in ΑΠΟΨΕΙΣ, ΕΛΛΑΔΑ, ΞΕΝΕΣ ΔΗΜΟΣΙΕΥΕΙΣ - ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ

ΑΠΟ ΤΙ ΚΙΝΔΥΝΕΥΕΙ Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΣΤΗ ΧΩΡΑ ΜΑΣ ΣΗΜΕΡΑ ;

…γράφει ο Κων/νος Λεμπιδάκης
Χημικός Μηχανικός
 
«Η δημοκρατία είναι  το  πολίτευμα  εκείνο  που  όσο  απευθύνεται
σε πιο ώριμους – πιο υπεύθυνους και πιο ενεργούς πολίτες, τόσο
περισσότερο πιο ποιοτική και πιο αποτελεσματική γίνεται για
τον δημοκρατικό λαό της.»
 
Το κοινοβουλευτικό δημοκρατικό πολίτευμα είναι εκείνο που πρέπει να παρέχει την άπλετη και πλήρως απρόσκοπτη δυνατότητα έκφρασης της ελεύθερης της βούλησης του πολίτη. Ιδίως κάθε φορά που η Δημοκρατία φορά τα γιορτινά της! Κάθε φορά που μας καλεί να επιλέξουμε εκείνους που θα αναλάβουν την τύχη και το μέλλον μας. Την τύχη και το μέλλον όχι μόνο του καθενός μας ξεχωριστά, αλλά και ολόκληρης της χώρας μας.
Είναι εκείνη λοιπόν που μας καλέσει να επιλέξουμε:
– είτε εκείνους που θα σηκώσουν στις πλάτες τους τις τύχες και το μέλλον της χώρας μας, που θα αναπτύξουν τη χώρα μας και θα της χαρίσουν το κύρος και την αξιοπρέπεια που της αρμόζει διεθνώς,
– είτε εκείνους που θα πράξουν ( άθελά τους, μη έχοντας το «γνώθι σαυτόν») ακριβώς το αντίθετο. Με μοναδικό ίσως κίνητρο την κατάκτηση της «Καρέκλας» και της «Κουτάλας» της εξουσίας. Με κύρια χαρακτηριστικά το “υπερτροφικό” τους «Εγώ» τον φιλοτομαρισμό και την ματαιοδοξία τους.
• Εκείνους δηλαδή, που έτσι απλά κι «ανώδυνα»-για αυτούς, πλην όμως, επώδυνα όμως για μας(!), θα μας καλέσουν να διαλέξουμε το χρώμα και τα χαρακτηριστικά της θηλιάς που θα μας φορέσουν: τη θηλιά εκείνη, που αργότερα θα σφίξουν στο λαιμό μας; Χωρίς να μας προτείνουν ένα εφικτό και μέσα σε συγκεκριμένο χρονικό πλαίσιο σχέδιο ριζικής, συνταγματικής, διοικητικής , παραγωγικής και οικονομικής ανασυγκρότησης της χώρας μας. Λέγοντάς μας, ισχυριζόμενοι το αυτονόητο για αυτούς, όχι όμως και για μας, ότι εμείς
οι ίδιοι τους επιλέξαμε! Εμείς οι ίδιοι διαλέξαμε τη θηλιά που θα μας φορέσουν!
   Και παρ’ όλα αυτά, παρ΄ όλες τις «θηλιές» που μας έχουν φορέσει μέχρι σήμερα, οι θυσίες μας για επτά ολόκληρα χρόνια, να πηγαίνουν χαμένες: να μπαίνουν σ΄ ένα βαρέλι δίχως πάτο!
• Άραγε, αυτό οφείλεται επειδή ήμασταν  εύπιστοι  στα  μυθεύματα  τους; Στα  παραμύθια δηλαδή που θέλαμε να ακούσουμε και τους ψηφίσαμε; ή έτσι μας βόλευε ως «πελάτες»; Για να βολευτούμε αργότερα, κι εμείς, με τη σειρά μας! Αγνοώντας, όντας τυφλωμένοι από την έλλειψη υπευθυνότητας και την πολιτικής παιδείας, το τεράστιο βάρος της ευθύνης που μας αναλογεί!… Που μας επιμερίζεται!
Το τεράστιο βάρος της ευθύνης για την εντολή τού «άρχεσθαι» που τους δόθηκε, από μας τους ίδιους. Δηλαδή την εντολή της διαχείρισης της τύχης και του μέλλοντος, όλων μας! Την εντολή της διαχείρισης της τύχης και του μέλλοντος της χώρας μας, ως κυρίαρχος λαός.
Όμως οι πολίτες για να ‘χουν την πολιτική ωριμότητα εκείνη, ώστε με αίσθηση ευθύνης να μπορούν να ανταποκριθούν σε ό,τι , έτσι απλόχερα, τους παραχωρεί η Δημοκρατία, και να διακρίνουν με ευθυκρισία τούς μεν από τούς δε, θα πρέπει να διαθέτουν παιδεία. Θα πρέπει να είναι πολύ καλά ενημερωμένοι.
Και στο σημείο αυτό, γεννιέται το παρακάτω, αμείλικτο ερώτημα: 
– Από ποιους, λοιπόν, μπορεί να κινδυνεύει η δημοκρατία μας, σήμερα;
Ιδού η απάντηση:
α) Από τον ίδιο τον πολίτη:
– Από την έλλειψη πολιτικής παιδείας και πολιτικής ωριμότητας.
– Από την απουσία αίσθησης ευθύνης, απέναντι στον συνάνθρωπό του και την κοινωνία.
– Από την έλλειψη της παιδείας και του πολιτισμού, που κουβαλάει πάντα ο καθένας μας μαζί του και εκδηλώνεται κατά την συμπεριφορά του.
 Και το σημαντικότερο απ’ όλα: Από την απουσία της αντίληψης του καθενός μας ότι το δικό του καλό, περνάει μέσα από το κοινό καλό. Μέσα από το καλό όλων μας. 
