28 Φεβ, 2023 – 23:22. Η ώρα που πάγωσε ο χρόνος για τις οικογένειες των 57 θυμάτων της μεγαλύτερης σιδηροδρομικής τραγωδίας που έχει σημειωθεί στην Ελλάδα. Μία εμπορική αμαξοστοιχία συγκρούεται μετωπικά με το Intercity 62 στα Τέμπη. Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα, τα πρώτα βαγόνια, τυλίγονται στις φλόγες.
Οι 352 επιβάτες, βιώνουν μία πύρινη κόλαση.
Οι μαρτυρίες των επιζώντων συγκλονίζουν, ενώ τα όσα λένε οι συγγενείς των 57 θυμάτων, γεμίζουν τον καθένα με οργή και αγανάκτηση. Την νύχτα της 28ης Φεβρουαρίου, κανείς δεν μπορούσε να διανοηθεί, πως δύο τρένα, κινούνταν επί 12 λεπτά στην ίδια γραμμή με αποτέλεσμα την σφοδρή σύγκρουσή τους.
«Σερνόμουν και έπεσα πάνω στις ράγες με το σχεδόν κομμένο πόδι μου»
Η Ντίνα Μαγδαλιανίδη συγκλονίζει με την περιγραφή της για τα όσα έζησε στη μοιραία αμαξοστοιχία στα Τέμπη ακριβώς έναν χρόνο πριν. Μιλώντας στο MEGA στο πλαίσιο του ντοκιμαντέρ #ΜΑΜΑΕΡΧΟΜΑΙ προκαλεί συγκίνηση και ανατριχίλα με τα λόγια της, φέρνοντας στον νου της τις σκέψεις που έκανε τότε και το πώς βίωσε την τραγωδία.
«Έγινε η σύγκρουση και έσπασε το πόδι μου. Η μία πλευρά του ποδιού μου ήρθε πάνω. Οι γύρω μου είχαν πέσει πάνω μου» ανέφερε η Ντίνα.
«Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα είναι πώς θα αντιδράσει η οικογένεια μου αν το μάθει. Είπα “δεν πρέπει να πεθάνω”. Κάποια στιγμή δεν πονούσα, είχα μουδιάσει και έλεγα πως πρέπει να βγω αν και είχα διαλυθεί, το σώμα μου είχε διαλυθεί. Είναι το ένστικτο επιβίωσης. Σε κάποιους που μας δόθηκε η ευκαιρία να είμαστε σε λίγο καλύτερη κατάσταση ή να μην καούμε ή να σκοτωθούμε ακαριαία, έπρεπε να επιβιώσουμε» τόνισε χαρακτηριστικά η ίδια και πρόσθεσε:
«Σερνόμουν με την πίσω πλευρά και βρήκα μία χαραμάδα βγήκα και έπεσα πάνω στις ραγές με το σχεδόν κομμένο πόδι μου. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να σπάσουν πολλά σημεία του σώματός μου χειρότερα. Σερνόμουν μέχρι που βρήκα ένα φως και ήταν εκεί που είχε ξεκινήσει η φωτιά στο ρέμα».
«Βαγόνι 3, θέση 74»: «Έχω εφιάλτες, μπροστά στα μάτια μου τριγυρνούν τα παιδιά που χάθηκαν»
Η Βικτώρια Ιωσηφίδου βρισκόταν στο μοιραίο τρένο που συγκρούστηκε με την εμπορική αμαξοστοιχία στα Τέμπη. Ένα χρόνο μετά γράφει για τη μέρα που η ζωή της άλλαξε για πάντα. Για τους αγγέλους που τη βοήθησαν μέσα στο σκοτάδι, τις κραυγές, την απόγνωση και τις δραματικές στιγμές όταν προσπαθούσε να βγει από το βαγόνι 3 για να διασωθεί…
Αναλυτικά η ανάρτησή της
ΒΑΓΟΝΙ 3, ΘΕΣΗ 74, μια μαρτυρία για τα Τέμπη.
Χρόνια είχα να ταξιδέψω με το τρένο. Την τελευταία φορά είχε σταματήσει ξημερώματα τρεις ολόκληρες ώρες στη μέση της διαδρομής Θεσσαλονίκη- Αθήνα και έχασα το πλοίο για την Κύθνο. Κι από τότε είπα: «Εγώ δεν ξανανεβαίνω σε τρένο ποτέ πια σ’ αυτή τη χώρα».
Κι όμως τώρα τα πράγματα φαίνεται να άλλαξαν . Όλοι μιλάνε πια με τα καλύτερα λόγια για αυτό το γρήγορο τρένο, ΤΟ ΒΕΛΟΣ, που κάνει τη διαδρομή Θεσσαλονίκη- Αθήνα σε σχεδόν τέσσερις ώρες. Σε αφήνει και στο σταθμό Λαρίσης, δηλαδή βολικά για να πάρεις το μετρό και όλα φαίνονται ιδανικά. Έτσι προγραμματίζοντας τις διακοπές μου στην Αθήνα για το τριήμερο της Αποκριάς το ξανασκέφτηκα και αποφάσισα νωρίς- νωρίς μάλιστα να κλείσω εισιτήρια aller retour με το τρένο.
Μπαίνω στην ηλεκτρονική σελίδα της ΤΡΑΙΝΟΣΕ και όλες οι θέσεις σχεδόν είναι άδειες. Σκέφτομαι, ε, ας μην κόψω εισιτήριο σε πρώτο ή δεύτερο βαγόνι, άνθρωποι είμαστε μη γίνει και τίποτα, κανένας εκτροχιασμός δηλαδή και αποφασίζω να κλείσω στη μέση ακριβώς του τρίτου βαγονιού. ΒΑΓΟΝΙ 3, ΘΕΣΗ 74. Για πρώτη φορά στη ζωή μου και επειδή όλες οι θέσεις είναι άδειες διαλέγω την ίδια θέση και για τον πηγαιμό και για τον γυρισμό. ΒΑΓΟΝΙ 3, ΘΕΣΗ 74, στη μέση ακριβώς του τρίτου βαγονιού.
