Κείμενο παροτρυντικό μα και σατυρικό συνάμα.
Του Στέλιου Αδαμάκη.
Υποψήφιε Δημοτικέ Σύμβουλε ή Δήμαρχε, άρρενα ή θήλυ.
Αποφάσισες, ή σε ώθησαν, να κατέλθεις στις εκλογές και ιδού που με καμάρι τώρα στο ψηφοδέλτιο το όνομά σου απολαμβάνεις.
Όλοι, οι δικοί σου τουλάχιστον, συζητούν για σένα, της οικογένειας εσύ είσαι ο εκλεκτός. Το δίμηνο της δόξας σου, ήρθ’ ο καιρός να ζήσεις.
Έτοιμος και άξιος πραγματικά; Να το δεις και διαπιστώσεις θέλουμε να σε βοηθήσουμε.
Η πρώτη σκέψη μας, ότι είσαι μάλλον καλύτερος από τους άλλους διότι δεν καταφεύγεις στο κλασικό φτωχεπιχείρημα “γιατί όχι να μην κατέβω, αφού δεν είναι αυτοί καλύτεροι από εμένα”.
Δείχνεις λοιπόν παραπάνω ικανότητες και εξυπνάδα, ξεχωρίζεις. Πέρα βέβαια και από την αναμφίβολη εργατικότητα και τιμιότητά σου. Διότι είσαι αυθεντικός κι όχι οπορτουνιστής. Θέλεις ειλικρινά να βοηθήσεις.
Επειδή στο παρελθόν δεν συμμετείχες και δεν έπαιξες ρόλο αρνητικό ή θετικό σ’ αυτά, πας παρακάτω και θα περάσεις μόνο επί τροχάδην τα ημιαιώνια προβλήματα του τόπου, υπαρκτά μεν, που δεν χρειάζονται και πολλή εξυπνάδα για να τα ανακαλύψει κάποιος, γι αυτό άλλωστε τα προβάλλουν τόσο εύκολα κι επίμονα οι άλλοι. Αν κι όπως φαίνεται, απαιτείται μεγάλη εξυπνάδα για να τα διορθώσουν: καθαριότητα, λακκούβες, κυκλοφορία, στάθμευση και το αγκάθι, η λειτουργία του τοπικού συστήματος υγείας. Δηλαδή το σύνηθες ρεπερτόριο.
Σίγουρα πάντως εσύ δεν ήσουν αραχτός ως τώρα στο κατάστημα ή την υπηρεσία σου, κρίνοντας μόνο και κατακρίνοντας. Ήσουν ήδη πετυχημένος οργανωτής και καινοτόμος.
Και το αντίθετο, αν από χρόνια συμμετείχες στα κοινά, σπεύδεις να τα ανακοινώσεις με χαρά τα επιτεύγματά σου, μαζί με τα σημαντικά καθήκοντά σου στην ομάδα ποδοσφαίρου του χωριού, την εθελοντική παρουσία σου και επιδεξιότητα στην κοπή της πίτας της δουλειάς σου, και με ιδιαίτερη μνεία στο Γιωργάκη και στη Μαιρούλα, τα δύο πράγματι υπέροχα παιδιά σου. Μαζί μ’ εκείνο το δεκάρι που είδες κι έπαθες να πάρεις σαν βαθμό στο μάθημα των υπολογιστών.
Όχι λοιπόν, δεν περιορίστηκες ως τώρα σε μια χρηστή, χωρίς απαιτήσεις κι ανεγκέφαλη, διαχείριση.
Εσύ κουράστηκες, φαντάστηκες, πρωτοτυπείς και ίσως κάθεσαι και απολαμβάνεις τώρα. Το τερμάτισες, ώρα σου για κάτι παραπάνω, ακούς εκείνη την ουράνια φωνή που σε καλεί, δεν είσαι απ’ τους ελάχιστους που άρχοντες πονηροί σε στρατολόγησαν, μόνο για να συμπληρώσουν το ψηφοδέλτιό τους.
Ούτε βασίζεσαι στα σόγια και τους κολλητούς σου για τα ψηφαλάκια αλλά στη γενική εκτίμηση για το έργο κι όχι τη θέση σου. Είσαι χαρισματικός, πάει, τελείωσε.
Συνεργάζεσαι, ακούς, μαθαίνεις κι επαυξάνεις, δεν τα ξέρεις όλα, δεν μονοπωλείς λόγο κι ιδέες.
Ασφαλώς έχεις ταξιδέψει και δει και προσέξει και διδαχθεί και έτσι δεν θεωρείς το μέρος σου σαν κέντρο του κόσμου, παρά μόνο σαν κέντρο σου συναισθηματικό και εύγε σου.
Γι αυτό και εγκατέλειψες τη θολή θέση-γλυφιτζούρι των πτωχών σε έμπνευση “να φέρουμε τον τόπο στη θέση που του αξίζει” διότι αντιλήφθηκες ότι εκτός από, άφθονες ευτυχώς, περιπτώσεις μεμονωμένων επιφανών τέκνων μας, η τελευταία τοπική συλλογική επιτυχία (όχι σκέτα εξέγερση, επανάσταση, ηρωικός αγώνας και θυσία) χρονολογείται το 1400 π.Χ όταν και μας τέλειωσε ο Μινωικός πολιτισμός.