    • Εδώ, είναι απελπιστικά-ηχηρή για τον Νεοέλληνα η έλλειψη παιδείας! Εκείνης που θα χαρίσει στη χώρα μας την κοινωνία της συνοχής. Την ιδιότητα της πολιτισμένης – σύγχρονης κοινωνικής οντότητας.  Άραγε, εάν αυτό δεν είναι δυνατόν να επιτευχθεί από το σπίτι!… το Σχολείο και το Πανεπιστήμιο, τί έκαναν μέχρι σήμερα; ή ακόμα και τώρα…, τί κάνουν;
β) Από την έλλειψη πλουραλιστικής, σοβαρής, έγκυρης και έγκαιρης ενημέρωσης από τα έντυπα και ηλεκτρονικά ΜΜΕ. Για να γνωρίζει καθαρά και χωρίς αντιφάσεις ο κάθε πολίτης,  τί του μέλλει γενέσθαι αύριο! Για να γνωρίζει όλα όσα ενδεχομένως, θα μπορούσαν να γίνουν για αυτόν χωρίς αυτόν.
Ο πλουραλισμός στην ενημέρωση, αν και σχολιάζεται καμιά φορά με αρνητικό πρόσημο, δεν προκαλεί σύγχυση στον πολίτη. Απεναντίας! … προοδευτικά με την εμπειρία και με τον κατάλληλο χειρισμό της διασταύρωσης και της επιβεβαίωσης των πληροφοριών και των στοιχείων τους, μπορεί να οξύνει την ικανότητά του στην ευθυκρισία.
γ) Από τον κάθε … χωρίς παρρησία, φοβισμένο, δημοσιολόγο η δημοσιογράφο που με το πρώτο «στρίμωγμα», μεταλλάσσεται σε οπαδό του «Yes Men…!». Και ενίοτε, μπορεί να του αρέσει κιόλας!
• Από τον κάθε πληρωμένο κονδυλοφόρο! Που είναι «ταγμένος» από ιδιοτέλεια, να υπηρετεί το κατεστημένο: Να «γλείφει» ή… να «θωπεύει» με λαγνεία το εκάστοτε κυβερνών κόμμα ή πολιτικό σύστημα, θολώνοντας ή κακοποιώντας την αλήθεια, με κύριο στόχο το προσωπικό οικονομικό όφελος και τα κάθε λογής αξιώματα, ή «γαλόνια»!
Κι εδώ γεννιέται για ακόμα άλλη μια φορά το αμείλικτο για τον καθένα μας, ερώτημα:
– Πώς είναι δυνατόν να μην αντιλήφθηκαν τα μεγάλα τηλεοπτικά και δημοσιογραφικά συγκροτήματα  τη λαίλαπα που έφτανε σιγά-σιγά στη χώρα μας, χρόνια τώρα, ως απόρροια της σήψης του πολιτικού μας συστήματος; Ως απόρροια της φαυλότητας και της διαφθοράς που ταλάνιζαν χρόνια τώρα τώρα τη χώρα μας, για να αγωνιστούν σκληρά και να την αποτρέψουν πριν ακόμα ήταν αργά!
• Από τί άραγε να κινδυνεύει η δημοκρατία μας, στην ολιγαρχική της μορφή που υπάρχει σήμερα στη χώρα μας;
Παρ’ όλα αυτά, τώρα, μερικοί εξ αυτών διαμαρτύρονται κι αποπάνω! Πάνω από την καρδάρα με το χυμένο γάλα της! Προφανώς, ίσως, γιατί το «πάρτι» τέλειωσε: Οι «πιστωτές» χρεοκόπησαν και κατά συνέπεια, το «σάλιο» στέρευσε! Τώρα μερικοί εξ αυτών κλαίνε, χύνοντας κροκοδείλια δάκρυα, απεκδύοντας παράλληλα το μερίδιο της ευθύνης που τους αναλογεί και τους επιμερίζεται!
δ) Από τους ίδιους τους πολιτικούς, όταν λα(ϊ)κίζουν προκλητικά και ασύστολα, υποτιμώντας τη νοημοσύνη του απλού πολίτη και ψηφοφόρου τους! Προσπαθώντας να ταΐσουν με σανό, και να πλασάρουν το κουτόχορτο ως επιδόρπιο για τον πολίτη!
– Από τους ίδιους εκείνους… που όταν ερωτώνται από τους δημοσιογράφους για τα λάθη, τις παραλείψεις, για την ανεπάρκεια και την αναποτελεσματικότητα τους, τότε, “αντιποιώντας!” το επάγγελμα του δημοσιογράφου – και την ιδιότητα τους ως συνεντευξιαζόμενοι, στην ουσία δεν απαντούν-στα ερωτήματα, ή τα προσπερνούν:
•  είτε κάνοντας «γαργάρα» τα θέματα, για τα οποία ερωτώνται!
•  είτε κάνοντας την … «πάπια» (εκφραζόμενοι με το… «α…α! πα, πα, πα, πα!…»)  για το κάθε θέμα, για τα οποίο αισθάνονται ότι δεν είναι ικανοί να σηκώσουν το βάρος της ευθύνης που τους αναλογεί και τους επιμερίζεται!
•  είτε εφαρμόζοντας το… εκ του πονηρού τέχνασμα της παρελκυστικής τακτικής, αποπροσανατολίζοντας τη συζήτηση! Πετώντας την μπάλα στην εξέδρα!
•  είτε «απαντώντας» – χωρίς να λένε τίποτα (ζηλεύοντας τη δόξα του πιο φλύαρου, «χασοδίκη» δικηγόρου), είτε λέγοντας άλλα ντ’ άλλων, προσπαθώντας «να θολώσουν τα νερά», για να παραπλανήσουν τον δημοσιογράφο και «να ρίξουν στάχτη στα μάτια»
τού Έλληνα πολίτη .

