Μια εβδομάδα μετά τον μεγάλο αγώνα του αυθεντικού μαραθώνιου της Αθήνας ο Μανόλης Παρασκάκης κάνει τον δικό του απολογισμό και μιλά για όλους και για όλα σε μια του ανάρτηση στην προσωπική του σελίδα στο facebook.
“Μιά Λύτρωση.
Μία βδομάδα μετά το μεγάλο αγώνα, θα ήθελα να αναφερθώ σε διάφορα συμβάντα όπως κάνω κάθε φορά, αφού κάθε αγώνας έχει τις ιδιαιτερότητές του και τις εκπλήξεις του.
Για την ιστορία ήρθα 2927 θέση από 18500 αθλητές.
Και 524 στην ηλικιακή κατηγορία μου.
Χρόνος 3ώρες 55λεπτά που όμως θα μπορούσα καλύτερα κι αυτό γιατί δεν ήμουν απόλυτα συγκεντρωμένος κι έχασα πολύτιμο χρόνο στο ξεκίνημα.
Ο Μαραθώνιος θέλει σεβασμό γιατί είναι αδυσώπητος.
Το κατάλαβαν οι 3800 περίπου αθλητές που εγκατέλειψαν!
Κάποιοι άτυχοι κάποιοι απροετοίμαστοι και άλλοι τον πήραν αψήφιστα.
Ο Μαραθώνιος σε συγκλονίζει συθέμελα,αποδομεί την ύπαρξή σου, αποκαλύπτει τη βαθύτερη ψυχή σου.
Τη στιγμή που είσαι πιό ευάλωτος από ποτέ, ο Μαραθώνιος δε δείχνει κανένα έλεος.
Σου λέει ότι θα σε πονέσει, θα σου κάμψει το ηθικό, θα σε νικήσει, θα σε συντρίψει, και θα σε παρατήσει άψυχο στην άκρη του δρόμου.
Γνώρισα καινούρια πρόσωπα, πήρα πολύ αγάπη από το κόσμο για μιά ακόμα φορά, και έτρεξα με συναθλητές που θεωρώ αδερφούς αφού ιδρώνουμε μαζί. Ο Giannis Kav
από τη Νεάπολη ο συντοπίτης μου που με τον απαραίτητο χαβαλέ με αποφόρτισε.Ο συντοπίτης Manolis Saridakis επίσης που μολίς με είδε να κάνω ζέσταμα έτρεξε μαζί μου ενώ δε χρειαζόταν αφού ξεκίνησε αργότερα.Respect!
Τα κομμάντος ο ψηλός Vasilis Giannikopoulos και ο ΟΥΚ Κωνσταντίνος Χατζηδάκης που πήρε τη σημαία από τα Ίμια. Πόσο χάρηκα που τους έσφιξα το χέρι! Ο Yiannis Kentrianakis από τον Άγιο Νικόλαο.
Αφού του πήγε στραβά όλη η προετοιμασία και πήγε πίσω με τραυματισμούς, αποφάσισε να πάρει μέρος.
Αν και ήθελα να τον αποτρέψω, εντούτοις τον παρότρυνα ξέροντας πόσο δυνατή προσωπικότητα είναι λέγοντας του προφητικά μιά κουβέντα:
Ότι και να γίνει μην εγκαταλείψεις!
Σα ψυχάρα και σα καλός στρατιώτης δεν εγκατέλειψε και με αγωνιώδη προσπάθεια 7 ωρών παρακαλώ σφαδάζωντας και κουτσαίνοντας τερμάτισε κάνοντας περήφανους την οικογένειά του και τους γύρω του κι εμένα που τον έχω φίλο και συναθλητή πλέον!
Θα αναφερθώ επίσης στη Maria Mouratidou
Φτάνοντας λίγα χιλιόμετρα πριν το τέλος πήγαινα με μία σταθερή ταχύτητα χωρίς όμως πλέον να έχω δυνάμεις για κάτι καλύτερο αφού είχαν εξαντληθεί και παρακαλούσα να τελειώσει πιά αυτό το μαρτύριο αφού τα χιλιόμετρα “κολλάνε”.
