Του Ηλία Νταραρά
Τις τελευταίες ημέρες υπάρχει έντονη συζήτηση, είτε στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης είτε στα μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης, με αφορμή το Π.Δ που αφορά, μεταξύ άλλων και τον τρόπο επιλογής σημαιοφόρων και παραστατών στα Δημοτικά Σχολεία.
Για τα Γυμνάσια και τα Λύκεια, διατηρείται το ίδιο σύστημα σύμφωνα με το οποίο σημαιοφόρος είναι η μαθήτρια ή ο μαθητής με το μεγαλύτερο βαθμό. Βέβαια όπως και παλαιότερα έτσι και σήμερα σε περίπτωση ισοβαθμίας πραγματοποιείται κλήρωση.
Διαβάζοντας λοιπόν όσα έχουν γραφτεί για το συγκεκριμένο θέμα, ήρθανε στο μυαλό μου αναμνήσεις από τα, όχι και τόσο πρόσφατα, μαθητικά μου χρόνια και μου προκάλεσαν την ανάγκη να γράψω όσα σκέφτομαι και αισθάνομαι.
Δεν ήμουν ποτέ άριστος μαθητής, ήμουν απλά καλός μαθητής με ένα παράπονο προς το εκπαιδευτικό σύστημα, για το οποίο ήμουν προβληματικός. Δεν μπορούσα να ‘’παπαγαλίσω‘’ τα μαθήματά μου. Άσε που είχα τεράστιο πρόβλημα με τα ποιήματα στις σχολικές εορτές, ένα μήνα πριν μου τα δίνανε οι δάσκαλοι, μπας και καταφέρω να τα μάθω. Το ίδιο πρόβλημα αντιμετώπισα στο, κατά τα άλλα αξιοκρατικό, σύστημα των πανελλαδικών εξετάσεων.
Λόγω των επιδόσεών μου στα μαθήματα και του μετρίου αναστήματός μου, ποτέ δεν είχα την ελπίδα να είμαι σημαιοφόρος, παραστάτης ή στις πρώτες σειρές της παρέλασης. Έτσι πάντα αισθανόμουν ένας απλός κομπάρσος στη γιορτή της παρέλασης. Αυτό το συναίσθημα δεν το είχα μοιραστεί με κανέναν, διότι όταν παρέλαυνα, με όχι και τόσο στρατιωτικό βηματισμό, με αποζημίωνε το συναίσθημα της περηφάνιας, ακούγοντας τα λόγια του εκφωνητή της παρέλασης όταν πλησιάζαμε τους επισήμους. Επισήμους θα μου πεις, εκπροσώπους θεσμών, Βουλευτές, Μητροπολίτες, Νομάρχες, Δημάρχους, Προέδρους Δημοτικών Συμβουλίων, Αντιδημάρχους, Περιφερειακούς και Δημοτικούς Συμβούλους, Στρατιωτικούς, Αστυνομικούς, Πυροσβέστες, Αντιστασιακούς κ.τ.λ, δεν θυμάμαι κανένα τους. Θυμάμαι πως κοιτώντας στην εξέδρα, έβλεπα τον Καραϊσκάκη, τον Κολοκοτρώνη, τους Ήρωες του 1940, τους χωριανούς του πατέρα μου που σκοτώθηκαν στην Αλβανία και στην Κύπρο, έβλεπα αυτούς που εμπράκτως δώσανε τα πάντα για την Πατρίδα τους, …για μένα!
Για να έρθω στο σήμερα, πιστεύω πως όλοι, όποια άποψη και να έχουν, έχουν το δίκιο τους. Δίκιο έχουν όσοι προτείνουν να διδάσκεται καλύτερα το μάθημα της Ιστορίας, δίκιο έχουν όσοι θέλουν να αλλάξει το εκπαιδευτικό σύστημα, δίκιο έχουν όσοι θέλουν να υπάρχουν οι παρελάσεις, δίκιο έχουν όσοι θέλουν να μην υπάρχουν οι παρελάσεις, δίκιο έχουν όσοι θέλουν…, δίκιο έχουν όλοι, …το δίκιο τους.
Αυτό όμως που πιστεύω, είναι πως όλα χρειάζεται να βοηθούν στο να χτιστεί εθνική συνείδηση, η οποία δεν είναι απλά ένας ογκόλιθος και τέλος, είναι πολλά κτίσματα. Για να το κάνω εικόνα, όπως το αισθάνομαι, είναι κτίσματα που οι Κρητικοί τα ονομάζουν τράφους και στα μέρη μου αναβαθμίδες. Ο ρόλος τους είναι να εμποδίσουν τη διάβρωση. Όλοι αυτοί οι βράχοι, αλλά και τα πετραδάκια, που συνθέτουν αυτά τα οικοδομήματα έχουν την αξία τους. Μπορεί με κάποια να συμφωνούμε και με άλλα να διαφωνούμε, αλλά όλα κάνουν τη δουλειά τους.
Η εθνική συνείδηση δεν είναι ένα μεγάλο υλικό, είναι πολλά μικρότερα και μεγαλύτερα υλικά. Αν σαν λαός δεν είχαμε έντονα εθνική συνείδηση θα είχαμε ακόμα τουρκοκρατία, αν σαν λαός δεν είχαμε έντονα εθνική συνείδηση οι φασίστες θα είχαν καταλάβει τη Ρωσία, αν σήμερα είχαμε έντονα εθνική συνείδηση ίσως να μην είχαμε ακόμα μνημόνια…
Υ.Γ Οι αλλαγές, μικρές ή μεγάλες που γίνονται στην Παιδεία, απαιτείται να είναι προϊόν ουσιαστικού και ειλικρινούς διαλόγου.
Ιεράπετρα 5 Αυγούστου 2017
Νταραράς Ηλίας
Πρόεδρος Δημοτικού Συμβουλίου Ιεράπετρας
Πρόεδρος Δημοτικής Επιτροπής Παιδείας Δήμου Ιεράπετρας
in ΑΠΟΨΕΙΣ