ΗΤΑΝ ΕΝΑ ΜΙΚΡΟ ΚΑΡΑΒΙ…
Πριν λίγες μέρες.Περνούσα από το χωριό Βρουχάς.
Είδα, σταμάτησα, θαύμασα.
Ένα παλιό σκαρί, στου σχολείου την αυλή.
Πάνω σε ξύλινους τάκους ριγμένο.
Όμορφο, περήφανο πάντα, αν και κουρασμένο πιά.
Κάμποσα σάπια ξύλα ξεχύνονταν απ’ τα σπλάχνα του.
Μου ήλθε η ιδέα.
Αν χαμηλή η δαπάνη για την αγορά, όπως και την αναπαλαίωση, να το φροντίσω.
Αν μπορούσα να το σώσω, στον κήπο μου να τοποθετηθεί.
Να το κοιτάζω και ν’ ακούω τους τριγμούς από κατάστρωμα κι από κατάρτι. Άφθονες ή φτωχές ψαριές στ’ αμπάρι του να φαντάζομαι. Μπουνάτσες ή μελτέμια. Ψαράδες με σκαμμένα πρόσωπα, χείλη μ’ αρμύρα, χέρια να μπλέκονται σε μπερδεμένα δίχτυα.
Έτρεξα. Στον ιδιοκτήτη που με κατανόηση, να τ’ αποχωριστεί δεν φάνηκε ν’ αρνείται.
Και μετά βρήκα ξυλουργό φιλότιμο. Με το στηθοσκόπιό του να τ’ αφουγκραστεί, καλά να το γιατρέψει.
Μέχρι που μου διηγήθηκαν, το καΐκι αυτό πάνω του κουβαλούσε ιδιαίτερη ιστορία.
Ήταν από το ΝΗΣΙ, ναι, τη σειρά την τηλεοπτική!
Ευθύς αισθάνθηκα “λίγο” τον κήπο μου για να τ’ υποδεχθεί.
Και σκέφθηκα. Όταν το φροντίσω, να το δωρίσω.
Στον Πολιτιστικό, της Ελούντας ή της Πλάκας. Σαν μνημείο να στηθεί, ίσως σε βάθρο κι ίσως με παρτέρια ανθισμένα γύρω.
Με επιγραφή χαμηλόφωνη, σεμνή, ρομαντική.
“Κομμάτι ιστορίας, για το Νησί απ’ το ΝΗΣΙ, με θύμησες”.
Μα δυστυχώς…
Σε άσχημα ήταν χάλια μου είπε ο ξυλουργός, συγκινημένος. Διότι, σύμπτωση, ήταν εκείνος που χρόνια πριν, το είχε μετατρέψει, για του σεναρίου τις ανάγκες!
Θα στοίχιζε υπερβολικά, απεφάνθη. Και ήδη στη μεταφορά στο εργαστήρι του, μάλλον δεν θ’ άντεχε.
Κρίμα, πάντα τρέφω την πεποίθηση πως χρειάζεται να αξιοποιούμε, μεγάλα ή μικρά στοιχεία μας πολιτιστικά και εξωραϊστικά και να τα ενσωματώνουμε στο μωσαϊκό μας.
Καταδικασμένη άραγε να βουλιάξει η ιδέα, χωρίς καν εκείνο να βουλιάξει;
“Ήταν ένα μικρό καράβι…”.
Που δεν ήταν αταξίδευτο…
Φιλικά και με εκτίμηση,
Στέλιος Αδαμάκης