“Από το ημερολόγιο μιας Οδηγού στη Νεάπολη
… γράφει ανώνυμος.
28η Οκτώβρη και όπως πάντα εγώ και εσύ βρεθήκαμε την ίδια ώρα στο ίδιο μέρος.
Μικρές αναμνήσεις χτύπησαν τη πόρτα της καρδιάς μου.
Την παραμονή της παρέλασης δεν σιδέρωσα τη στολή μου, ούτε δίπλωσα περίτεχνα το μαντήλι μου, μα ούτε γυάλισα τις μικροσκοπικές καρφίτσες μου, που φορούσα πάντα με τόση περηφάνεια.
Και εσυ, δεν στάθηκες απέναντι μου να με κοιτάξεις βαθιά στα μάτια και να μου δώσεις το στεφάνι με τις δάφνες.
Όμως, είναι μονάχα αυτή η μικρή στιγμή που με κάνει να νοσταλγώ εκείνες τις μέρες ;
Είναι εκείνη η στιγμή, που χτυπούσε η μπλε πόρτα και εσύ μεταμφιεσμένη έμπαινες στη συγκέντρωση, σαν να ήσουν ο Ηρακλής Πουαρό.
Είναι εκείνη η στιγμή που χτυπούσε η μπλε πόρτα και μας ταξίδευες στο διάστημα, σε άλλους γαλαξίες. Είναι πολλές εκείνες οι στιγμές, που γίνανε αναμνήσεις.
Είναι εκείνες οι στιγμές που έχουν ακόμα τη μυρωδιά απο το χώμα της πρώτης βροχής και τη λάμψη της πρωτης ηλιαχτίδας.
Αφιερωμένο σε μια Οδηγό που θα είναι πάντα πίσω από τη δική μου μπλε πόρτα.“
Σ.Σ τα στοιχεία του συντάκτη είναι στην διάθεση του fonien.gr