Ποίηση και Μουσική, ένα διαχρονικό ζευγάρι στο διάβα του χρόνου και του χώρου. Το τραγούδι συνυπάρχει με τον ποιητικό λόγο, από τα ομηρικά έπη, τη λυρική ποίηση και τις αρχαίες τραγωδίες ως τους θρησκευτικούς ύμνους και το δημοτικό τραγούδι και φτάνει στο έντεχνο τραγούδι της δεκαετίας του 1950 που εξελίσσεται ως σήμερα.
Η Ποίηση και η Μουσική στις μέρες μας αποτελούν δυο ξεχωριστές τέχνες με αυτοτέλεια, αλλά όταν επιχειρείται η σύζευξή τους από εμπνευσμένους ανθρώπους, οδηγεί σε ένα άλλο είδος τέχνης τη μελοποιημένη ποίηση.
Μελοποιημένη ποίηση. Δύο απλές λέξεις που στο άκουσμά τους προκαλούν πληθώρα συναισθημάτων, ήχων και φωνών με τις μορφές του Mίκη Θεοδωράκη, του Θάνου Μικρούτσικου,του Μάνου Χατζηδάκη, του Στ. Ξαρχάκου, του Γ. Μαρκόπουλου, του Χρ. Λεοντή, του Ο. Ελύτη, του Γ. Ρίτσου, του Γ. Σεφέρη κ.ά. να πλημμυρίζουν το μυαλό και την ψυχή μας. Διαχρονικοί ποιητές, εξαίσιοι μουσικοί και εποχές σημαδεμένες με αγώνες και υψηλά ιδανικά συνθέτουν αυτό το έργο τέχνης.
Και σήμερα τι γίνεται; Υπάρχουν άραγε ακόμα άνθρωποι που αγαπούν το λόγο, την ποίηση, την πένα, τη μουσική, την μελωδία, το τραγούδι, που ντύνουν με νότες τις λέξεις, που δημιουργούν και ερμηνεύουν; Μα φυσικά και υπάρχουν.
Ο Μιχάλης Γκανάς σε μια συνέντευξή του υποστηρίζει πως «Η ποίηση και η μουσική μοιάζει να αποτελούν, ακόμη και σήμερα, η μία το έτερον ήμισυ της άλλης. Υπάρχει ισχυρή έλξη ανάμεσά τους και μια ακατανίκητη νοσταλγία να ξαναβρεθούνε μαζί. «Συγκατοίκησαν» τόσα χρόνια που είναι φυσικό να νοσταλγούν την εποχή κατά την οποία λόγος και μουσική πήγαζαν από τον ίδιο άνθρωπο, τον ποιητή-μουσικό, που κρούοντας τη λύρα του δημιουργούσε την ίδια στιγμή τα αριστουργήματα της αρχαίας Λυρικής ποίησης. Έχουν περάσει όμως πάρα πολλά χρόνια από τότε. Τώρα η μουσική και η ποίηση κάνουν «σόλο καριέρα» με λαμπρά δείγματα και σημαντικά έργα η καθεμιά τους. Γενικά, θα μπορούσαμε να πούμε, ότι τελούν εν διαστάσει αλλά ενίοτε συνευρίσκονται, γεννώντας αγγέλους …»
Σ’ αυτούς τους προβληματισμούς θα προσπαθήσουμε να απαντήσουμε το Σάββατο 8 Ιουλίου, στις 20.00, στην αυλή του Λαογραφικού Μουσείου Νεάπολης σε μια μουσικοποιητική βραδιά, η οποία σηματοδοτεί το άνοιγμα του Μουσείου για την καλοκαιρινή περίοδο. Μαζί μας θα είναι ο νέος ποιητής και μουσικός Νικόλας Ευαντινός και η χορωδία του ΠΑΟΔΑΝ, υπό την καθοδήγηση του Μ. Κανακάκη.
Ο Νικόλας Ευαντινός γεννήθηκε στην Ιεράπετρα το 1982. Είναι απόφοιτος του τμήματος Ιστορίας Αρχαιολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Κρήτης με μεταπτυχιακό στην νεοελληνική φιλολογία της ίδιας σχολής, στο οποίο κύριος άξονας ήταν η μελέτη της θεωρίας της λογοτεχνίας. Το 2008 εκδόθηκε η πρώτη του συλλογή “Μικρές αγγελίες και ειδήσεις” από τις εκδόσεις Γαβριηλίδης. Ακολούθησαν οι συλλογές “Ρουβίκωνας στα μέτρα μας” (Μελάνι, 2011) και “Ενεός…” (Μανδραγόρας, 2012). Ποιήματα του έχουν δημοσιευτεί στα λογοτεχνικά περιοδικά “Διαβάζω”, “Εντευκτήριο”, “Μπιλιέτο”, “Φαρφουλάς”, στην εφημερίδα “Αυγή”, σε τοπικά έντυπα της Κρήτης και σε διάφορες ανθολογίες, μεταξύ άλλων και σε γαλλική σε μετάφραση του Michel Volkovitch. Παράλληλα ασχολείται με την μουσική, ως τραγουδοποιός. Το 2010 κυκλοφόρησε ο δίσκος “Πανταχού Απών” με δικά του τραγούδια που τα ερμηνεύει ο ίδιος. Στίχοι του έχουν μελοποιηθεί και τραγουδηθεί από διάφορους καλλιτέχνες. Ιδιαίτερα δημιουργικός στη συνέχεια, και μέσα από την επαφή του με μια ομάδα συντοπιτών οι οποίοι έχουν τα ίδια μουσικά ενδιαφέροντα δημιούργησαν ένα μόνιμο σχήμα, το Φέρ Το Φόκο.
Με την εκδήλωση αυτή προσδοκούμε ένα εγερτήριο ψυχής σε μια εποχή που χαρακτηρίζεται από πολιτιστικό αναλφαβητισμό και εύκολη «κατανάλωση» των κάθε είδους «προϊόντων».
Κείμενα: Μαρία Κωστάκη- Χρυσούλα Πατεράκη, φιλόλογοι
Παρουσίαση: Γιώργος Μαυροειδής, εκπαιδευτικός Ε.Α.
in ΝΕΑΠΟΛΗ