…γράφει η Μαριάνθη Μπρόκου
Απρίλιος 2020: Τα πάντα έχουν παγώσει. Μαγαζιά και επιχειρήσεις κλειστά. Άνθρωποι δεν κυκλοφορούν στους δρόμους. Πάρκα και παιδικές χαρές μοιάζουν σαν να είναι βγαλμένα από ταινία, δίχως ανθρώπινη ύπαρξη και παιδικές φωνές.
Παράλληλα τα ΜΜΕ μας κατακλύζουν καθημερινά, μιλώντας μας για την επικινδυνότητα του νέου αυτού ιού και τα μέτρα που πρέπει να πάρουμε για να προφυλαχτούμε αλλά και να προφυλάξουμε τους γύρω μας.
Μέσα σε όλη αυτή την πρωτόγνωρη κατάσταση υπάρχουν οι άνθρωποι, που ενώ έχουν την πολυτέλεια της στέγης και της προστασίας που τους παρέχει αυτή, να αρνούνται πεισματικά να παραμείνουν προστατευμένοι. Επιλέγουν να κάνουν εκδρομές είτε σε βουνά, είτε σε θάλασσες αψηφώντας τους κινδύνους που μπορεί να προκαλέσει η στάση τους, τόσο στους ίδιους, όσο και σε ολόκληρη την κοινωνία.
Την ίδια στιγμή ζουν ανάμεσα μας και οι άνθρωποι που δεν έχουν δυνατότητα και επιλογή στο «Μένουμε σπίτι». Ο λόγος γίνεται για τους χιλιάδες άστεγους τόσο στην χώρα μας όσο και σε παγκόσμιο επίπεδο. Πρόκειται για άτομα τα οποία βιώνουν την οικονομική εξαθλίωση στο μέγιστο της και ζουν κάτω από μη βιώσιμες συνθήκες. Για όλους εκείνους, λοιπόν, δεν υπάρχει η ευκαιρία ώστε να περάσουν την καραντίνα σε ένα ασφαλές περιβάλλον, χωρίς κινδύνους. Πέρα όμως από το κομμάτι της διαβίωσης τους, υπάρχει και αυτό της ενημέρωσης και της πληροφόρησης που δεν μπορούν να κατέχουν άνθρωποι που βιώνουν την σκληρότητα του δρόμου, ώστε να πάρουν τα κατάλληλα μέτρα για την προστασία τους.
Αντιλαμβανόμαστε λοιπόν πως το «Μένουμε σπίτι» δεν έχει την ίδια αξία για όλους. Όχι από επιλογή, αλλά από ανάγκη.
Μια μικρή αλλά σημαντική κίνηση για το ζήτημα αυτό, θα ήταν να παρθούν οι κατάλληλες πρωτοβουλίες ώστε να βρεθούν καταφύγια και τρόποι πρόσληψης του ίου, μεταξύ αυτών των κοινωνικών ομάδων.
Δήμοι και οργανισμοί εκφράζοντας την στήριξη τους στα άτομα εκείνα μπορούν να φέρουν θεαματικά αποτελέσματα δείχνοντας πως αυτές τις δύσκολες ώρες μένουμε ενωμένοι με κυρίαρχο το αίσθημα της αλληλοϋποστήριξης.
Μαριάνθη Μπρόκου