Αίσιος ο πηγαιμός και πολύ ευχάριστες οι διακοπές. Και έρχεται η ώρα της επιστροφής. Είναι Τρίτη γύρω στις εφτά το απόγευμα και το τρένο φεύγει σε λίγο. Τηλεφωνώ στη διπλανή μου να ρωτήσω τον καιρό στη Θεσσαλονίκη – σοβαρά προβλήματα είχα – και μαθαίνοντας ότι βρέχει βγάζω την ομπρέλα από τη βαλίτσα και τη βάζω στην τσάντα μου. Και βγαίνω στην αποβάθρα. Μα τι κόσμος είναι αυτός!! Και οι πιο πολλοί φοιτητές! Δεν πέφτει καρφίτσα! Τόσοι πολλοί λοιπόν θα ταξιδέψουνε για πάνω…
Ανεβαίνουμε στο τρένο και όλα βαίνουν καλώς μέχρι που έρχεται μισάωρη καθυστέρηση στο σταθμό Παλαιοφάρσαλα. Άρχισαν πάλι οι καθυστερήσεις σκέφτομαι… Μετά αναχωρούμε κανονικά για Θεσσαλονίκη. Βαρέθηκα και άρχισα να μιλώ με έναν φίλο στο messenger. Ξαφνικά μεγάλο τράνταγμα και θόρυβος δυνατός. Το τρένο πηγαίνει πάνω κάτω. Μάλλον έφυγε από τις ράγες. Το απαίσιο τράνταγμα συνεχίζεται. Κάτι πολύ σοβαρό συμβαίνει. Προσπαθώ να κρατηθώ από τη θέση μου. Χαθήκαμε!! Ένας δυνατός κρότος και το τρένο σταματάει.
Είμαι ζωντανή. Γύρω σκοτάδι. Το τρένο έχει γύρει πάρα πολύ. Κάποιοι γύρω μου σηκώνονται, λέω σωθήκαμε. Μια κυρία φωνάζει: «το πόδι μου, βοήθεια, το πόδι μου». Γύρω παντού συντρίμμια. Σίδερα κάθε είδους έχουν πέσει από την οροφή κι έχουν μισοκλείσει το διάδρομο. Πώς δεν έπεσαν στο κεφάλι μας. Η πόρτα του βαγονιού φαίνεται να έχει φρακάρει. Κοιτάζω μπροστά μου μέσα στο μισοσκόταδο αλλά δεν βλέπω τίποτε από τα πράγματά μου. Η τσάντα και το μπουφάν μου που ήταν στο κάθισμα μπροστά μου έχουν εξαφανιστεί. Δε βλέπω ούτε τη βαλίτσα μου ρίχνοντας μια κλεφτή ματιά προς τα πάνω. Στα αριστερά έξω από το βαγόνι μια φωτιά καίει. Πρέπει να βγούμε το συντομότερο από εδώ. Πρέπει να φύγουμε άμεσα. Πριν γίνει καμιά έκρηξη…
Ο νεαρός απέναντι μου σηκώνεται. Έχει αίματα στο πρόσωπο. Σκύβει κάτω και παίρνει ένα κινητό. Μετά μου το δίνει. «Δικό σου είναι;» με ρωτάει. «Ναι!» απαντώ. Μετά ξανασκύβει και βρίσκει το δικό του. Αναπάντεχα έχω στα χέρια μου το κινητό μου. Σηκώνομαι και προχωρώ προς το πίσω μέρος του βαγονιού, μήπως και βρω κάποια έξοδο. Πιάνομαι από τις θέσεις γιατί το τρένο έχει γύρει πάρα πολύ και δεν μπορείς να σταθείς. Προσπερνώ τα συντρίμμια. Πράγματι το τελευταίο παράθυρο είναι τελείως σπασμένο. Κοιτάζω κάτω. Είναι αρκετά ψηλά μα πρέπει να πηδήξω. Γυρίζω πίσω στη θέση μου αναζητώντας ξανά την τσάντα μου και το μπουφάν μου αλλά μάταια. Ξαναπαίρνω το δρόμο για το παράθυρο. Θα βγω μόνο με τα ρούχα μου, δεν γίνεται αλλιώς. Δίπλα στο παράθυρο κάτω στο πάτωμα βλέπω ένα μπουφάν σφηνωμένο. Το τραβάω , το βγάζω και το φοράω.
Καθώς ετοιμάζομαι να πηδήξω από το παράθυρο για καλή μου τύχη ένας νεαρός περνάει από έξω. « Αγόρι μου, σε παρακαλώ , κράτησε με λίγο καθώς θα βγαίνω για να μην χτυπήσω!» πράγματι το αγόρι απλώνει τα χέρια του και με πιάνει. Είναι ο πρώτος καλός μου Άγγελος.
Είμαι έξω και πανικόβλητη. Νομίζω πως δεν έχω καλή επαφή με το περιβάλλον, αλλά ενστικτωδώς ακολουθώ τους υπόλοιπους που έχουν βγει από το τρένο. Μπροστά μας κάτι σαν σασί, ένα όχι πολύ ψηλό βαγόνι που δεν μπορώ να σκεφτώ τι είναι, κλείνει τον δρόμο. Τελικά ήταν ένα κομμάτι της αμαξοστοιχίας που ερχόταν από την απέναντι πλευρά. Είναι περίπου στο ύψος μου. Βλέπω κάποιους νεαρούς να δίνουν έναν πήδο και να περνούν από πάνω του. Εγώ δεν μπορώ να το περάσω, είναι πολύ ψηλό. Πρέπει να ζητήσω βοήθεια. Θα με βοηθήσει άραγε κανείς; Ξαφνικά ακούω μια σιγανή φωνή. «Από κάτω, από κάτω!!» Ας είναι καλά η γυναικούλα. Μου είπε να περάσω κάτω από το βαγόνι, όπως και έκανα, σκύβοντας στα τέσσερα και έτσι το προσπέρασα. Ο δεύτερος καλός μου Άγγελος.
