Μερικές φορές ζούμε στιγμές ευχάριστες, διδακτικές, που δεν τις περιμένουμε.
Πριν από λίγες μέρες βρέθηκα στο εξωτερικό, στην κεντρική Ευρώπη, στο Βέλγιο και στην πόλη των Βρυξελλών. Με χαρά και περιέργεια επισκέφτηκα για λίγο έναν ευγενικό συντοπίτη μας, γνωστό μας διότι από καιρό ενδιαφέρεται για την περιοχή μας, για το καλό της και την ανάπτυξή της. Έχει τη φιλοσοφία ότι για την ανάκαμψη μας θα μπορούσε να παίξει ιδιαίτερα σημαντικό ρόλο η δημιουργία μας βέβαια πρώτα και μετά η προβολή μας, με πρωτότυπες και καινοτόμες ιδέες που να βασίζονται στον πολιτισμό.
Τις πάνω από δέκα ιδέες του ο ίδιος δεν παρέλειπε να υποβάλλει ακούραστα στις Δημοτικές μας αρχές και σε αρμόδιους φορείς μας. Μα αντιμετώπιζε “συχνά αδιαφορία ή και αγένεια” όπως μας είπε, ούτε καν μια απάντηση αλλά αντίθετα ακόμη και προσπάθεια απαξίωσης του από “υψηλά ιστάμενους στην εξουσία αλλά όχι στην καλλιέργεια” όπως μας συμπλήρωσε και που ανακοίνωναν δημόσια “μιλάει σαν να θέλει να μας φέρει αυτός ο κύριος κοντέινερ γεμάτα με πλαστικά έργα τέχνης από την Κίνα” προσπαθώντας να “ακυρώσουν τις προσπάθειές του και την αξία τους”.
Θα ομολογήσω ότι μαγεύτηκα από το σπίτι του όπου με υποδέχτηκε, ένα μικρό αλλά με ανθρώπινη απλότητα “μουσείο” χάρμα γούστου και αρμονίας. Πέρα από τα έπιπλα εποχής, ο χώρος ήταν γεμάτος με έργα τέχνης διότι ο οικοδεσπότης μας είναι συλλέκτης εδώ και δεκάδες χρόνια. Προσωπικά από έργα τέχνης δεν έχω αρκετές γνώσεις όμως ο ίδιος με την παρουσίαση που μου έκανε, όχι για να μου επιδείξει την αξία στην συλλογή του αλλά για να μου εξηγήσει τι είναι το κάθε αντικείμενο, με έβαλε για τα καλά σε ένα κόσμο που σε πολλούς είναι ταξίδι στην ικανοποίηση της αισθητικής. Θαύμασα ένα μεγάλο πίνακα του 1730 του Γάλλου ζωγράφου Λαρζιλιέρ που απεικονίζει τον αρχιτέκτονα του Λουδοβίκου 14ου τον Λε Νοτρ κατά το κτίσιμο των Βερσαλλιών, του οποίου τη φωτογραφία σας μεταφέρω.
Είδα έναν άλλο πίνακα, του Πιέρ Μινιάρ, του 1650. Και μου άρεσε και κάτι που θα ενθουσιάσει και τους θαμώνες γνωστής μας καφετέριας κοντά στο Δημαρχείο μας όπου δίνονται ομηρικές μάχες, διότι πρόκειται για ένα πιάτο πορσελάνινο Λιμόζ του 1800 με παράσταση παρτίδας ταβλιού! Έμαθα πολλά πράγματα. Και χάρηκα όταν άκουσα ότι ίσως δωρίσει μια μέρα αυτούς τους θησαυρούς στο Δήμο μας για το ξεκίνημα ενός ντόπιου μουσείου αν βρούμε και άλλα αποκτήματα μα και συμμερίστηκα τη λύπη του για την αποτυχία μιας προσπάθειάς του να χαρίσει σε γνωστή Κοινότητα στην περιοχή μας μια πανέμορφη συλλογή από 150 ταριχευμένα πτηνά για το μουσείο ενός φιλότιμου και άξιου συμπολίτη μας ο οποίος δεν μπόρεσε για οργανωτικούς λόγους ανεξάρτητους από τη θέλησή του να τη δεχτεί.
Τότε ο φίλος μας επειδή ήταν επείγουσα η συντήρησή τους και αποκαρδιωμένος και από τη σχεδόν μόνιμα “συντεχνιακή και στενόμυαλη στάση” μιας χούφτας λέει αρμοδίων μας, την πήγε στο Ηράκλειο, στο μουσείο Φυσικής Ιστορίας που έστειλε αμέσως ειδικό σ’ αυτά, τους άρεσε, δέχτηκαν τη δωρεά και με φορτηγό τους τα μετάφεραν μετά από λίγο στο Ηράκλειο, εκεί που οι μαθητές από το Λασίθι θα πηγαίνουν να τα επισκέπτονται.
Φτάνει πια η απώλεια μικρών και μεγάλων ευκαιριών, σαν να είχαμε και πολλές. Δεν γίνεται ο συντοπίτης μας να σταματήσει να καυτηριάζει επίμονα κάθε αδιαφορία ή ανεπάρκεια του αρχών στις οποίες απευθύνεται και από την πλευρά τους οι αρχές και οι φορείς να καταλάβουν ότι ανθρώπους σαν κι αυτόν τους χρειαζόμαστε; Η συνεργασία είναι άλλωστε στις προτεραιότητες όλων μας κυρίως σε περιόδους όπου ο ένας χρειάζεται τον άλλο, περιόδους σαν αυτή που διανύουμε. Άλλωστε ακόμα αντηχεί στ’ αυτιά μου η δημόσια ανακοίνωση πριν λίγες μέρες από το στόμα του Δημάρχου Αντώνη Ζερβού “ο Δήμος μας έχει ανάγκη τους πολίτες και τις ιδέες και προτάσεις τους”, δηλώσεις που έχουν κάνει στο παρελθόν και προηγούμενοι Δήμαρχοι ή άλλοι εκπρόσωποι της αυτοδιοίκησης και του πολιτισμού.
ΘΑΝΟΣ ΚΟΡΟΜΠΥΛΙΑΣ
