, κάτι που απεύχεται και στο οποίο σίγουρα θα αντιδράσει ένα μέρος της παραμεριζόμενης παλαιάς γενιάς, με τις κλίκες, τις οικογένειες, τα οργανωμένα ισχυρά συμφέροντα, τους βυζαντινούς παρακοιμώμενους, από τους αυλοκόλακες έως τους δολοπλόκους και τους υποσκάπτοντες και βέβαια όσους φέρουν στις αποσκευές τους ρωμαϊκή πορφύρα για πιθανή ποθούμενη αυτοκρατοροστέψη τους.
Δεν θέλω να ξαναζήσω ως πολίτης στιγμές με άτομα ανίκανα για πράγματα υψηλά κι υπέροχα, όπως κάποτε που υπέβαλα πρόταση σε “αρμόδιο”, του ζήτησα να συναντηθώ με εκείνον καθώς και τους τότε δύο ηγέτες της αντιπολίτευσης ώστε ΟΛΟΙ μαζί να την υιοθετούσαν, αν συμφωνούσαν. Με κοίταξε με ολοστρόγγυλα από την έκπληξη μάτια και με αποτροπιασμό μου δήλωσε “δεν γίνονται έτσι αυτά, διαθέτω την πλειοψηφία και ΕΓΩ θα το περάσω, με τους δικούς μου”.
Αδιαφορώντας για το ότι αν την έχανε την πλειοψηφία στις επόμενες εκλογές, οι άλλες παρατάξεις ασφαλώς θα διέκοπταν την υλοποίηση του έργου μόνο και μόνο για να μην τον δικαιώσουν, όπως ο Γ. Γουν. είπε πολύ σωστά “οι επόμενοι κρατούντες δεν συνεχίζουν εύκολα τις ιδέες των προκατόχων τους”. Να τον συμπληρώσω, ότι αυτό συμβαίνει επειδή δεν θέλουν να ακυρώσουν τους δικούς τους ψηφανθρώπους που δεν έχουν μεν το απαραίτητο βεληνεκές, αλλά που θεωρούν πως ήλθε η ώρα της δόξας τους, για τα δικά τους σχέδια και όχι και άλλων, όσο καλά και αν είναι αυτά.
Θέλω επίσης να αποφύγω εγώ ο πολίτης στιγμές όπως όταν με προετοίμασαν για συνάντηση με ισχυρό “αρμόδιο” και με δασκάλεψαν “θα του μιλάς αργά κι απλά, δεν είναι εύστροφος”. “Μα τότε γιατί κατέχει αυτή τη θέση” ήταν η εύλογη απορία μου. “Διότι είναι τίμιος και διαθέτει και πολλές ψήφους”, έλαβα την αποστομωτική απάντηση.
Ή όταν απευθύνθηκα σε άλλον πάλι, συμπαθή “αρμόδιο”, που με αφοπλιστική ειλικρίνεια μου δήλωσε πως το αντικείμενο της πρότασής μου, όταν του έπεφτε στα χέρια στην καθημερινότητά του, δεν το καταλάβαινε -δεν έφτανε η γνώση του και το μυαλό του- και προσπαθούσε να το ξεφορτωθεί για “να μην το βλέπει”!
Πάμε τώρα στον “άλλο” υποψήφιο, τον δεύτερο. Που η βαθιά διαφωνία μας σε καθαρά πολιτιστικής φύσεως σχέδια, δεν με εμποδίζει να παραδεχτώ και να συμφωνήσω και εδώ με το Γ. Γουν, ότι ΔΕΝ είναι κακός. Θέλει, με τον τρόπο του (όμως εκεί έγκειται το πρόβλημα!), το καλό του τόπου.
Αλλά τι πράττει;
Θα κάνω μία σύντομη παρένθεση εδώ. Το προσωπικό μου πιστεύω είναι ότι ο συνδυασμός εμπνευσμένου καλλωπισμού του τόπου και Πολιτισμού και Τέχνης, με εξαιρετικά πρωτότυπους τρόπους, μπορεί και πρέπει να αποτελέσει έναν από τους μόνιμους άξονες όπου θα βασισθεί η ανάπτυξη (δεν θα είναι ο μόνος άξονας), με την προστιθέμενη αξία, μίας σε όμορφο τόπο ευχάριστης και αρμονικής καθημερινής διαβίωσης και για το ντόπιο πληθυσμό.
Υπέροχες ήταν οι ημέρες καταδύσεων ψηλά πάν’ απ’ τη Λίμνη, αλλά μετά τι έμεινε; Ο κάτοικος και ο επισκέπτης, πρέπει να μπορούν να χαίρονται ΜΟΝΙΜΕΣ νέες δομές κι αισθητικές απολαύσεις καθώς και βελτιώσεις βέβαια των όσων ήδη υπάρχουν. Που θα καθιστούν την περιπλάνηση ή την παραμονή στην πόλη και τον Ιανουάριο ακόμη, εμπειρία μοναδική, άκρως ευχάριστη. Όχι ημιθανείς παρεμβάσεις σε σκάλες, που ασφυκτιούν.
