Πριν μήνες οι μαθητές του Α’ Δημοτικού σχολείου της Νεάπολης με την βοήθεια των δασκάλων και μερικών γονέων είχαν φυτεύσει στον κήπο τους μπρόκολα και μαρούλια.
Τα έβλεπαν με τον καιρό να μεγαλώνουν, τα πότιζαν και τα καθάρισαν. Είχαν στο πρόγραμμά τους στα πλαίσια της λειτουργίας του ολοήμερου να τα κόψουν και να τα σερβιριστούν ώστε να καταλάβουν πως είναι να καταναλώνεις κάτι που μόνος σου έχεις καλλιεργήσει.
Τα έβλεπαν με τον καιρό να μεγαλώνουν, τα πότιζαν και τα καθάρισαν. Είχαν στο πρόγραμμά τους στα πλαίσια της λειτουργίας του ολοήμερου να τα κόψουν και να τα σερβιριστούν ώστε να καταλάβουν πως είναι να καταναλώνεις κάτι που μόνος σου έχεις καλλιεργήσει.
Το κόψιμο είχε προγραμματιστεί να γίνει στα μέσα της εβδομάδας όμως τα παιδιά αντίκρισαν ένα πρωινό τον κήπο τους ορφανό από όλα όσα είχαν φυτεύσει, προφανώς κάποιος δεν μπόρεσε να αντισταθεί και τα έκοψε.
Η διευθύντρια του σχολείου, οι εκπαιδευτικοί και οι μαθητές για να παρηγορηθούν είπαν πως «Αν τα έκοψε κάποιος που δεν είχε κάτι άλλο να μαγειρέψει…χαλάλι του… καλά να είμαστε εμείς και θα φυτεύσουμε άλλα όταν έρθει ο χρόνος που πρέπει.» Είναι σημείο των καιρών να μην υπάρχει ούτε ιερό ούτε όσιο σε πολλές περιπτώσεις ακόμα και όταν έχει να κάνει με παιδικές ψυχές.
Εκεί είναι που έχουμε χρέος να κάνουμε όλοι μας ότι μπορούμε ώστε οι ψυχές αυτές να μην δέχονται τέτοια χτυπήματα.
ΘΑΝΟΣ Κ.