Ποίημα αφιερωμένο στη μνήμη των ηρώων του Πολυτεχνείου από την Έφη Μπουκουβάλα Κλώντζα
ΨΩΜΙ – ΠΑΙΔΕΙΑ – ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ
Πες της πως έγινα μαγιά·
στ’ αλώνι νιόκοπο στάρι για το ψωμί,
το ζύμωμα του νέου κόσμου.
Το πρώτο, το μαρμάρινο σκαλί για το σκολειό
το φωτεινό, τ’ απλόχωρο παιδιών αγέννητων.
Πως έγινα γοργό, λευκόφτερο πουλί
σ’ αετοράχες ν’ ανασαίνω αγέρι
από δάφνη και μυρτιά.
Τέτοιες κουβέντες πες,
που τις καταλαβαίνει.
Να μη λυπάται.
Θα ’ρχομαι κάθε μούχρωμα
στο γαλανό περβάζι της να βασιλεύω.
Να με θυμάται
αύρα χαρούμενη στα πανηγύρια του χωριού
μέρες γιορτής τις νιες να συντροφεύω.
Μόνο μην πεις πως είμ’ ανάφλεξη
στην μπαρουταποθήκη του εχθρού
για δήμιους σιδερόφρακτους θηλιά, αγχόνη.
Μην πεις κραυγή, ουρλιαχτό λαού θεριού πως γίνομαι,
χαλί στρωμένο να διαβεί η λευτεριά να ξεσπαθώνει.
Τέτοιες κουβέντες περιττές·
απλή γυναίκα του χωριού
και δεν κατέχει.
Όσο μπορείς, μίλα γλυκά.
Μην πας μαντάτα
που μια μάνα δεν αντέχει.
Έφη Μπουκουβάλα-Κλώντζα
Menu