ε) Από τον άκρατο κομματισμό των πάντων και από την παρέμβαση (ή ακόμα και την χειραγώγηση) της  ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗΣ   ΕΞΟΥΣΙΑΣ  εις  βάρος  των  άλλων  δύο ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΩΝ ΕΞΟΥΣΙΩΝ!
 
Ως εκ τούτου:
Τα βασικά, τα κύρια και ουσιαστικά, συμπερασματικά ερωτήματα που απορρέουν από το παρόν κείμενο, είναι:
– Άραγε όλα αυτά μάς συνέβαιναν κάποτε; ή μάς συμβαίνουν ακόμα και σήμερα;
– Γιατί άραγε φτάσαμε σαν κοινωνία και σαν χώρα, ω εδώ;
Ιδού μια πιθανή απάντηση:
– Και τα δύο, ενδεχομένως, να εξελιχθούν στα πιο θανάσιμα ερωτήματα για τη Δημοκρατία μας, εάν συνεχίσουμε αυτόν τον κατήφορο!
 
Στην πολιτική πρέπει να είμαστε προμηθείς, και όχι επιμηθείς! 
Η πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού πάνω στη βάση ενός στέρεου, ολοκληρωμένου, εφικτά – υλοποιήσιμου μελλοντικού σχεδιασμού, τουλάχιστον και για τις δύο επόμενες κινήσεις μας στο «σκάκι» της πολιτικής. Αφού βεβαίως αποκτήσουμε πρώτα πλήρη γνώση, γνωρίζοντας όλες τις παραμέτρους των θεμάτων που μας απασχολούν. 
Η πολιτική δεν είναι πεδίο ικανοποίησης της ματαιοδοξίας μας! …του κάθε ιδιοτελούς εγωτισμού μας, του κάθε προσωπικού καιροσκοπισμού, ή ακόμα και του «συμπλέγματος της μειονεξίας», ως έμμονη ιδέα του «άρχεσθαι»!
 
Κων/νος Λεμπιδάκης
Χημικός Μηχανικός