Τώρα μπροστά μας υψώνεται ένας συρμάτινος φράχτης. Είναι ψηλός αλλά και ευλύγιστος ταυτόχρονα. «Πάμε όλοι μαζί!» φωνάζει κάποιος και πράγματι όλοι μαζί οι μπροστινοί μου τον πατάνε και τον ρίχνουν. Περνώ κι εγώ από πάνω. Και τώρα ένα αρκετά μεγάλο ύψωμα με μεγάλη κλίση, σχεδόν κάθετο στο έδαφος. Πρέπει να σκαρφαλώσω για να φτάσω στην παλιά εθνική. Στο πάνω μέρος του είναι ένας διασώστης που βοηθάει όσους πλησιάζουν στο ψηλότερο σημείο. Πρέπει να το ανέβω και αυτό. Πέφτω κάτω στα γόνατα και αρχίζω να σκαρφαλώνω στα τέσσερα. Για να τα καταφέρω πιάνομαι από τα χόρτα, που καθώς είναι βαθιά ριζωμένα κρατούν αντίσταση και μου επιτρέπουν να ανεβώ. Βλέπω μπροστά μου τον διασώστη που περιμένω να με πιάσει. Όμως μια μητέρα με ένα μικρό παιδί στην αγκαλιά τον φωνάζει να τη βοηθήσει κι αυτός κατεβαίνει κοντά της. Ποιος θα με κρατήσει τώρα; Μια άγνωστη κυρία μου απλώνει αιφνιδιαστικά το χέρι και μου λέει: « Give me your hand!». Μου πιάνει το χέρι και φτάνω στην κορυφή. Είναι ο τρίτος καλός μου Άγγελος.
Τελευταίο βήμα να περάσω τις προστατευτικές μπάρες. Όλοι όσοι έχουν ανέβει είναι σε έξαλλη κατάσταση. Τηλεφωνώ στον γιό μου. « Έγινε ένα σοβαρό δυστύχημα στο τρένο στα Τέμπη. Μπορεί να έχει και νεκρούς. Μην ανησυχείτε. Είμαι καλά. Σώθηκα». Οι διπλανοί μου μου ζητούν το κινητό για να τηλεφωνήσουν στους δικούς τους. Προσπαθούν να θυμηθούν τα νούμερά τους. Μα κατά κανόνα δεν τα καταφέρνουν, παίρνουν λάθος νούμερο και απελπίζονται. Κάποιοι άλλοι με κινητά τηλεφωνούν στους δικούς τους κλαίγοντας και φωνάζοντας.
Μετά από λίγη ώρα εμφανίζεται ένα άδειο πούλμαν. Είναι ένας περαστικός οδηγός που είδε το τροχαίο και σταμάτησε να βοηθήσει. Με αυτόν θα επιστρέψω στη Θεσσαλονίκη. Στο δρόμο διηγείται πως είδε το intercity να συγκρούεται μετωπικά με μια εμπορική αμαξοστοιχία και ομολογώ δεν τον πίστεψα. «Τι μας λέει ;» είπα. «Είναι δυνατόν; Σε ποιον αιώνα ζούμε για να συγκρουστούν μετωπικά δύο αμαξοστοιχίες. Σίγουρα λάθος κάνει….» Κι όμως ήταν ακριβώς έτσι.
Φτάνοντας στο σπίτι σύμφωνα με τις ειδήσεις οι νεκροί ήταν 8. Σε λίγο έγιναν 15. Και όλο και ανέβαιναν. Το σοκ μου γίνεται όλο και μεγαλύτερο όσο πληθαίνουν οι νεκροί. Πολύ τυχερή που επέζησα. Το σώμα μου γεμάτο μώλωπες, και ένα χτύπημα στο κεφάλι αλλά ευτυχώς μόνο αυτά. Όσο για τα ψυχικά τραύματα…. Έχω εφιάλτες , δεν μπορώ να κοιμηθώ, μπροστά στα μάτια μου τριγυρνούν τα νεαρά παιδιά που χάθηκαν, πώς γλύτωσα από εκεί….
Ο γιος μου που με περίμενε το βράδυ του δυστυχήματος, ή μάλλον του εγκλήματος στο σταθμό της Θεσσαλονίκης μου είπε για τους γονείς που όλο αγωνία περίμεναν μαζί του και ρωτούσαν για τα παιδιά τους. Όταν λίγες μέρες αργότερα πήγαμε μαζί στο αστυνομικό τμήμα στα Τέμπη να παραλάβουμε ό,τι απέμενε από τα πράγματά μου, είδαμε να βγαίνει από εκεί ο κύριος που περίμενε δίπλα στον γιο μου μαζί με τη σύζυγο του. Στα χέρια τους κρατούσαν μια βαλίτσα και ένα back bag. Δεν βρήκε το κουράγιο να τους μιλήσει. Ρωτήσαμε όμως τους αστυνομικούς μπαίνοντας. «Σώθηκε το παιδάκι των κυρίων που μόλις βγήκαν;» «Όχι, δυστυχώς, οι κύριοι παρέλαβαν μόνο τα πράγματά του».
Συγκλονίζει φοιτήτρια που ταξίδευε με το προηγούμενο τρένο – «Θα μπορούσα να ήμουν εγώ νεκρή»
Κρατώντας στα χέρια το εισιτήριο του προηγούμενου τρένου και όχι του μοιραίου Intercity 62, η φοιτήτρια Ελένη Καρπώνη δηλώνει ότι θα μπορούσε εκείνη να βρίσκεται στη λίστα με τα 57 θύματα της τραγωδίας των Τεμπών.
Η ημερομηνία του εισιτηρίου παραμένει σημαδεμένη στις 28 Φεβρουαρίου 2023, ώρα: 19.15. Η φοιτήτρια που συμμετείχε στη μαζική κινητοποίηση στη Λάρισα, δηλώνει στο ThessToday.gr πως οι συνθήκες εξαθλίωσης στον σιδηρόδρομο μοιραία θα οδηγούσαν σε μια τόσο ανυπολόγιστη τραγωδία.
