Σε πιλοτική δίκη στο Συμβούλιο της Επικρατείας διαδικασία στην οποία ετοιμάζεται να προσφύγει, προσβλέπει πλέον το Δημόσιο για να ανατρέψει το διαφαινόμενο δικαστικό τσουνάμι που τείνει να δημιουργηθεί από τις αποφάσεις κατώτερων δικαστηρίων τα οποία ακυρώνουν ως παράνομους αναδρομικούς φορο-ελέγχους με αποτέλεσμα να ακυρώνονται και σημαντικά πρόστιμα που είχαν επιβληθεί με βάσει αυτά.
Βασικά κριτήρια των δικαστηρίων (κυρίως Διοικητικά Εφετεία) είναι δυο:
-Το γεγονός ότι οι έλεγχοι επιχειρούνται αναδρομικά, φθάνοντας σε βάθος αρκετών ετών, με αφορμή το “κυνήγι” των τραπεζικών καταθέσεων στο εξωτερικό.
-Η ερμηνεία της “προσαύξησης περιουσίας από άγνωστη πηγή” για συλλήβδην όλα τα κεφάλαια που σχηματίστηκαν από μεταφορά χρημάτων στο εξωτερικό που έγινε πριν από τις 30¬9¬10, κρίνεται μη σύννομη και θεωρούνται άκυρες οι φορολογικές πράξεις που θεωρούν ανακριβείς τις σχετικές φορολογικές δηλώσεις
Τι σημαίνει
Με αυτό τον τρόπο όμως μπλοκάρονται πρόστιμα και έλεγχοι που στηρίχθηκαν σε διάφορες κατά καιρούς λίστες καταθετών, ενώ ακυρώνονται και οι σχετικές προσαυξήσεις, οι πρόσθετοι φόροι, οι αυξημένες διαφορές σε εισφορές αλληλεγγύης αλλά και η διαιώνιση των αναδρομικών φορολογικών ελέγχων με συνεχείς παρατάσεις και σε επόμενα χρόνια (για να ξεπεραστεί ο σκόπελος της παραγραφής κ.λπ.).
Χαρακτηριστικό είναι ότι πλέον τείνει το φαινόμενο να λάβει διαστάσεις νομολογίας γι’ αυτό το δημόσιο θα στραφεί στο ΣτΕ για να κριθεί η υπόθεση συνολικά. Αναφέρεται ενδεικτικά ότι υφίστανται (εφ. Έθνος, 30/08) ήδη 6 δικαστικές υποθέσεις στις οποίες αφού η πολιτεία απέρριψε σιωπηρά τις ενστάσεις των φορολογουμένων, ακυρώθηκαν πρόστιμα, φόροι, προσαυξήσεις περίπου 17,5 εκατ. ευρώ.
Ο νόμος Παπακωνταντίνου
Η νομική τρύπα εν προκειμένω κατά τις αποφάσεις είναι η προσπάθεια για μάζεμα μετρητών της Εφορίας, η οποία για το σκοπό αυτό προσπάθησε να εφαρμόσει αναδρομικά τον νόμο Παπακωνσταντίνου (3888/10) για να βρει έναν ακόμα λόγο φορολόγησης των πολιτών.
Ουσιαστικά προσπάθησε να φορολογήσει ότι έβρισκε (πέραν των γνωστών εισοδημάτων) μέσω τραπεζικών συναλλαγών στην Ελλάδα ή στο εξωτερικό θεωρώντας αναδρομικά όλα αυτά ως ως “προσαύξηση περιουσίας από άγνωστη ή μη διαρκή ή μη σταθερή πηγή ή αιτία”.
Έτσι το βάρος της απόδειξης έπεφτε στον φορολογούμενο που καλούνταν να αποδείξει πως δεν είναι ελέφαντας , ψάχνοντας δικαιολογητικά που ούτε είχε σκεφτεί ποτέ να κρατήσει και σε βάθος μεγάλου χρόνου.
capital.gr
in ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