Η υποκριτική δεν συμπεριλαμβανόταν στα παιδικά της όνειρα για το μέλλον. Όταν ήταν μικρή ήθελε να γίνει αστροναύτης και αστροφυσικός. Διάλεξε το θέατρο «για να επικοινωνήσει με τον κόσμο, να εκφράσει τα συναισθήματά της με το άλλοθι ενός σεναρίου»
«Δεν ήμουν από τα παιδάκια που λέγανε ποιήματα, χόρευαν και τραγουδούσαν μπροστά σε όλους. Ήμουν πολύ ντροπαλή και εσωστρεφής», λέει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ η Γιούλικα Σκαφιδά, μία από τις πιο ταλαντούχες και συνειδητοποιημένες ηθοποιούς της γενιάς της και φετινή νικήτρια του θεατρικού Βραβείου Μελίνα Μερκούρη.
«Κάποια στιγμή εκεί στις τελευταίες τάξεις του Λυκείου είδα πολύ θέατρο εξαιτίας και των γονιών μου που είναι θεατρόφιλοι. Μια παράσταση που μου έκανε μεγάλη εντύπωση ήταν ο «Γυάλινος κόσμος» σε σκηνοθεσία Δημήτρη Μαυρίκιου με τη Ράνια Οικονομίδου και το Νίκο Κουρή στο θέατρο Εμπρός. Τότε έγινε ένα κλικ μέσα μου και κάτι με μάγεψε προς τα εκεί».
Αυτό την ώθησε παράλληλα με τις σπουδές της στη σχολή Ναυπηγών Μηχανικών του ΤΕΙ να ξεκινήσει και μαθήματα υποκριτικής. «Τα πρωινά παρακολουθούσα εργαστήρια οξυγονοσυγκόλλησης και εργασίας στον τόρνο και τα βράδια τα μαθήματα στην Ανωτέρα Δραματική Σχολή του Ωδείου Αθηνών». Πήγαινε στο τρίτο έτος όταν ο Κώστας Κουτσομύτης της πρόσφερε τον πρώτο της ρόλο και η νεαρή ηθοποιός εγκατέλειψε οριστικά τη Ναυπηγική.
Ακολούθησαν ρόλοι επίσης στην τηλεόραση σε σειρές του Πάνου Κοκκινόπουλου, της Μιρέλλας Παπαοικονόμου με πιο πρόσφατο αυτόν της Μαρίας Πετράκη, κόρης του Στέλιου Μάινα στο «Νησί» του Θοδωρή Παπαδουλάκη.
Την ίδια στιγμή, στο θέατρο και στον κινηματογράφο διαγράφει μία αξιοπρόσεχτη πορεία γεμίζοντας το βιογραφικό της με ενδιαφέρουσες συνεργασίες με τους Σπύρο Ευαγγελάτο, Ρούλα Πατεράκη, Γιάννη Χουβαρδά, Σταμάτη Φασουλή, Πέννυ Παναγιωτοπούλου, Γιώργο Λάνθιμο, Ολγα Μαλέα, Αρη Μπαφαλούκα κ.α.
Το βραβείο «Μελίνα Μερκούρη» της χάρισαν δύο ερμηνείες της στις περσινές παραγωγές του Εθνικού Θεάτρου. Στο σκοτεινό και ποιητικό έργο του Τένεσι Ουίλιαμς «Ο Ορφέας στον Αδη» που ανέβηκε σε σκηνοθεσία της Ελβετίδας Μπάρμπαρα Βέμπερ, δημιουργού και καλλιτεχνικής διευθύντριας του θεάτρου Νόιμαρκτ στη Ζυρίχη, η Γιούλικα Σκαφιδά ερμήνευσε την Κάρολ Κατρίρ, το μαύρο πρόβατο της πιο πλούσιας οικογένειας σε μια μικρή πόλη του αμερικανικού Νότου.
Την ίδια σεζόν υποδύθηκε επίσης τη Χέιζελ Νάιλς, φίλη της Λαβίνια – Ηλέκτρας στο «Πένθος ταιριάζει στην Ηλέκτρα» σε σκηνοθεσία του Γιάννη Χουβαρδά. Ένα από τα σημαντικότερα έργα του 20ού αιώνα, όπου ο Ευγένιος Ο’Νιλ επεξεργάζεται τον μύθο της «Ορέστειας» και τον μεταγράφει σε μια σύγχρονη τριλογία.
Και τις δύο συνεργασίες τις χάρηκε πολύ. «Η Μπάρμπαρα Βέμπερ είναι μιας άλλης λογικής σκηνοθέτιδα. Δουλέψαμε πολύ αυτοσχεδιαστικά, μας άφησε μεγάλη ελευθερία και έδωσε ιδιαίτερη βάση στο συναίσθημα και στην ενέργεια της ερμηνείας.
Ο Γιάννης Χουβαρδάς είναι ο άνθρωπος που με εμπιστεύτηκε και μου έδωσε την ευκαιρία να παίξω στο Εθνικό θέατρο και τον ευχαριστώ πολύ γι’ αυτό. Σαν σκηνοθέτης είναι ο πιο χαλαρός και ουσιαστικός που έχω δουλέψει μέχρι τώρα», υποστηρίζει η ηθοποιός.