Τότε συνέβη κάτι τρομερό που δε μου έχει ξανασυμβεί ποτέ.
Ο θρυλικός Οδυσσέας φεύγοντας από τη Τροία, ο Ηρακλής στους άθλους του, ο Ιάσονας στην εκστρατεία του, και άλλοι Ήρωες του πάνθεου της Ιστορίας μας είχαν πάντα μια απο μηχανής θεά,
μια Θεά που τους υποστήριζε και τους έδινε βοήθεια εκεί που έπρεπε.
Έτσι συνέβη και σε μένα.
Μια Θεά άξαφνα μου φώναξε μέσα από το πλήθος με όλη της τη δύναμη:
Πάμε γερά Κρητίκαρέ μου!
Η Μελίνα σου είναι περήφανη και σε βλέπει!
Τρελάθηκα και ήταν κάτι που δε το περίμενα! Με συγκλόνισε!
Της έστειλα ένα φιλί και της έδωσα το χέρι μου και κοίταξα τα μάτια που μου έδωσαν τόση δύναμη και εκείνο το χαμόγελο..
Περνώντας την μετά έκλαψα δυνατά..
Τότε όμως δε ξέρω πως,άρχισα να τρέχω τόσο γρήγορα κάτι που δε μου έχει ξανασυμβεί ούτε το περίμενα!
Πήρα τόση δύναμη!
Χωρίς πιά να νιώθω κούραση και σκεπτόμενος τις φωνές της, τερμάτισα με φοβερή ενέργεια!
Την ευχαριστώ για τη δύναμη που μου έδωσε και της χαρίζω τα δάκρυα μου που έτρεξαν σα ποτάμι..
Δε θα το ξεχάσω ποτέ!
Αξέχαστος ο κόσμος και τα μικρά παιδιά που μου έτειναν το χέρι άλλοι αναγνωρίζοντάς με κι άλλοι όχι λέγοντάς μου: Η Μελίνα σε βλέπει! Η Μελίνα είναι μαζί σου! Είναι περήφανη για σένα! Γειά σου Μελίνα! Επίσης η Elena Andob
που με έσπρωξε με τις φωνές τις να δώσω δύναμη!Η Κατερίνα Κουκάκη που μου έσφιξε το χέρι μέσα στο γήπεδο.
Κι η συναθλήτρια Maria Georgaki που στο καφέ που ήπιαμε στη τυχαία μας συνάντηση, σα προπονητής μου έδωσε όλες τις συμβουλές που μπορούσε να μου δώσει!
Μια Γυναίκα που ενώ έχει τρέξει Μαραθώνιο, τρέχει παράλληλα κι ” άλλον” για το παιδί της!
Ξεχνώντας τα ζόρια της ήταν η πιο ευχάριστη παρέα, ελέγχοντάς με παράλληλα μη ξεχάσω τίποτα!
Οι δρομείς τα πεθερικά μου, που ανέχονται πάντα τις παραξενιές μου και τρέχουν δίπλα μου ακόμα και στη ζωή!
Η σύζυγός μου που Στέκει πάντα στο πλάι μου, κι όλοι εσείς που με αγαπάτε κι είναι κάτι αμοιβαίο όπως ξέρετε.
Μικρές απλές κινήσεις η λόγια που χαλυβδώνουν τη προσπάθειά μου.
Η μικρή μου Έλλη έτρεξε και με συνόδευσε στο τερματισμό και θα έδινα τα μάτια μου, το φως μου να μπορέσω να κρατήσω στο τέρμα και τη μικρή μου Μελίνα που μου τη πέθαναν τόσο άδικα και που κανένας δε μου εξηγεί γιατί κι ούτε μου έχει πει μιά συγγνώμη..