«Βρισκόμαστε σήμερα στον ΟΣΕ, στη Λάρισα, ως ένδειξη διαμαρτυρίας για τις συνθήκες στον ΟΣΕ και την τραγωδία που οδήγησε στον θάνατο 57 ανθρώπους. Πριν από την “62” ταξίδευα με την προηγούμενη επιβατική αμαξοστοιχία. Θα μπορούσε να ήμουν εγώ, μέσα στη λίστα, όπως και πολλοί φίλοι μου που χρησιμοποιούσαμε τον σιδηρόδρομο. Πρέπει επιτέλους κάποιος να μας ακούσει και να μην ξεχαστούν».
«Νίκο, τον Χρήστο μας» – Τα ανατριχιαστικά τελευταία λόγια της 34χρονης Αθηνάς
Τη μοιραία νύχτα ο 31χρονος Νίκος Ζήσης και η 34χρονη Αθηνά Κατσάρα επέστρεφαν στην Κατερίνη από την Αθήνα όπου είχαν μεταβεί για το τριήμερο. Επέβαιναν στον βαγόνι 3 και λίγο πριν από τη σύγκρουση ο Νίκος πήγε στην τουαλέτα με αποτέλεσμα τη στιγμή του δυστυχήματος να είναι όρθιος και να σωθεί, σπάζοντας μόνον δύο πλευρά και το ισχίο του. Η σορός της Αθηνάς αναγνωρίστηκε δύο 24ωρα μετά το δυστύχημα.
Τα λόγια βγαίνουν με δυσκολία από τα χείλη του. Έναν χρόνο δεν μίλησε σε κανέναν, πέραν κάποιων αναρτήσεων σε facebook και Instagram για την Αθηνά του…
«Προσπαθούσα να μην σκεφτώ όλα όσα συνέβησαν, αν και ήταν δύσκολο… Ήθελα πιο πολύ να προστατέψω το παιδί μου, να μην με βλέπει στεναχωρημένο και να τον κάνω να νιώθει σιγουριά δίπλα μου. Όσο κυριαρχούσε ο σωματικός πόνος μπορώ να πω ότι δεν σκεφτόμουν τόσο. Με το που άρχισε να υποχωρεί ο σωματικός πόνος κυριάρχησε ο ψυχολογικός και τότε ήρθαν τα πολύ δύσκολα…», λέει στη voria.gr.
Οι τελευταίες στιγμές πριν από την τραγωδία στα Τέμπη
«Με το χέρι στην καρδιά, αν ήταν να διαλέξω το ποιος θα φύγει θα προτιμούσα να ‘μαι εγώ, γιατί, όπως έχω πει, ένα παιδί μένει ορφανό όταν φεύγει η μητέρα. Και η μητέρα μπορεί να κάνει τα πάντα πολύ καλύτερα έτσι ώστε να μεγαλώσει πιο σωστά το παιδί… Εγώ ξέρω ότι κάνω τα πάντα για τον Χρήστο μας, αλλά αυτή η ανιδιοτελής αγάπη της μάνας δεν συγκρίνεται με τίποτα στον κόσμο», τονίζει.
«Θυμάμαι πολύ καλά όλες τις στιγμές μας στο τρένο του θανάτου. Πέντε λεπτά νωρίτερα ήμασταν στο κυλικείο, γυρίσαμε και καθίσαμε στις θέσεις μας, δεν πέρασαν πολλά λεπτά και όλα μαύρισαν. Η τελευταία της κουβέντα ήταν “Νίκο τον Χρήστο μας“, λες και ήξερε ότι θα φύγει και γω θα μείνω… Όπως βρέθηκα καρφωμένος πάνω σε μια λαμαρίνα, τσιμπιόμουν για να δω αν αυτό που ζούσα εκείνη τη στιγμή ήταν εφιάλτης ή πραγματικότητα… Άκουγα φωνές που λέγανε “καιγόμαστε” και φωνές που λέγαν “θα γίνει έκρηξη”.
Μία κοπέλα ήταν περικυκλωμένη από φωτιά, και να μου ζητάει βοήθεια και να μην μπορώ να τη βοηθήσω και να της ζητάω συγγνώμη, να μην έχεις δύναμη να κουνηθείς και να βλέπεις το κλαδί με τη φωτιά να πέφτει πάνω στον ώμο… Ο Θεός με βοήθησε και έκανα 6-7 βήματα και έφυγα από το σημείο όπου πλησίαζε η φωτιά… Όσο περνούσε η ώρα οι φωνές λιγόστευαν και τώρα στο λέω με δάκρυα στα μάτια γιατί κατάλαβα γιατί λιγόστευαν. Όχι επειδή απεγκλωβίστηκαν, αλλά επειδή κάηκαν ζωντανοί πολλές από αυτές τις ψυχούλες, είμαι σίγουρος…», εξομολογείται περιγράφοντας την τελευταία φορά που είδε ζωντανή τη γυναίκα της ζωής του.
Όταν σου στερούν τη σύζυγο, τη μάνα, το παιδί σου, την αδερφή σου φυσικά και θα υπάρξει οργή και θυμός και πόσο μάλλον όταν οι υπαίτιοι κρύβονται πίσω από την πολιτική τους ασυλία και βλέπεις ότι δεν υπάρχει δικαιοσύνη στην Ελλάδα, στη χώρα που γεννήθηκες και μεγαλώνεις και το παιδί σου -δεν μας φτάνει η θλίψη και η στεναχώρια μας. Κουνάνε σε εμάς το δάχτυλο για το πώς θα πενθήσουμε… Σίγουρα οι πρώτοι που έπρεπε από την πρώτη στιγμή να είναι μέσα είναι ο Καραμανλής, ο Σπίρτζης και όσοι διετέλεσαν υπουργοί Μεταφορών… Δεν είναι μόνο το ανθρώπινο λάθος, είναι και αυτοί που δεν έκαναν τίποτα απολύτως για να αποτρέψουν το ανθρώπινο λάθος. Που για μένα το 2023 θα έπρεπε να υπάρχουν συστήματα ασφαλείας που θα απέτρεπαν το ανθρώπινο λάθος, αλλά είναι γλυκιά η καρέκλα τους , τα λεφτάκια τους -άλλωστε αυτά σταύρωσαν και τον Χριστό…».
