Είναι σημαντικό την περίοδο αυτή να αφήνουμε όλα τα προβλήματα μακριά απο την ζωή των παιδιών που θα δώσουν εξετάσεις στην άκρη και να μην τα επηρεάζουμε γιατί προέχει καταρχήν η ψυχική τους ηρεμία
Ο π. Γιώργης Τζάβλας μίλησε στην εκπομπή Πάμε Αέρα με τον Θάνο Κορομπύλια στον 104,4 το πρωί της Τετάρτης για την συμπεριφορά όλων μας απέναντι στα παιδιά
Ο ίδιος ευχήθηκε σε όλους καλή επιτυχία με ηρεμία και προσήλωση στους στόχους τους.
ακούστε εδώ την συνομιλία απο την ροή της εκπομπής
δείτε την εκπομπή της Τετάρτης
https://youtu.be/M_zyctMDbUk?t=6353
γράφει ο ίδιος:
Συνοδοιπόροι στις προσδοκίες και στο όραμα των παιδιών μας
Ζούμε αυτές τις ημέρες με τη σκέψη και την καρδιά μας στραμμένη προς τους μαθητές και τις μαθήτριές μας. Προς τα παιδιά μας και τα εγγόνια μας τα οποία καλούνται να εξεταστούν και να αποτυπώσουν «εμπειρίες και γνώσεις μιας ολόκληρης ζωής», από τη νηπιακή τους ηλικία έως και την εφηβεία τους. Δε θα γράψουν όσα έμαθαν στο νηπιαγωγείο, αλλά θα τα χρησιμοποιήσουν προκειμένου να μπορέσουν να διαχειριστούν όσα απαιτούνται σε αυτό το υψηλότερο μέχρι τώρα επίπεδο εξετάσεώς τους. Να διαχειριστούν δηλαδή το άγχος και την αγωνία που προκαλείται από την προσδοκία του οράματός τους – ας μη λέμε στα παιδιά μας να μην έχουν άγχος! Δεν αποτελεί την καλύτερη συμβουλή, γιατί φαίνεται σα να μην κατανοούμε την κρισιμότητα των στιγμών και σαν εμείς να μη ζήσαμε ποτέ αυτό το συναίσθημα! Αλλά ας τους λέμε να βρουν τρόπο να το διαχειριστούν εποικοδομητικά, προς όφελός τους – να διαχειριστούν το χρόνο αλλά πάντοτε σε σχέση και με την ξεκούρασή τους και με τη συντήρηση των δυνάμεών τους.
Η αϋπνία, η κούραση και άλλες αρνητικές καταστάσεις αποτελούν κακό σύμβουλο και ελλοχεύει ο κίνδυνος να προκληθεί εξάντληση, πανικός αλλά και ψυχική και σωματική αδιαθεσία. Όλα αυτά μας είναι γνωστά και δε θα ήθελα περαιτέρω να αναφερθώ. Θα ήθελα να επικεντρωθώ στις ευθύνες ημών των γονέων, των διδασκάλων, του σχολείου και του περιβάλλοντος. Υποχρεούμαστε να διατηρήσουμε συνθήκες ζωής ευεργετικές για τα παιδιά μας. Ιδιαίτερα για τους μαθητές αυτής της γενιάς, που έζησαν το άγχος και την αγωνία της πανδημίας του κορονοϊού. Τον εγκλεισμό στο σπίτι τους και την ατελείωτη τηλεκπαίδευση. Τη μοναξιά και την απαγόρευση. Το φόβο, όχι τόσο για τον εαυτό τους – αφού οι επιπτώσεις της πανδημίας ήταν λιγότερες για τους ίδιους- αλλά το φόβο για τα αγαπημένα τους, προσφιλή οικογενειακά πρόσωπα. Τις ευάλωτες ομάδες, στις οποίες μπορεί να ανήκαν γονείς, παππούδες και γιαγιάδες. Κάποια παιδιά βίωσαν την πραγματικότητα ανώδυνα αλλά κάποια άλλα με οδύνη.
Όλοι είμαστε επιβαρυμένοι, με την εξάντληση να είναι ζωγραφισμένη στα πρόσωπά μας. Όμως έχουμε να διεκπεραιώσουμε διαφορετικούς ρόλους ο καθένας. Το δυσκολότερο ρόλο έχουν οι μαθητές μας, τα παιδιά μας. Να διαβάσουν, να συγκεντρωθούν, να εξεταστούν γραπτά ή προφορικά. Και μάλιστα μετά από κάποιο χρονικό διάστημα αποχής από εξετάσεις. Εμείς έχουμε ηθικό χρέος να διατηρήσουμε περιβάλλον υγιές, μακριά από τοξικότητες. Ηρεμία, ψυχραιμία, ενσυναίσθηση, διακριτικότητα, κατανόηση. Είτε έχουμε το ρόλο του γονέα, του κηδεμόνα, είτε του σχολείου, του εκπαιδευτικού, είτε του κοινωνικού περιβάλλοντος. Μπορούμε; Η αλλαγή τρόπου συμπεριφοράς απαιτεί πολλή εσωτερική εργασία. Ας «σφίξουμε τα δόντια», λοιπόν! Δεκαπέντε ημέρες είναι. Δεν είναι καιρός για επίλυση οποιωνδήποτε προβλημάτων: οικογενειακών, κοινωνικών, σχολικών κ.α πέραν των αναγκαίων. Αν δεν μπορούμε να φανούμε ωφέλιμοι, τουλάχιστον να μην αποδειχθούμε επιζήμιοι. Φωνές, απειλές, επικρίσεις, εντάσεις δεν ωφελούν. Με χαμόγελο, κατανόηση και υπομονή! Θα μπορέσουμε; Ναι, θα μπορέσουμε.
Παναγία μου, βοήθησέ μας, βοήθησε τα παιδιά μας, φώτισέ τα, ενίσχυσε τον αγώνα τους. Τόσα χρόνια είσαι η πιο στοργική «γειτόνισσα». Από τις αυλές των σχολείων τους Σε βλέπουν καθώς τα σκεπάζεις με το πέπλο Σου. Κι ας λέμε εμείς οι μεγαλύτεροι, οι πολύξεροι, ότι σήμερα η νεολαία είναι μακριά από Σένα και τον Υιόν σου και Θεόν ημων Ιησού Χριστό. Ναι, Σε βλέπουν να τα συνοδεύεις και να τα ενθαρρύνεις , Φανερωμένη μου, όταν έρχονται να Σε προσκυνήσουν πεζή και σέρνουν τα πόδια τους στα τελευταία σκαλοπάτια της Μονής σου. Και σαν ανεβολέψουν, τα περιμένεις, σκουπίζεις τον ιδρώτα τους, θωπεύεις τα κατακόκκινα μάγουλά τους και τα ευχαριστείς. Καταθέτουν στη θαυματουργή εικόνα σου όσα η καρδιά τους λαχταρά και σου υπόσχονται ότι και του χρόνου θα ξανάρθουν. Κι έρχονται σαν τα χελιδόνια σε κάθε άνοιξη.
Τώρα χρειάζονται τη στοργική– μητρική Σου αγκαλιά και τη χάρη Σου. Τη χρειαζόμαστε κι εμείς, για να σταθούμε στο ύψος της αποστολής μας. Θα Σε παρακαλούμε αυτές τις ημέρες κάθε ημέρα και περισσότερο.
Καλή επιτυχία παιδιά!!!
Καλή επιτυχία σε όλους μας!!!
Καλή συνοδοιπορία