Δυο όμορφα όσο και διαφορετικά φαράγγια στην περιοχή Χερσονήσου, την άγρια Ρόζα και την καταπράσινη Εμπασά, περπάτησε ο Ορειβατικός Σύλλογος Αγίου Νικολάου την Κυριακή 18 Ιουνίου 2023 με πολύ καλές για την εποχή καιρικές συνθήκες, ιδανικές για πεζοπορία.
Φαράγγι της Ρόζας, η επιτομή του φαραγγιού
Μαζευτήκαμε λοιπόν στην είσοδο του φαραγγιού, μετά το χωρίο Γωνιές, δεκατρείς νοματαίοι όλοι κι όλοι. Ώρα εννιά περίπου ξεκινάμε! Το φαράγγι της Ρόζας, που ανοίγεται μπροστά μας, βαθύ κι εντυπωσιακό στις δυτικές πλαγιές της Δίκτης, αποτελεί την επιτομή του φαραγγιού, μια κι έχει εντυπωσιακά βαθιά κάθετα τοιχώματα. Αποτελεί ένα από τα πιο επισκέψιμα φαράγγια της Κρήτης λόγω της άγριας ομορφιάς του, αλλά και της εγγύτητας του με το Ηράκλειο. Πιθανολογείται ότι πήρε το όνομά από τους γεωλογικούς σχηματισμούς του σε καστανοκόκκινο χρώμα (ρόδινη απόχρωση àΡόζα).
Ξεκινάμε αρχικά από αγροτικό δρόμο, δίπλα σε ρεματιά με ανθισμένες πικροδάφνες και πολλές καλαμιές. Έπειτα ακολουθούμε μονοπάτι πολύ καλά σηματοδοτημένο και ξεκινάμε ανηφορική πορεία, στην αρχή ομαλή κι αργότερα σχεδόν κάθετη που πρέπει να χρησιμοποιήσουμε και τα χέρια πολλές φορές. Στα δύσκολα σημεία, όταν το μονοπάτι ελίσσεται στην ορθοπλαγιά και κάτω χάσκει ο γκρεμός, υπάρχουν προστατευτικοί ξύλινοι φράκτες, πιο πολύ για …ψυχολογική στήριξη! Στο φαράγγι εκτός απ’ τ’ άγρια πτηνά (ειδικά όρνια), που έχουν τις φωλιές τους τριγύρω, φυτρώνουν πάνω από 120 είδη φυτών. Μας εντυπωσίασαν ιδιαίτερα τα μικροσκοπικά μακρουλά σαλιγκαράκια Albinaria, που ήταν παντού κολλημένα στα βράχια. Αν και το φαράγγι είναι ξερικό και πετρώδες, δεν του λείπει η βλάστηση κυρίως από πρίνους, αζίλακες, σφεντάμια και λιόπρινα.
Καθώς το φαράγγι τελειώνει ένα σκεπαστό κιόσκι σε σημείο, που έχει πανοραμική θέα, μας δίνει την ευκαιρία για σύντομη ξεκούραση και κολατσιό.
Οικισμοί Άνω και Κάτω Κεράς και Μονή Κεράς Καρδιώτισσας
Συνεχίζουμε περνώντας από τις γραφικές ταβέρνες της Άνω Κεράς. Έπειτα κάνουμε μια σύντομη στάση στο γνωστό Μοναστήρι της Κεράς, όπου θαυμάζουμε τη θέα στο φράγμα του Αποσελέμη (με την ανησυχητικά χαμηλή στάθμη του), ανάβουμε ένα κεράκι και μπρος! Παίρνουμε το μονοπάτι που μας οδηγεί στον πολύ όμορφα αναπαλαιωμένο οικισμό της Κάτω Κεράς. Εδώ σταματάμε λίγο στο εργαστήριο του ντόπιου ζωγράφου, Ρουσσέτου Παναγιωτάκη. Πολύ φιλόξενος μας κερνά μια ρακή και απαντά ευχαρίστως στις ερωτήσεις μας για το έργο του. Μια ματιά στους τοίχους της οικείας μας δείχνει την τεχνοτροπία και τα θέματα που απασχολούν τον δημιουργό, που σαφώς εμπνέεται από τη μινωική παράδοση, την οποία συνδέει με σύγχρονα γεγονότα και προσωπικότητες. Συνεχίζουμε καθοδικά μέσα απ’ τα σοκάκια, ανάμεσα από βρύσες, όπου τρέχει άφθονο το νερό, φροντισμένες αυλές με πλήθος λουλούδια ή περβόλια με οπωροκηπευτικά (μουριές, κορομηλιές, αχλαδιές, μηλιές, ροδιές).
Φαράγγι Εμπασάς κι επιστροφή
Παίρνουμε κάποτε το μονοπάτι, που μας δείχνει η πινακίδα «Φαράγγι Εμπασάς» και μαζί μ’ αυτό διεισδύουμε σε μια όαση πράσινου με πλατάνια και πρίνα τυλιγμένα με αναρριχητικά φυτά και βάτα, καθώς το νερό αφθονεί εδώ και σε μερικά σημεία ξεχύνεται στο μονοπάτι. Να που συναντάμε και κάποια μανιταράκια εδώ κι εκεί, αν και είμαστε εκτός εποχής. Η κάθοδος γίνεται υπό σκιάν κάτω από τα ψηλά δέντρα. Σε μερικά σημεία το μονοπάτι είναι κάπως ολισθηρό, καθώς τελεί και ως πίστα για ορεινή ποδηλασία (!!!) κι έχει λειανθεί απ’ τους τροχούς. Είναι μόλις δύο χιλιόμετρα κι έπειτα οδηγεί σε χωματόδρομο, που μας φέρνει πίσω στην αφετηρία μας. Εδώ συναντιόμαστε με μια μεγάλη παρέα πεζοπόρων του Ε.Ο.Σ. Ρεθύμνου, που κάνανε την ίδια διαδρομή με αντίστροφη φορά! Αποχαιρετιζόμαστε εγκάρδια. Μοιραζόμαστε όλοι το ίδιο ‘πάθος’ εξάλλου! Καταλήγουμε, ως είθισται, σε παραδοσιακή ταβέρνα στις Γωνιές να σβήσουμε την πείνα, αλλά κυρίως τη δίψα μας!
Συνολικά περπατήσαμε 8 χιλιόμετρα με υψομετρική διαφορά 650 μέτρα σε 4, 5 ώρες με τις στάσεις. Η καθοδήγηση της ομάδας ήταν συλλογική, καθώς η διαδρομή ήταν γνωστή γι’ αρκετούς συνορειβάτες. Άλλη μια Κυριακάτικη απόδραση έλαβε αίσιο τέλος, καθώς αποφύγαμε και τη βροχή, που άρχισε τελικά δυο ώρες αργότερα κι αφού επιστρέψαμε σπίτια μας.
Κείμενο: Μαρία Μετζογιαννάκη