«Ουρλιάζανε, κι εμείς μέσα στα αίματα δεν ξέραμε τι να κάνουμε»
«Άνθρωποι ουρλιάζανε για βοήθεια κι εμείς μέσα στα αίματα να βλέπουμε φωτιές και να μην ξέρουμε τι να κάνουμε και πώς να σωθούμε». Συγκλονίζει ο ομιλία της Εύης Τσάπαρη, επιζώσας της τραγωδίας των Τεμπών, έξω από το Νέο Σιδηροδρομικό Σταθμό Θεσσαλονίκης.
«Αυτό που θέλω να ζητήσω είναι να μην το θυμηθούμε μόνο σήμερα που κλείνει ο ένας χρόνος να μην το ξεχάσουμε μέχρι να τιμωρηθούν όλοι όσοι φταίνε από τον πιο χαμηλά ιστάμενο μέχρι το πιο υψηλά ιστάμενο. Να τιμωρηθούνε, γιατί απ’ ό,τι φαίνεται αυτό που πάει να γίνει είναι μία αηδιαστική συγκάλυψη που δεν θα βρούμε ποτέ το δίκιο μας, ούτε εμείς που ακόμα βλέπουμε εφιάλτες που δεν μπορούμε να κοιμηθούμε και που φοβόμαστε ότι θα πεθάνουμε ανά πάσα ώρα και στιγμή, ούτε και αυτοί οι γονείς, οι συγγενείς οι φίλοι των παιδιών των ανθρώπων που χάθηκαν τόσο άδικα.
Δεν μπόρεσε να κάνει τη δουλειά του, στηρίξτε μας γιατί αυτό θα μπορούσε να έχει συμβεί στον καθένα από εμάς, απλά έτυχε να είμαστε εμείς. Μόνο αυτό ζητάμε και να μην το ξεχάσουμε ποτέ» καταλήγει η νεαρή κοπέλα.
Κόρη του μηχανοδηγού: «Όσα ακούγονται για τον μπαμπά μου είναι ψέματα»
«Όσα ακούγονται για τον μπαμπά μου είναι ψέματα» λέει η κόρη του Γιώργου Κουτσούμπα, του μηχανοδηγού της επιβατικής αμαξοστοιχίας, που σκοτώθηκε στο δυστύχημα στα Τέμπη, μιλώντας στο STAR.
Είναι η πρώτη φορά που μιλά σε ΜΜΕ η κόρη του μηχανοδηγού του επιβατικού τρένου Αθανασία Κουτσούμπα, η οποία συγκλονίζει με την αφήγησή της. «Eμείς έχουμε κηδεία κάθε μέρα. Κάθε μέρα από τις 28 Φλεβάρη έχουμε πένθος και κηδεία σπίτι μας» τονίζει.
Η Αθανασία Κουτσούμπα η κόρη του μηχανοδηγού του επιβατικού τρένου ένα χρόνο τώρα με τη μητέρα και τις δύο αδερφές της προσπαθούν να διαχειριστούν τον πόνο και την απώλεια. Ήρθαν αντιμέτωπες όμως και με μία άλλη πραγματικότητα. Να διαχειριστούν τα όσα ειπώθηκαν για τον Γιώργο Κουτσούμπα, ότι δεν τήρησε τον κανονισμό, ότι δεν ήταν καλά στην υγεία του.
«Πραγματικά δεν πιστεύεις αυτά που ακούς δεν χωνεύονται οι ανακρίβειες και τα ψέματα που ακούς. Ήταν όλα ψέματα, βεβαιώσεις και ιατρικά πιστοποιητικά ότι ήταν απόλυτα ικανός να ασκήσει τα καθήκοντά του, εγώ η ίδια τον πήγαινα στο Διαβαλκανικό, στο Ερρίκος Ντυνάν στην Αθήνα, σε ψυχιάτρους, σε νευρολόγους, σε ΩΡΛ, περνούσε τα πάντα».
«Θεώρησα άδικο για τη μνήμη του γιατί δεν το αξίζει αυτό. Αν έχουν κάτι χειροπιαστό με αποδείξεις να του καταλογίσουν, είμαι ανοιχτή, ας το πουν».
Οι διασώστες της τραγωδίας – «Είδαμε μία κόλαση, δεν είχαμε ξαναζήσει κάτι τέτοιο»
Μνήμες από την νύχτα της σιδηροδρομικής τραγωδίας και όσα ακολούθησαν «ξύπνησε» το ετήσιο μνημόσυνο, που τελέστηκε σήμερα, το μεσημέρι της Τετάρτης, στα Τέμπη.
Ο Πρόεδρος του Σωματείου Εργαζομένων ΕΚΑΒ Θεσσαλίας, Γιάννης Γούλας και ο διασώστης από τη Μαγνησία, Βασίλης Ηλιόπουλος, περιέγραψε όσα αντίκρισε τα πρώτα λεπτά μετά την τραγωδία.
«Αυτό το οποίο είδαμε και ζήσαμε ήταν μία κόλαση. Σκηνές εξωπραγματικές. Βαγόνια το ένα πάνω στο άλλο, ο χώρος γεμάτος συντρίμμια και δε μπορούσαμε να προσεγγίσουμε».
Από την πλευρά του, ο διασώστης Βασίλης Ηλιόπουλος, συγκλονίζει. «Ήταν απόκοσμη η εικόνα. Καμένες σάρκες, διαλυμένα σώματα. Αυτήν την κατάσταση δεν την είχε ξαναζήσει κανείς μας.
Η οργή των συγγενών των θυμάτων
Η Μαρία Καρυστιανού, πρόεδρος του Συλλόγου Συγγενών Θυμάτων μίλησε για «ένα έγκλημα κατά των πολιτών, κατά της κοινωνίας» αναφερόμενη στο τραγικό σιδηροδρομικό δυστύχημα στα Τέμπη με τους 57 νεκρούς.