Το βραβείο ήταν μία ευχάριστη συγκυρία για εκείνη. «Το αντιλαμβάνομαι περισσότερο σαν ένα φιλικό χτύπημα στην πλάτη- ότι “τα πας καλά, συνέχισε και ότι είμαστε εδώ, σε παρακολουθούμε και σε στηρίζουμε”. Και φυσικά ευθύνη για το μέλλον και τις επιλογές που θα κάνω στη συνέχεια». Το αφιέρωσε στην αγαπημένη της καθηγήτρια, την Κίττυ Αρσένη . «Μια γυναίκα ήρεμη και ήσυχη, δοσμένη στην τέχνη της. Θεώρησα ότι ήταν χρέος μου να τη θυμηθώ στην απονομή..».
Αυτόν τον καιρό, αφού ολοκλήρωσε τα γυρίσματα της νέας ταινίας του Παντελή Καλατζή, με τίτλο «Μαριονέτες»- ένα ψυχολογικό θρίλερ το οποίο αναμένεται να βγει στις αίθουσες στις αρχές φθινοπώρου- συνεργάζεται και πάλι με τη πρώτη κρατική σκηνή. Συμμετέχει μαζί με τους Μηνά Χατζησάββα, Νίκο Ψαρρά, Υβόννη Μαλτέζου, Μαρίνα Ασλάνογλου, Μαρία Ζορμπά, Θάνο Τοκάκη, Αλκη Παναγιωτίδη, και άλλους καλούς ηθοποιούς στις πρόβες για το «Μεφίστο» υπό την καθοδήγηση του Νίκου Μαστοράκη που υπογράφει τη διασκευή και τη σκηνοθεσία του έργου, το οποίο θα κάνει πρεμιέρα μετά το Πάσχα στο Δημοτικό θέατρο Πειραιά
.
Το μυθιστόρημα που έγραψε το 1936 ο Κλάους Μαν και προσάρμοσε θεατρικά η Αριάν Μνουσκίν, το 1979, μας μεταφέρει στη Γερμανία του Μεσοπολέμου όταν άρχισε η άνοδος του ναζισμού. Η Γιούλικα Σκαφιδά υποδύεται μία ηθοποιό- μέλος ενός θιάσου, του οποίου οι αντοχές, η ιδεολογία και η ηθική δοκιμάζονται καθώς κυριαρχούν η ανεργία, ο εθνικοσοσιαλισμός και ο ρατσισμός εναντίον των Εβραίων.
Οι δικές της αντοχές και αξίες πάντως δεν κλονίζονται εξαιτίας της κρίσης. Όπως λέει άλλωστε ο δρόμος δεν ήταν ποτέ στρωμένος με ροδοπέταλα για τους ηθοποιούς. «Είναι μια δουλειά που είσαι συνεχώς εκτεθειμένος. Μπορεί να είσαι ο καλύτερος ηθοποιός αλλά σε κάθε πρεμιέρα θα κριθείς από το κοινό σου. Δεν εφησυχάζεις ποτέ. Τώρα βέβαια είναι ακόμα πιο δύσκολα γιατί τα χρήματα είναι λιγότερα. Είναι λογικό νέοι της γενιάς μου να γκρινιάζουμε και να μιζεριάζουμε και να ψάχνουμε να βρούμε τι έφταιξε.. Από εκεί και πέρα νιώθω ότι πρέπει να πάρουμε τα πράγματα στα χέρια μας και να πορευτούμε με τα δεδομένα που έχουμε, ώστε να παραδώσουμε στην επόμενη γενιά κάτι καλύτερο. Τώρα έχουμε λίγα και είναι άδικο αυτό, αλλά είναι και εύκολο να κατηγορείς τους προηγούμενους. Ας βρούμε λύσεις για εμάς».
Πηγή έμπνευσης για την 32χρονη ηθοποιό, η καθημερινότητα και η ίδια η ζωή. «Πέρασα ένα μεγάλο μέρος της ζωής μου, που ήμουν από τη δουλειά στο σπίτι και από το σπίτι στη δουλειά και στο ενδιάμεσο είχα παρωπίδες. Τα τελευταία χρόνια συνειδητοποίησα πως δεν πρέπει να αποφεύγω τη ζωή.
Προσπαθώ να μην χάνω στιγμές, να τις ζω 100% και να εμπνέομαι από αυτά που συμβαίνουν γύρω μου ακόμα και τα πιο απλά, ένα ηλιοβασίλεμα, μια ωραία μουσική..», θα πει η ίδια. Σαν κοινωνία δεν πιστεύει πως βρισκόμαστε σε αδιέξοδο. «Είμαι αισιόδοξη. Ακόμα και στο αδιέξοδο μπορείς να γυρίσεις πίσω και να πάρεις άλλο δρόμο..».
πηγή: ΑΜΠΕ