Ο Νίκος Α. Μακρυνάκης γεννήθηκε το 1961 στην Μυρσίνη Σητείας στην Κρήτη.
Το 1984 ξεκίνησε την επαφή του με τον πηλό στην σχολή κεραμικής στο Μαρούσι, με δασκάλους δύο από τους πλέον σημαντικούς κεραμίστες της σύγχρονης κεραμικής στην Ελλάδα, το Ανδρέα Μάρκαρη στον τροχό και τον Ρούλη Παπαδόπουλο στα υαλώματα.
Το 1985 ξεκινά το πρώτο του εργαστήρι στην οδό Τσαμαδού στα Εξάρχεια και το 1986 παρουσιάζει την πρώτη του δουλειά στην αίθουσα του συλλόγου Σητειακών ‘’Πραισός’’, στην Αθήνα.
Το 1988, βρίσκεται στην Χαϊδελβέργη όπου δουλευει σε εργαστήριο κεραμικής και συγχρόνως βοηθάει στην αναβάθμιση της λειτουργίας και των δράσεων του κυλικείου της Ελληνικής κοινότητας της πόλης, το 1990 επιστρέφει στην Ελλάδα και μετακομίζει το εργαστήρι του στην Μυρσίνη.
Η λειτουργία του εργαστηρίου γίνεται πόλος έλξης τουριστών, η επισκεψιμότητα του χωριού ανεβαίνει αισθητά και συγχρόνως η ενασχόληση του με τα πολιτιστικά, ως πρόεδρος του προοδευτικού συλλόγου Μυρσίνης, συμβάλει ώστε να γίνει γνωστή η Μυρσίνη, οι συναυλίες της δεκαετίας του 1990 στο χωριό έχουν πανελλήνιο αντίκτυπο και ο σεβασμός στον σύλλογο μεγάλος.
Το 2001 δέχεται πρόσκληση από το Reinhardt University της Ατλάντα, για δυο μήνες παραδίδει σεμινάρια κεραμικής-raku. Επιστρέφοντας στην Κρήτη αποφασίσει να αλλάξει πορεία και στα τέλη του 2001 μετοικίζει στην Θεσσαλονίκη, όπου και επιχειρεί, εισάγοντας στην πόλη την κρητική διατροφική κουλτούρα και συμμετέχει ενεργά και υποστηρικτικά στην σύμπραξη Κρητών-Θεσσαλονικιών μουσικών και γενικώς καλλιτεχνών.
Το 2016 μετοικίζει στο Βερολίνο, για να επιστρέψει στην Μυρσίνη το 2019 και να να ξαναπιάσει τον πηλό μετά από 20 χρόνια. Έχει κάνει 5 ατομικές εκθέσεις, Αθήνα 1986, Ηράκλειο 1987, Σητεία 1987-1997, Άγιο Νικόλαο 1997, ενώ διατηρούσε σχολή κεραμικής στην Σητεία την διετία 1998-1999 Ειδικεύεται στο raku που τοποθετείται μεταξύ μιας τεχνικής και μια τελετουργίας προερχόμενη από την τελετή του τσαγιού στην Ιαπωνία, άμεσα δεμένη με τον Zen Βουδισμό.
Αρχίζει πολύ πριν από την τεχνική, είναι ένας τρόπος ζωής, να δέχεσαι το ελεγχόμενο και το ανεξέλεγκτο, είναι κοντά στην φύση, μια σχοινοβασία με διαρκή αναζήτηση ισορροπίας για μια αρμονία μεταξύ της δική σου ελευθερίας και της ύλης.
Το καλύτερο αποτέλεσμα, βεβαίως, σε αυτήν την αναζήτησή του είναι η απόκτηση δυο αγοριών με την Ισιδώρα, τον Ανδρόνικο και τον Δημοσθένη.
in ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ, ΣΗΤΕΙΑ