Όπως είπε στο MEGA και στο ντοκιμαντέρ #ΜΑΜΑΕΡΧΟΜΑΙ, «αυτό που συνέβη σε εκείνο το δρομολόγιο, δεν ήταν ένα τυχαίο γεγονός γιατί όλα δούλευαν καλά και έγινε κάτι τυχαίο… ήταν γιατί τα τρένα κυκλοφορούσαν χωρίς ασφάλεια χρόνια σε όλα τα δρομολόγια δηλαδή είναι ένα έγκλημα κατά των πολιτών, κατά της κοινωνίας, δεν είναι μόνο τα δικά μας παιδιά, θα μπορούσε να είναι οποιοσδήποτε και βλέπετε με πόση αλαζονεία και πόση αδιαφορία αντιμετωπίστηκε το θέμα μετέπειτα καθώς έναν μήνα μετά ξαναμπήκε ο συρμός σε λειτουργία… Ο συρμός αυτός που δεν έχει καμία ασφάλεια, δεν μετέφερε προϊόντα, μετέφερε ανθρώπους…».
Συνεχίζει τονίζοντας πως πέραν των υπολοίπων τής κάνει τρομερή εντύπωση και η στάση του Αρείου Πάγου. «Άρα ποιος προασπίζεται τον πολίτη; Τη ζωή του;» διερωτάται.
Ξέσπασε η μητέρα της 20χρονης Κλαούντια – «Έκαψαν το παιδί μας και μας το έδωσαν σε μια κούτα στάχτη»
Με τρεμάμενη φωνή και με δάκρυα στα μάτια η μητέρα της 20χρονης Κλαούντια που ήταν ένα από τα θύματα του σιδηροδρομικού δυστυχήματος στα Τέμπη, μίλησε στο OPEN. Όπως είπε η ίδια, «τρεις ημέρες μετά το περιστατικό την πήρα σε μια μαύρη σακούλα».
«Σήμερα είναι η πιο δύσκολη ημέρα της ζωής μου, ο θρήνος είναι μεγάλος, μας λείπει πολύ», είπε χαρακτηριστικά η μητέρα της 20χρονης.
Στη συνέχεια, ξέσπασε λέγοντας: «Είχα μια ελπίδα σαν μάνα να την βρω ζωντανή, όμως τρεις ημέρες μετά μου την έφεραν σε μια μαύρη σακούλα… Έκαψαν το παιδί μας και μας το έδωσαν σε μια κούτα στάχτη».
Η μητέρα της Κλαούντια αφού περιέγραψε τους αγώνες που είχε κάνει για να μεγαλώσει το παιδί της που έφυγε από τη ζωή τόσο άδικα, ζητεί δικαίωση και απόδοση ευθυνών.
Θα ήθελε να την πάρει τηλέφωνο και να της εκφράσει το πόσο την νοιάζεται και της λείπει η παρουσία της από το σπίτι. «Είχε τόσα όνειρα και την σκότωσαν», είπε και πρόσθεσε: «Τι ζήτησαν τα παιδιά μας; Να πάνε να σπουδάσουν. Κι όμως με τόσο άδικο τρόπο άφησαν την τελευταία πνοή τους εκεί στα Τέμπη. Θα αγωνιστώ για να μην κλάψει καμία άλλη μάνα όπως εγώ».
Ο πατέρας των δίδυμων κοριτσιών στον ΑΝΤ1: Βάλαμε τα παιδιά μας στο ασφαλέστερο μέσο, και μας τα έφεραν κομμάτια
«Χορτάσαμε από συγγνώμες και πολιτικές ευθύνες» ανέφερε, μεταξύ άλλων, στο κεντρικό δελτίο ειδήσεων του ΑΝΤ1 με τον Νίκο Χατζηνικολάου, ο κ. Νίκος Πλακιάς, πατέρας δύο δίδυμων κοριτσιών που σκοτώθηκαν στο τραγικό σιδηροδρομικό δυστύχημα των Τεμπών, καθώς και θείος ενός ακόμη κοριτσιού, που επίσης έχασε την ζωή του με τον ίδιο τρόπο.
Σήμερα (28/02), συμπληρώνεται ένας χρόνος από την μεγαλύτερη σιδηροδρομική τραγωδία της χώρας, που συγκλόνισε το πανελλήνιο και βύθισε στο πένθος, 57 οικογένειες. Οι συγγενείς των θυμάτων, αγωνίζονται καθημερινά για την δικαιοσύνη των νεκρών τους. «Δικαιοσύνη… Δύσκολη λέξη. Δικαιοσύνη για εμάς θα είναι να πάμε σπίτι, και να βρούμε τα παιδιά μας εκεί. Να συνεχίσουμε την ζωή μας. Αυτή που βρισκόμαστε τώρα δεν είναι ζωή. Υπάρχει η ζωή πριν τις 28 Φεβρουαρίου, και αυτή μετά το δυστύχημα. Αυτή θα ήταν η απόλυτη δικαιοσύνη, αλλά δεν γίνεται. Για αυτό είμαστε εδώ» αναφέρει αρχικά ο κ. Νίκος Πλακιάς.
Στη συνέχεια προσθέτει πως οι γονείς των αδικοχαμένων παιδιών που σκοτώθηκαν στα Τέμπη, θα κάνουν ό,τι μπορούν, για την δικαίωσή τους, τουλάχιστον, σε νομικό επίπεδο. «Τον τελευταίο καιρό γίνονται κινήσεις και δεν μπορώ παρά να είμαι ευχαριστημένος από την εισαγγελία Λαρίσης και από τον εφέτη-ανακριτή, καθώς και από την κα Αδειλίνη, η οποία ζήτησε την διερεύνηση κάθε αιτήματος των οικογενειών. Δεν μπορούμε, παρά να είμαστε ικανοποιημένοι, σε αυτό το χρονικό σημείο».
