Με αφορμή την 13η Φεβρουαρίου ως παγκόσμια ημέρα ραδιοφώνου από το ΓΕΛ Νεάπολης παραλάβαμε κείμενο και εκφώνηση περιγραφή, αφιέρωμα στο ραδιόφωνο, που αντέχει στο χρόνο, διατηρεί τη μαγεία του, μας συγκινεί και μας ταξιδεύει!
Το κείμενο εστιάζει στην πορεία του ραδιοφώνου στο χρόνο και στην αδιάλειπτη συμπόρευση του με τον άνθρωπο και την καθημερινότητά του. Μαζί στέλνω και το αντίστοιχο ηχογραφημένο μήνυμα που εκπονήθηκε στο σχολείο και αναρτήθηκε στην πλατφόρμα European School Radio. Η δράση εκπονήθηκε από την Χρυσούλα Πατεράκη, φιλόλογο και διευθύντρια του σχολείου και τη Χριστίνα Τσιτιρίδου, επίσης φιλόλογο. Οι φωνές ανήκουν στους μαθητές Μάριο Διαλυνά και στην Μαρία Τερζακοπούλου.
“Μια μικρή αλλαγή για τρία λεπτά… μικρό μου ραδιοφωνάκι. Να γίνω εγώ ο πομπός και εσύ να γίνεις δέκτης…
Σε γνωρίζω καλά κι ας προσπαθούσες με τις μεταμφιέσεις σου να μου ξεγλιστρήσεις…
Σε πρωτοείδα κάπου στην Κατοχή… τα χέρια του Θανάση Βέγγου και του Βασίλη Διαμαντόπουλου γύριζαν τα μεγάλα σου κουμπιά για να πιάσουνε Λονδίνο, να μάθουν τις εξελίξεις απ’ τα μέτωπα. Κοντά τους και ένας άλλος Βασίλης ο Λογοθετίδης μαζί με τους γειτόνους του και όλη την Ελλάδα να λαχταρούν να ακούσουν ένα νέο για το τέλος του πολέμου και να σε κατεβάζουν στην κρυψώνα σου, βαθιά μες στο πηγάδι για να σε προστατέψουν… η φωνή σου… η ελπίδα τους.
Και σε ξαναβρίσκω την ίδια πάνω κάτω εποχή στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού… με μια όψη λαμπερή. Δρύινο και καλογυαλισμένο να στολίζεις το σαλόνι του Γούντι Άλλεν στις Μέρες Ραδιοφώνου και να κρατάς συντροφιά τα βαρετά πρωινά στις νοικοκυρές, να λικνίζονται στον ρυθμό σου οι νεαρές. Να αδημονούν οι μικροί για τον Μασκοφόρο Εκδικητή … και τα ραδιοκύματα να πλάθουν έναν κόσμο μαγικό στα όνειρα τα ενήλικα.
Να που απέκτησες και θήκη δερμάτινη. Δεκαετία του 60, απόγευμα Κυριακής. Περίπτερο και γκαζόζα και η φωνή του σχολιαστή να περιγράφει τον αγώνα. Κοντοκουρεμένοι έφηβοι και μουσάτοι νεαροί, κουρασμένοι μεσόκοποι και ήρεμα γεροντάκια… μια αγκαλιά γύρω από σένα… να περιμένουν την ιαχή, να πανηγυρίσουν: «Πώς μας ενώνει και πώς μας δονεί του Διακογιάννη η φωνή» να ψιθυρίζει κάπου κοντά κι ο Κηλαηδόνης.
ακούστε εδώ
Και ήρθε η μέρα που μας πίκρανες. 21 Απριλίου ήταν και μια φωνή τρομακτική βγήκε από τα σπλάχνα σου και το παραλήρημά της πάγωσε τη χώρα απ’ άκρη σε άκρη. Και για επτά χρόνια, πετσοκομμένα τα τραγούδια σου, άχρωμες ιστορίες γέμισες και μια νύχτα του Νοέμβρη, 6 χρόνια μετά τον φοβερό Απρίλη ακούσαμε νεανικές φωνές να συντονίζονται όλες μαζί σε ένα σύνθημα: Εδώ Πολυτεχνείο.. Εδώ Πολυτεχνείο! Και αναπνεύσαμε αλλά με κόστος μια τρομερή θυσία ξημερώματα εκεί κάπου στην οδό Πατησίων.
Μπήκες παντού… στο κομοδίνο δίπλα στο νοσοκομειακό κρεβάτι, στο κυλικείο του εργοστασίου, στο ταμπλό του αυτοκινήτου. Σε συνάντησα δίπλα στο καλάμι ενός ψαρά, πάνω στο σκαμνί μιας γυναίκας που καθάριζε φασόλια και στο τραπεζάκι έξω στο μπαλκόνι ένα ανοιξιάτικο βραδάκι να κάνεις παρέα σε ένα ποτηράκι με ρακή και ένα πιατάκι μ΄ αγκινάρες.
Μικρό μου ραδιοφωνάκι, σε ευχαριστώ… σωπαίνω τώρα… κι άρχισε εσύ ξανά…