Το μεγάλο πρόβλημα είναι η απουσία της μεγάλης ελληνικής τυποποίησης να εμφανιστεί να αγοράσει με 3 και 3,5 €
Εβδομάδας Εθνικής Παλιγγενεσίας και ξεσηκωμού του Γένους αλλά και ελαιολαδικά οι ειδήσεις έρχονται από την γείτονα Τουρκία, η οποία έτσι ξαφνικά εν μια νυκτί αποφάσισε -ο Ερντογάν- να απαγορεύσει τις εξαγωγές ελαιολάδων. Σε μια ανοικτή αγορά όπως του ελαιολάδου, το γεγονός αυτό των λίγων δεκάδων χιλιάδων τόνων αποκτά τη δική του σημασία.
Κλείνει έτσι μια ακόμη στρόφιγγα εφοδιασμού, οπότε οι ισπανικές κοοπερατίβες βρίσκουν μια ακόμη ευκαιρία να χορέψουν την αγορά στο ρυθμό του …ταύρου
Οι τιμές στην Ισπανία ανεβαίνουν. Το λαμπάντε βάσης 1ο έφθασε 2,45€/κιλό (+ 6% σε ένα μήνα), το κοινό παρθένο 2,83€ (+14%) και το εξαιρετικό παρθένο κινείται περί τα 2,98€ (+9%) τον τελευταίο μήνα. Η μέση σταθμισμένη τιμή βρίσκεται στα 2,86€/κιλό αυξημένη κατά 13% τον τελευταίο μήνα.
Χρήσιμη είναι η πληροφορία ότι η άνοδος των τιμών συμβαδίζει με μια κάθετη πτώση κατά 60% περίπου στον όγκο των συναλλαγών. Όλα αυτά φαίνονται πολύ λογικά. Οι κοοπερατίβες έχουν τα λάδια χωρίς ανταγωνιστές από άλλες χώρες. Η Τυνησία δεν είχε λάδια, ούτε το Μαρόκο, η Τουρκία έκλεισε, η Ελλάδα δεν έχει καθόλου λαμπάντε, οπότε μπορούν και ανεβάζουν τις τιμές για «να βγάλουν τα σπασμένα» και τις ζημίες των προηγούμενων ετών. Λογικό όμως είναι ότι σε αυτά τα επίπεδα τιμών οι αγοραστές περιορίζονται. Άλλωστε οι ισπανικές δεξαμενές είναι γεμάτες με 1,2 εκ. τόνους περίπου όπως γεμάτες είναι και οι ιταλικές. Ευτυχώς που η Ιταλία έχει αρχίσει τα τελευταία χρόνια να μας αποκαλύπτει τα στατιστικά μυστικά της -μόνο η Ελλάδα πια τα κρύβει- κι έτσι μαθαίνουμε ότι τα αποθέματά της φθάνουν -και περισσεύουν με τα δεδομένα της ζήτησης- τους 350 χιλ. τόνους εκ των οποίων μάλιστα οι 250 περίπου είναι έξτρα παρθένα. Άρα όποιες αγορές κάνει τώρα, με το σταγονόμετρο και επιλεκτικά π.χ. κάποιο εξτρίσιμο της Κρήτης, μπορεί και να ζητήσει να το παραλάβει σε μεταγενέστερο χρόνο όταν η ζήτηση αρχίσει να ελευθερώνει χώρο στις δεξαμενές.
Η Κρήτη
Υπό αυτές τις συνθήκες η Κρήτη ακούει τιμές περίπου 2,85-2,90 (ex factory, βυτίο, αναχώρηση) τις οποίες όμως οι παραγωγοί δεν δέχονται περιμένοντας να σπάσει το όριο των 3,0 €. Μάχη δηλαδή με τον χρόνο, χαρακωμάτων θάλεγε κανείς, και το μεγάλο πρόβλημα είναι η απουσία της μεγάλης ελληνικής τυποποίησης να εμφανιστεί να αγοράσει με 3 και 3,5 € τα λαδάκια που βλέπουμε στα ράφια των σούπερ μάρκετ με 5 και 6€.
Τα ευχάριστα νέα έρχονται από τη μακρινή δύση. Οι ΗΠΑ έκαναν το μεγάλο μπάμ σπάζοντας το φράγμα των 400 χιλ.
Ευτυχώς, πάντως, που έχουμε στην Ελλάδα κάποιους, όπως τον Αγροτικό Συνεταιρισμό Πετρίνας στη Λακωνία, που έστειλε στις ΗΠΑ μια παρτίδα 20 περίπου τόνων τυποποιημένου με το δικό του όνομα, εκκαθαρίζοντας για τους παραγωγούς μέλη του 3,42€ καθαρά. Για τον πρωτοπόρο αυτό συνεταιρισμό έχουμε αναφερθεί και στο παρελθόν με αφορμή την κοινή/συνεχή άλεση που εφαρμόζει από τη δεκαετία του ΄30. Μόνο που η Ελλάδα θα χρειαστεί πολλές-πολλές Πετρίνες. Είθε!
ΠΗΓΗ: olivenews.gr