Εσύ γνωρίζεις πώς να συγκεράσεις εφικτούς, ρεαλιστικούς στόχους, μπήγοντας εμβόλιμα και σφηνάκια, πρωτότυπες, καινοτόμες, σχεδόν κουζουλές προτάσεις, τόσο απαραίτητες για να συνεχίσουμε και να ονειρευόμαστε.
Έλεγες πάντα ανοιχτά τη γνώμη σου, χωρίς φανατισμό, δεν κρυβόσουν πίσω από ένα “δεν μιλάω εγώ, σέβομαι όλους και τις απόψεις τους” που γύρω μας ακούμε, ουσιαστικά όμως για να μην δυσαρεστήσεις και μη χάσεις πελατεία. Σαν όποιος μιλούσε να σήμαινε πως δεν σεβόταν.
Είσαι καλαίσθητος. Το δείχνει και η φωτογραφία σου, προ δεκαετίας, που έχεις αναρτήσει. Το εισπνέει όποιος σε πλησιάζει, το διαχέεις αρωματισμένα βρε παιδί μου. Σιγουρεύεται έτσι κάποιος, πως το ίδιο αρμονικά και με γούστο θα “ντύσεις” και τον τόπο.
Έχεις πλημμυρίσει το σπίτι, το μπαλκόνι, το κατάστημα και το γραφείο σου με πράσινο και λουλούδια. Περνάς το μήνυμα πως έτσι θα μακιγιάρεις και θα φτιασιδώσεις γερασμένα κτήρια και δρόμους, πέρα από τη μάχη που θα δώσεις για αναπλάσεις.
Πρόσεξα πως κόπτεσαι για το ποδήλατο και την αξία του. Το αποδεικνύεις άλλωστε. Με υπερηφάνεια κάθε πρωί κι απόγευμα σε βλέπω να περνάς απ’ το γεφύρι, αγκομαχώντας στο πετάλι.
Χαίρομαι που αντιλαμβάνεσαι πως για να βοηθήσεις το Δήμο αλλά και για να υπερισχύσεις ευγενικά των άλλων, οφείλεις να ιδρώσεις για να καλύψεις το χαμένο έδαφος, να τρέξεις, να πασχίσεις, να δημιουργήσεις ταχύτερα-περισσότερο-καλύτερα-
Για να ευλογήσω και τα γένεια μου, ιδού και ο αγαπημένος μου τομέας:
οπωσδήποτε θα μελέτησες την τοπική ιστορία και μυθολογία ώστε τα στοιχεία τους να σου χρησιμεύσουν, ανάμεσα στις άλλες προτεραιότητές μας, σαν τεράστιος πόλος τουριστικής -και όχι μόνο- έλξης και ανάπτυξης, μέσα από μια ευφάνταστη αξιοποίηση και συστηματική εκμετάλλευση για το κοινό καλό, αυτού του ανεξάντλητου και δωρεάν πλούτου, αποκλειστικού μας. Διότι πχ τον υπέροχο στρατηγό και ναύαρχο του Μ. Αλεξάνδρου, το Νέαρχό μας από τη Λατώ, μόνο ένα ταπεινό κι ασήμαντο βραχάκι μας τον θυμίζει που σχεδόν ποτέ δεν είδαμε κάποιον να το πλησιάζει. Ή διότι το μοναδικό ιστορικά, η μυθιστορηματική σχεδόν περίπτωση που μπροστά της ωχριά (κάποια υπερβολή δεν βλάπτει) ο Ουμπέρτο Έκο, του καταρρέοντος μοναστηριού Φραρό, με τον εν μέσω πρωτοφανούς “σχίσματος” της Καθολικής Εκκλησίας κρητικό Πάπα Αλέξανδρό “μας”, ακόμη περιμένει.
Ολοκληρώνοντας: αν τα παραπάνω προσόντα σε χαρακτηρίζουν, Υποψήφιε, “ευλογημένος” να ‘σαι. Σε προσδοκούσαμε.
Αν όχι, αν αδιάφορος καρεκλοθεσάκιας και τοποτηρητής συμφερόντων εταιρείας ή υψηλών πατρόνων προστατών τυγχάνεις, είθε το “μαύρο” της κάλπης να σε πινελώσει και εξαφανίσει.
Και μια τελευταία λεπτομέρεια. Παρακολούθησα τις δύο συναντήσεις που οργανώθηκαν από το Φωνήεν και το Θάνο Κορομπύλια, των 4 υποψηφίων δημάρχων. Επί πάνω από 2.30 ώρες, δεν υπήρξε ούτε ένα γέλιο ή έστω ένα χαμόγελο! Τόσο στριφνή και στιφή είναι η πραγματικότητα και το μέλλον μας, που δεν χωράει στα κοινά ένα φωτεινό, πλατύ, ΑΙΣΙΟΔΟΞΟ χαμόγελο;
Υπενθύμιση: το άρθρο μου αυτό, προσπάθησε να είναι παροτρυντικό και χιουμοριστικό. Ίσως το κατάφερε. Ίσως και όχι.
Φιλικά και με εκτίμηση,
Στέλιος Αδαμάκης