Τρόποι, αρκετοί, τουλάχιστον μία δεκάδα, υπάρχουν. Και συχνά με ΔΙΕΘΝΗ παρόμοια παραδείγματα που επιβεβαιώνουν τη δυναμική τους. Αλλά με θλιβερή στενότητα αντίληψης, ή μάλλον μη-αντίληψης, ο κατεξοχήν “αρμόδιος” αναίσχυντα απαξίωσε αρκετούς από αυτούς. Μέχρι σημείου να αρνηθεί, όταν καταφέραμε να πείσουμε έναν προσωπικό σύμβουλο του τότε γάλλου πρωθυπουργού Ερό, με το κύρος που διέθετε, να κάνει τη δημοτική αρχή της πόλης Νάντης να δεχθεί να μας στείλει έναν ειδικό επί της ανάπτυξης, στηριζόμενης σε παρόμοια πρωτοβουλία που έχει εκεί θριαμβεύσει, για να μας μεταφέρουν τη γνώση τους και τις εμπειρίες που τους ώθησαν σε πρωτοποριακά αξιοποιήσιμο σχεδιασμό και να μας δείξουν το δρόμο.
Ο τοπικός “τα-γνωρίζω-όλα” και “λαϊκίζετε-όταν-επιμένετε”, απέρριψε τη βοήθεια μετά βδελυγμίας με το ρηχό, ανόητο επιχείρημα “είναι διαφορετικές οι συνθήκες εκεί, από τις δικές μας”. Κάτι που κάθε στριμωγμένος θα μπορούσε να προβάλει λόγω έλλειψης άλλου επιχειρήματος, ακόμη και για μία διαφορά απόστασης ανάμεσα σε Μαρδάτι και Άγιο Νικόλαο.
Με την ίδια ευκολία απέρριψε και τη βοήθεια της βυζαντινολόγου Αρβελέρ, τις συμβουλές του Πολυτεχνείου Κρήτης, όπως και διαφόρων διεθνών πολιτικών προσωπικοτήτων των οποίων είχαμε καταφέρει να ξυπνήσουμε το ενδιαφέρον και που θα μας στήριζαν. Έχοντας εκείνος σπρώξει και τα χρυσά του ακόμη δόντια ποντάροντας στη Σπιναλόγκα, στερώντας την ατροφική μασχάλη του από κάθε δυνατότητα τοποθέτησης κάτω της -κατά τα ίδια τα λόγια του- “δεύτερου καρπουζιού” δηλαδή σχεδίου Β.
Αλλά και για χίλια άλλα θέματα, ένιωθε στρεβλή ικανοποίηση -αντί να αναζητεί συναίνεση κι ενθουσιασμό κι ομοψυχία- να απολαμβάνει τη ρήξη. Γαργαδόρος, λογότυπο Δήμου, αδιαφορία για τεράστιας εμβέλειας προτάσεις για εκθέσεις, συν παράλογες υποσχέσεις του για γλυπτά π.χ στη θάλασσα που καλό θα ήταν να κρατάει ο ίδιος κόντρα όταν θα φυσάει, καμία επιμονή στο θέμα του στη Νεάπολη φραγκισκανικού μοναστηριού Φραρό με τις τεράστιες διεθνείς δυνατότητες και προοπτικές, ειρωνεία του για την πρόταση ανθισμένου γεφυριού, ανύπαρκτη διπλωματία και τακτ, εγγενής αγένεια, συνεχείς προστριβές με πολλούς, ακόμη και με στελέχη του που αξιοπρεπώς όμως, δεν αντέδρασαν με το δικό του τρόπο.
Ναι, ΔΕΝ θα μπορούσα να τον ψηφίσω, είναι εριστικός, μονόπαντος, εκδικητικός, επ’ ουδενί διαλλακτικός. Και όσο από οράματα…
Ναι, σίγουρα έχει κλείσει ο κύκλος του. Αποτελεί, σαν πράξεις και ιδέες, μνημείο του περασμένου αιώνα, τον οποίο με χαρά, σεβασμό και τις οφειλόμενες τιμές, θα συνόδευα στα έδρανα της μειοψηφίας-αντιπολίτευσης, η πείρα του από εκεί θα μας είναι πολύτιμη.
Νέοι του τόπου, σε χρόνια ή σε ιδέες, θα βγείτε μπροστά;
ΣΤΕΛΙΟΣ ΑΔΑΜΑΚΗΣ