«Χορτάσαμε από πολιτικές ευθύνες και συγγνώμες»
Ερωτηθείς από τον Νίκο Χατζηνικολάου, εάν όλο αυτό το διάστημα, τον πλησίασαν οι εταιρείες που εμπλέκονται στο δυστύχημα, ο Νίκος Πλακιάς απάντησε κατηγορηματικά πως «όχι, δεν τολμάνε να μας μιλήσουν. Δεν τολμάνε καν να μας αντιμετωπίσουν. Να μας πλησιάσουν να μας πουν τι; Να αποσυρθούμε; Να μας πουν ότι δεν φταίνε; Είναι αντίπαλοί μας στα δικαστήρια. Πρώτα είναι αυτοί και μετά τα πολιτικά πρόσωπα. Ακούσατε εσείς κάποια συγγνώμη; Πέρα από ότι αναλαμβάνουν την πολιτική ευθύνη και η συγγνώμη από τους πολιτικούς, είδατε κάτι άλλο; Χορτάσαμε από συγγνώμες και πολιτικές ευθύνες. Ε και;».
Πλέον, ο κ. Πλακιάς τονίζει πως τον πρώτο λόγο τον έχει η Δικαιοσύνη. «Βλέποντας και κάνοντας. Δεν θα σταματήσουμε εάν εμείς κρίνουμε ότι δεν έχει αποδοθεί δικαιοσύνη. Αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Μακάρι η δικαιοσύνη να κάνει το καθήκον της στο ακέραιο. Αυτή την στιγμή, είμαι στον σιδηροδρομικό σταθμό Καλαμπάκας. Σε δύο ώρες από τώρα, είχαν φύγει τα κορίτσια μου. Αυτό που θέλω να πω στον κόσμο, είναι ότι τους χρειαζόμαστε δίπλα μας. Όλοι μαζί, με μία φωνή, να φωνάξουμε ότι τα παιδιά φύγανε τόσο άδικα, μα τόσο άδικα… Δεν κάναμε τίποτα λάθος. Εμείς τα βάλαμε στο ασφαλέστερο μέσο, και μας έφεραν τα παιδιά κομμάτια. Αυτή είναι η αλήθεια».
«Δεν μπορεί να μας πει κανείς ότι δεν ήξερε»
Σήμερα, 28 Φεβρουαρίου συμπληρώνεται ένας χρόνος από την μεγαλύτερη σιδηροδρομική τραγωδία στη χώρα, που κόστισε την ζωή σε 57 ανθρώπους. Συγγενείς τους, μιλούν στο enikos.gr και η φωνή τους λυγίζει, όσο ξεσπούν, ενώ άλλοι καταφέρνουν να ψελλίσουν μονάχα λίγες προτάσεις. Όλοι τους, ζητούν δικαίωση για να ηρεμήσει η ψυχή των θυμάτων.
Η κα Τάνια Κωνσταντινίδου, κόρη της 55χρονης Βασιλικής Χλώρου αναφέρει: «Ενώ έχουμε κάνει πολύ μεγάλη προσπάθεια και έχουμε σταθεί δίπλα στις εισαγγελικές αρχές, δεν έχουμε δει να αναβαθμίζεται το κατηγορητήριο. Επισκέφτηκα την προηγούμενη εβδομάδα τον ανακριτή και του έθεσα το ερώτημα “πώς γίνεται να μιλάμε για αμέλεια, ενώ όλοι γνωρίζουν;”. Δεν μπορεί να μας πει κανείς ότι δεν ήξερε, όταν το 2017 είχε προηγηθεί πάλι δυστύχημα με τρεις νεκρούς. Έχω τρομερή αγανάκτηση. Δεν μπορώ να ακούω άλλο, ότι “δεν μας πέρασε από το μυαλό” ότι θα συμβεί κάτι τέτοιο. Δεν μπορώ να διανοηθώ, ένα χρόνο μετά, ενώ η κατάσταση εξακολουθεί να είναι επικίνδυνη στον ελληνικό σιδηρόδρομο, τα τρένα να λειτουργούν κανονικά. Θυμάμαι, πριν από 10 χρόνο, ήμουν με την μητέρα μου, και ήμασταν πάνω στις ράγες, και ερχόταν το τρένο προς τα επάνω μας, γιατί δεν κατέβηκε η προστατευτική μπάρα σε εμάς. Και 10 χρόνια μετά, σαν σήμερα, η μητέρα μου σκοτώθηκε από αυτό».
Ο σύντροφος της Ιφιγένειας – «Ήταν η μισή εντός και η μισή εκτός»
Συγκλονίζει ο Φάνης Ξανθόπουλος, o σύντροφος της Ιφιγένειας Μήτσκα που ήταν ένα από τα 57 θύματα στην τραγωδία στα Τέμπη.
«Είχαμε πάει ένα τριήμερο στην Αθήνα και μέχρι εκείνη την στιγμή περνούσαμε πολύ όμορφα. Ήμασταν στο τρίτο βαγόνι. Μετά την σύγκρουση ήμουν μέσα στο βαγόνι απλώς είχα πεταχτεί πιο μπροστά. Η Ιφιγένεια ήταν η μισή εντός και η μισή εκτός. Ήμασταν ακριβώς πάνω από τα βαγόνια που είχαν πάρει φωτιά. Έβλεπα την φωτιά να έρχεται προς τα εμάς και την Ιφιγένεια να είναι εκεί δίπλα» ανέφερε ο Φάνης μιλώντας στο MEGA.
«Πιθανότατα δεν ήταν ζωντανή τότε. Ήταν πολύ χτυπημένη. Είχε χτυπήσει στο πρόσωπο, το κεφάλι και τον λαιμό. Δεν πρόλαβα να καταλάβω τίποτα. Ακούσαμε ένα μπαμ κι από εκεί και πέρα ακούγαμε τον κόσμο να ουρλιάζει, να τρέχει. Φώναζα για βοήθεια και έπειτα από λίγη ώρα ήρθε ένα παιδί, ο Γιάννης, που είχε βρει τυχαία το κινητό μου. Με βοήθησε και σηκώσαμε την Ιφιγένεια. Προσπαθούσαμε να την μεταφέρουμε κοντά στην έξοδο. Μετά κάλεσα τον πατερά μου για να του πω τι συνέβη» συμπλήρωσε.
