Η απειλούμενη δημοκρατία
… γράφει η Ειρήνη Καζαμία
«Είναι πλέον εμφανές σε όλους μας ότι εδώ και αρκετά χρόνια αυτό που ονομάζουμε «δυτική αντιπροσωπευτική δημοκρατία» αποκλίνει δραματικά από τους βασικούς κανόνες της Αθηναϊκής Δημοκρατίας, την οποία υποτίθεται ότι αποδέχεται ως βάση της συγκρότησής της. Δεν θα ήταν παρακινδυνευμένο να υποστηρίξουμε ότι το σημερινό πολιτικό σύστημα προσεγγίζει το «Ολιγαρχικό», με μια βασική διαφορά. Επιτρέπει στους πολίτες, μέσω διαφανών εκλογικών διαδικασιών, να επιλέγουν δημοκρατικά την ολιγαρχική ομάδα της αρεσκείας τους, καθώς και τα πρόσωπα που θα την πλαισιώσουν. Το σύστημα αυτό, πολλές φορές, ολισθαίνει σε μοναρχικό, όταν ο πρώτος τη τάξει της ομάδας εξουσίας πιστέψει στην «ενός ανδρός αρχή», επιβάλλοντας τη θέληση και τις επιλογές του με κάθε τρόπο, θεμιτό ή αθέμιτο.
Σε ένα τέτοιο πολιτικό σύστημα έννοιες όπως αυτές του κοινωνικού ελέγχου, της διαφάνειας, της συμμετοχής, του δικαίου, της ισονομίας και της ισοπολιτείας , των ίσων ευκαιριών όπως και τόσες άλλες, χάνουν το νόημα τους. Αποτελούν, απλώς, κούφια νοήματος λόγια, τα οποία διατυπώνονται απλώς από συνήθεια ή για λόγους εντυπωσιασμού και προπαγάνδας στην προσπάθεια διαιώνισης του συστήματος της δημοκρατικής ολιγαρχίας και των προσώπων που την συγκροτούν.
Στα πλαίσια μιας τέτοιας πολιτικής συγκρότησης, οι πολίτες διαπαιδαγωγούνται αντιδημοκρατικά, στο όνομα της δημοκρατίας. Δεν συνειδητοποιούν ότι οι εκλεγέντες αντιπρόσωποι τους δεν μεταφέρουν τις λαϊκές απόψεις και διεκδικήσεις αλλά αποτελούν κομματικούς παράγοντες οι οποίοι τις περισσότερες φορές υπακούουν τυφλά και υστερόβουλα στα κελεύσματα του αρχηγού, των βαρόνων και των οπλαρχηγών της ολιγαρχικής ομάδας εξουσίας. Η συνειδητοποίηση αυτής της αλήθειας πνίγει τους πολίτες που την συνειδητοποιούν αναγκάζοντας τους να διεκδικούν τα δίκαια ή άδικα δικαιώματα τους από την πολιτεία πολλές φορές βίαια και εξωθεσμικά. Τι άλλο όμως θα μπορούσαν να κάνουν όταν οι εκπρόσωποι τους πολιτεύονται μεν αλλά εννοίοτε βο(υ)λεύονται;
Η κοινωνική συγκρότηση είναι εσωτερική και αφορά δύο διαφορετικές δυτικές πολιτικές παραδόσεις. Από την μία πλευρά έχουμε μια γνήσια δημοκρατική παράδοση, η οποία απειλείται, ενώ από την άλλη πλευρά έχουμε μία κίβδηλη, χαλκευμένη, ψευτοδημοκρατική ρητορική διευθυνόμενη από ιμπεριαλιστές και πολυεθνικές εταιρείες, φορείς που δεν ενδιαφέρονται καθόλου για την υπεράσπιση αξιών όπως η ατομική ελευθερία αλλά κατηγοριοποιούν τους ανθρώπους εκμεταλλευόμενοι απλοϊκά συναισθήματα δίχως να τα πιστεύουν. Η ενδογενής σύγκρουση αξιών είναι πασίδηλα το μόνο δεδομένο, ενώ η δέσμη των ιδεών του ριζοσπαστικού διαφωτισμού έχει διαβρωθεί επικίνδυνα. Οι νέες μορφές διακυβέρνησης, οικονομικής δραστηριότητας, δημοσιογραφίας και τηλεόρασης συνιστούν παράγοντες που διαβάλουν και αποδυναμώνουν σημαντικές πλευρές της αληθινής δημοκρατικής ζωής. Την ίδια στιγμή, και με τις ίδιες αρνητικές επιπτώσεις, νέοι μηχανισμοί συγκροτούν και επιβάλλουν νεότευκτες κοινωνικές και πολιτικές ιεραρχίες.
Αυτή είναι η κατάσταση των πραγμάτων σήμερα. Αυτή είναι η κυρίαρχη ιδεολογία και αυτές είναι οι αντίξοες συνθήκες στις οποίες καλείται για μία ακόμα φορά να προβάλλει σθεναρή αντίσταση ο ριζοσπαστικός διαφωτισμός. Όσον αφορά την Ελλάδα, αλλά και όλα τα μικρά κράτη της περιφέρειας του δυτικού κόσμου, τα προηγούμενα προβλήματα έχουν πάρει ένα δραματικό χαρακτήρα. Η προσπάθεια επαναχάραξης των παγκόσμιων σφαιρών επιρροής στον κόσμο και τα καλπάζοντα υπερεθνικά οικονομικά και κοινωνικά συμφέροντα, αποτελούν το ιδανικό πεδίο ανάπτυξης μιας ολιγαρχικής δημοκρατίας. Αυτό όμως που θα πρέπει να αντιληφθούμε, είναι ότι για την κατάσταση αυτή δεν φταίνε τα πρόσωπα αλλά το πολιτικό σύστημα το οποίο έχει κλείσει τον ιστορικό του κύκλο και θα πρέπει επιτέλους να ανανεωθεί. Η ανανέωση αυτή δεν είναι δυνατόν να στηρίζεται σε μια απλή αντιγραφή άλλων δυτικών συστημάτων τα οποία δεν έχουν λάβει υπόψη τους τις ελληνικές ιδιαιτερότητες.
