Σε άγνωστα μονοπάτια της ‘γειτονιάς’ μας περπάτησαν πεζοπόροι του Ορειβατικού Συλλόγου Αγίου Νικολάου την Κυριακή 16 Οκτωβρίου. Η κυκλική μας πεζοπορία είχε αφετηρία τον Θεολόγο, τον μικρό οικισμό που βρίσκεται ανάμεσα στην Κριτσά και τον Κρούστα. Ο Θεολόγος ξεκίνησε σαν μοναστήρι τα βυζαντινά χρόνια και λειτούργησε μέχρι τα τέλη του 19ου αιώνα. Σήμερα απομένουν μόνο μερικά κελιά και η παλιά εκκλησία που εντυπωσιάζει με την ιδιαιτερότητα της αρχιτεκτονικής της, καθώς ο ναός είναι τριμάρτυρος με τρία καμαροσκεπή κλίτη και παράθυρα λαξευμένα σε πέτρα.
Η πεζοπορία μας ξεκίνησε λίγο πριν από την εκκλησία, από στενό βραχώδες μονοπάτι που οδηγούσε προς την κορυφή, με φιδογυριστή πορεία ανάμεσα από ασπάλαθους και ξεραμένους από την καλοκαιρινή ζέστη πρίνους και αρωματικούς θάμνους. Ανηφορίσαμε ο ένας πίσω από τον άλλο, προσπαθώντας να αποφύγουμε τις γρατσουνιές από τα φυτά που ‘έκλειναν’ το δρόμο μας. Βγήκαμε από το στενό μονοπάτι και συνεχίσαμε ανηφορικά έχοντας στα δεξιά μας το φαράγγι της Κριτσάς. Περπατήσαμε ανάμεσα από τη γνώριμη βλάστηση της περιοχής μας με τους πρίνους, τις αγριελιές και τους ριζωμένους γκρίζους βράχους σκεπασμένους με ξεραμένα βρύα, να συνθέτουν όμορφες εικόνες. Πανύψηλοι πρίνοι μας πρόσφεραν δροσιά κάτω από τα σκιερά κλαδιά τους, καθώς η μέρα ήταν ζεστή -αν και βρισκόμαστε στη μέση του φθινόπωρου. Εγκαταλειμμένες στάνες με τους τοίχους γκρεμισμένους σε ένα σωρό από πέτρες, μας θύμισαν την ανθρώπινη παρουσία στην περιοχή σε αλλοτινούς καιρούς.
Συνεχίσαμε την ανάβαση, μέχρι ένα μικρό ίσιωμα όπου κατάφερναν να επιβιώσουν αρκετές μυγδαλιές, που παρά τις αντίξοες συνθήκες ήταν φορτωμένες με αμύγδαλα. Μαζί μας και ο ιδιοκτήτης του χωραφιού που μας πληροφόρησε ότι η περιοχή ονομάζεται ‘Πλατύβολο’ ή ‘Μαντάλι’ και παλιότερα ήταν γεμάτη μυγδαλιές. Αυτονόητο και μόνο από το όνομα της περιοχής, καθώς ‘mandorla’ στα ιταλικά είναι το αμύγδαλο και προφανώς από την περίοδο της ενετοκρατίας η περιοχή φιλοξενούσε αμυγδαλιές. Με τα μπαστούνια της ορειβασίας κτυπήσαμε ελαφρά τα καρπερά δέντρα και μια βροχή από ώριμους καρπούς μας έλουσε. Μαζέψαμε ανάμεσα από τις πέτρες τα σκορπισμένα μύγδαλα και συνεχίσαμε βιαστικά να προλάβουμε όσους προπορεύονταν, αν και ο πειρασμός να σπάμε με μια πέτρα και να δοκιμάζουμε τα νόστιμα αμυγδαλάκια, ήταν μεγάλος…
Εξακολουθήσαμε να σκαρφαλώνουμε τη βουνοπλαγιά και λίγο πριν φτάσουμε στην κορυφή είδαμε να απλώνεται πίσω μας στο βάθος, ξαπλωμένη ανάμεσα σε δύο πέλαγα (το Λιβυκό και το Κρητικό) η Ανατολική Κρήτη. Ο κάμπος στο πιο στενό κομμάτι του νησιού μας από ψηλά έμοιαζε ακόμη πιο στενός, σχεδόν μερικές δρασκελιές για να βρεθείς από τα βόρεια παράλια στο νότο, στην Ιεράπετρα! Και ανάμεσα από την αχλύ και το θάμπωμα του λαμπερού φθινοπωρινού ήλιου, πρόβαλε επιβλητικός και σκουρόχρωμος ο ορεινός όγκος της Θρυπτής, με την κορφή του Αφέντη να ορθώνεται περήφανα ψηλότερα από όλες τις άλλες κορφές.
Συνεχίσαμε προς την κορυφή του ‘Ατσιβιδωτού’, ανάμεσα από εντυπωσιακούς βραχώδεις σχηματισμούς και ακόμη πιο εντυπωσιακά σκουροπράσινα κατσοπρίνια, τους χαρακτηριστικούς θάμνους της περιοχής μας που η φύση με τον άνεμο και τη βροχή έχει σμιλέψει σε γλυπτά απαράμιλλης ομορφιάς.
Από την κορυφή κατηφορίσαμε προς το φαράγγι του Θεολόγου, ένα όμορφο ανοικτό φαράγγι σκεπασμένο με πανύψηλους πρίνους, που αναζητώντας το φως του ήλιου εξελίχθηκαν σε επιβλητικά δέντρα. Ακολουθήσαμε το σκεπασμένο με ξερά φύλλα μονοπάτι, που ξετυλίγεται πότε μέσα στην κοίτη και άλλοτε στα πρανή και φτάνει κοντά στην Κριτσά. Παλιό μονοπάτι που πριν αρκετές δεκαετίες ήταν η ‘οδική αρτηρία’ που συνέδεε την Κριτσά με το οροπέδιο του Καθαρού.
Φτάσαμε στην αφετηρία μετά από πορεία περίπου 4,5 ωρών και ολοκληρώσαμε την κυριακάτικη εξόρμηση μας σε παραδοσιακή ταβέρνα στην Κριτσά με σπιτικιές νοστιμιές και παγωμένη μπύρα.
Φωτογραφίες και video από την πεζοπορία στο blog του Συλλόγου pezopories.blogspot.gr και στη σελίδα μας στο facebook.