Στην συνέχεια ο σύντροφος της Ιφιγένειας, μετά το τηλεφώνημα που είχε με τον πατέρα του, προσπάθησε να γυρίσει ξανά στο σημείο που ήταν η σύντροφός του, αλλά δεν του επετράπη καθώς ήταν και ο ίδιος τραυματισμένος.
«Ένα κομμάτι μου έχει μείνει εκεί. Ουσιαστικά, αποφεύγω να θυμάμαι, γιατί αλλιώς θα μείνω εκεί» τόνισε ο Φάνης.
«Δεν έφτασες ποτέ, περιμένω ακόμα»: Το συγκλονιστικό γράμμα της μάνας προς τον αδικοχαμένο γιο της
Ο Τάσος ήταν φοιτητής στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Η μητέρα στο γράμμα της περιγράφει την τελευταία επικοινωνία με τον γιό της και τις τραγικές στιγμές στα Τέμπη, όπου τον αναζητούσε.
«Έφυγες? Όχι σε σκότωσαν και σκότωσαν όλη την οικογένεια μας», γράφει η Βάσω Κούλπα και για να καταλήξει στο γράμμα της: «Δεν έφτασες ποτέ, ακόμα περιμένω».
Το γράμμα μητέρας φοιτητή του ΑΠΘ προς τον αδικοχαμένο γιο της στα Τέμπη:
«Τασούλη μου, αγόρι μου όμορφο, παιδάκι μου γλυκό μου λείπεις πολύ. Νιώθω ότι είναι ψέμα και περιμένω να σε δω, να με πάρεις τηλέφωνο όπως κάθε βράδυ 21:00 με 22:00 για να μιλήσουμε και να μου πεις “πες κανένα νέο μαμά”.
Το τελευταίο τηλέφωνο που με πήρες ήταν το βράδυ που έφυγες 28/2/23. 23:05 και μου είπες “μαμά κοιμήσου θα αργήσω να φτάσω…” Και σου είπα πάρε με όταν φτάσεις θα περιμένω…
Και μετά σιωπή και μετά η καταστροφή, η κόλαση που αντίκρισα στα Τέμπη και που έψαχνα να σε βρω ανάμεσα στα άλλα παιδιά που έφευγαν, η αναμονή στο νοσοκομείο ακούγοντας τα ονόματα των επιζώντων… Ήλπιζα πως θα σε βρω πως ήσουν κάπου, κορόιδευα τον εαυτό μου.
Έφυγες? Όχι σε σκότωσαν και σκότωσαν όλη την οικογένεια μας μείναμε σε εκείνο το βράδυ που έφυγες και με ρώτησες “στεναχωριέσαι μαμά?”
Στεναχωριέμαι παλικάρι μου γιατί σε πρόσεχα πάντα και σε προστάτευα αλλά δεν μπόρεσα να κάνω τίποτα ΣΥΓΝΏΜΗ.
Σου στέρησαν τη ζωή, τα όνειρα σου μας κατέστρεψαν εμάς και τόσες άλλες οικογένειες και όμως κοιμούνται ήσυχοι χωρίς καμία τύψη, χωρίς σεβασμό, χωρίς καμία τιμωρία για να αισθανθούμε ότι συμμερίζονται τον πόνο μας, τίποτα αγόρι μου.
ΔΕΝ ΈΦΤΑΣΕΣ ΠΟΤΕ.
ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΑΚΟΜΑ.
Σ’ ΑΓΑΠΆΩ όσο δεν φαντάζεσαι και
ΜΟΥ ΛΕΊΠΕΙΣ τόσο πολύ!!!
Τάσο μου θα σου πω αυτό που σου έλεγα και σου έγραφα πάντα Σ ΑΓΑΠΏ ΠΟΛΎ μόνο που εσύ δεν μου απαντάς…
“κι εγώ Σ αγαπάω μαμά.”».
Ξεπέρασε τις 1.000.000 υπογραφές το ψήφισμα της Μαρίας Καρυστιανού
Ξεπέρασε τις 1.000.000 υπογραφές το ψήφισμα της Μαρίας Καρυστιανού, μητέρας θύματος, στο change.org για την σιδηροδρομική τραγωδία στα Τέμπη, που κόστισε την ζωή σε 57 ανθρώπους.
Σήμερα, συμπληρώνεται ένας χρόνος από το πολύνεκρο δυστύχημα στα Τέμπη, με την κοινωνία να στέκεται στο πλευρό των οικογενειών και των ανθρώπων των θυμάτων που ζητούν ακόμα Δικαιοσύνη.
Πριν λίγο καιρό η Μαρία Καρυστιανού ξεκίνησε μία πρωτοβουλία συγκέντρωσης υπογραφών που σκοπό έχουν την άρση βουλευτικής ασυλίας των πολιτικών υπευθύνων για το σιδηροδρομικό δυστύχημα.
«Οι Έλληνες πολίτες απαιτούν από την Βουλή, την έναρξη των διαδικασιών, για την αναθεώρηση του Συντάγματος και την ενεργοποίηση του νόμου περί ευθύνης υπουργών, καθώς και την κατάργηση της βουλευτικής ασυλίας, όταν προκύπτει ποινική ευθύνη πολιτικών προσώπων.
Η ατιμωρησία πολιτικών προσώπων δεν συνάδει με την ηθική, ούτε με τη δημοκρατία, αρετές για τις οποίες είμαστε περήφανοι! Κατά τη διαδικασία θα σας ζητηθεί χρηματικό ποσό, το οποίο θα είναι προαιρετικό και δεν αφορά τον σύλλογο “Τέμπη 2023” αλλά την πλατφόρμα που φιλοξενεί το ψήφισμα.
Επιλέγετε την κοινοποίηση αντί της κατάθεσης χρημάτων, με email επιβεβαίωσης, ώστε να είναι έγκυρη η υπογραφή σας», αναφέρεται στο ψήφισμα.
πηγη enikos.gr