Η Ελλάδα γέννησε την ανόθευτη Δημοκρατία, τη βάση των Δυτικών Δημοκρατιών, και ως εκ τούτου θα πρέπει να αποτελεί το θεματοφύλακα των βασικών αξιών της. Είναι υποχρέωσή της, αντί να αναπαράγει την Ολιγαρχική Δημοκρατία άλλων δυτικών κρατών, να κάνει προτάσεις ανατροπής και αντικατάστασής της από μια γνήσια Δημοκρατία, εναρμονισμένη με την σύγχρονη κοινωνική πραγματικότητα και συνεπή με τα βασικά και απαράβατα δημοκρατικά δεδομένα. Τη Δημοκρατία αυτή, η οποία θα πρέπει να διέπεται από μια σειρά βασικών δημοκρατικών αρχών, η Ελλάδα είναι υποχρεωμένη ιστορικά να την μεταλαμπαδεύσει σε ολόκληρο τον Δυτικό κόσμο».
Όλο το παραπάνω κείμενο είναι ένα μικρό απόσπασμα από το βιβλίο των Μάνου Δανέζη και Στράτου Θεοδοσίου: «Το Μέλλον του Παρελθόντος μας – Επιστήμη και Νέος Πολιτισμός», που εκδόθηκε στην Αθήνα το 2005 από τις εκδόσεις Δίαυλος, το οποίο δυστυχώς δεν έχω διαβάσει όλο. Το παραπάνω απόσπασμα το βρήκα πρόσφατα στο διαδίκτυο. Όμως έχω παρακολουθήσει τα τελευταία χρόνια πάρα πολλές διαλέξεις που βρίσκονται εύκολα αν ψάξετε στον υπολογιστή σας, στο διαδίκτυο (Δυτικός Ορθολογισμός), όπου ο Μάνος Δανέζης αναλύει την κοσμοθεωρία του για την κατάρρευση του δυτικού πολιτισμού, όπου όπως αναλύει, αυτός ο πολιτισμός, όπως αναπτύχθηκε μετά την αναγέννηση, βασίσθηκε κυρίως στην αξία των υλικών αγαθών και δη του χρήματος. Το «ο χρόνος είναι χρήμα» είναι βασικό μότο του, που στην ουσία σημαίνει ότι ο χρόνος που δεν δουλεύεις για να παράγεις υλικά αγαθά είναι χαμένο χρήμα.
Στον αντίποδα ο Ελληνικός Πολιτισμός, είχε πάντα σε προτεραιότητα τον άνθρωπο και τις πανανθρώπινες αξίες. Τώρα λοιπόν που ο δυτικός πολιτισμός καταρρέει και σταδιακά, νομοτελειακά, θα αντικατασταθεί από ένα νέο πολιτισμό, πρέπει οι Έλληνες να προβάλουν τις αξίες τους και να ηγηθούν μιας παγκόσμιας σταυροφορίας για την επιστροφή στην αληθινή δημοκρατία. Και πιο καλύτερο παράδειγμα, λέω εγώ, για την ανάδειξη της αληθινής δημοκρατίας, από την γενικευμένη χρήση της απλής και ανόθευτης αναλογικής ψηφοφορίας, όπου όλοι οι εκλεγμένοι αντιπρόσωποι, όλων των τάσεων και των ομάδων της κοινωνίας, θα συνδιαλέγονται, θα συνεργάζονται και θα βρίσκουν λύσεις προς όφελος των λαών και των αιτημάτων της κοινωνίας, και θα παύσει να μας κυβερνά μια επίπλαστη ολιγαρχία που διαπλέκεται με τον πλούτο και καθορίζει τις τύχες των λαών με βάσει το χρήμα και τα συμφέροντα των ολίγων εις βάρος των πολλών.
Αν διαβάσετε προσεκτικά το κείμενο, μιλάει για την «ενός ανδρός αρχή», για κελεύσματα του αρχηγού, των βαρόνων και των οπλαρχηγών της ολιγαρχικής ομάδας εξουσίας, για νέες μορφές διακυβέρνησης, οικονομικής δραστηριότητας, δημοσιογραφίας και τηλεόρασης που συνιστούν παράγοντες που διαβάλουν και αποδυναμώνουν σημαντικές πλευρές της αληθινής δημοκρατικής ζωής.
Αν τα παραπάνω σας θυμίζουν πτυχές της πολιτικής πραγματικότητας που ζούμε σήμερα, τότε ξέρεται τι να κάνετε. Ξέρετε που πρέπει να αναζητήσετε τις δυνάμεις που πιστεύουν στην πρόοδο, στον διάλογο, στις συμμετοχικές διαδικασίες, στην επαφή με την κοινωνία για την ανόρθωση και την πρόοδο συνολικά της κοινωνίας των ανθρώπων και όχι των αριθμών και των κερδών των ολίγων.
ΕΙΡΗΝΗ ΚΑΖΑΜΙΑ