Με σεβασμό και δέος το fonien.gr παρουσιάζει ένα βίντεο με χρήση drone του Ιερού Μητροπολιτικού ναού της Μεγάλης Παναγίας Νεάπολης λίγες μέρες πριν την κορύφωση του 15 Αύγουστου και την γιορτή της Κοίμησης Της Θεοτόκου όπου και ο ναός είναι αφιερωμένος.
Τα πλάνα γυρίστηκαν στην δύση του ηλίου το απόγευμα της Τετάρτης 1 Αυγούστου 2018 ακόμα δημοσιεύουμε και την ομιλία στην Ιερά Παράκληση του Πανοσιολ. Αρχιμανδρίτου Τίτου Ταμπακάκη Πρωτοσυγκέλλου της Ιεράς Μητροπόλεως Πέτρας & Χερρονήσου το 2017
Τα πλάνα έχουν ντυθεί με ήχο όπου ψάλλει ο Άρχοντας Πρωτοψάλτης Θρασύβουλος Στανίτσας σε ζωντανή ηχογράφηση από τον Εσπερινό Κοιμήσεως της Θεοτόκου στις 14-08-1957
Ο μητροπολιτικός ναός, ο αφιερωμένος στην Κοίμηση της Θεοτόκου, υψώνεται μεγαλοπρεπής στο βόρειο άκρο της κεντρικής πλατείας της Νεάπολης.
Η ανέγερσή του στο γύρισμα του 19ου προς τον 20ο αι. διήρκεσε πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα λόγω των οικονομικών δυσχερειών της εποχής. Είχε θεμελιωθεί το έτος 1889 από τον επίσκοπο Μελέτιο Χλαπουτάκη, οικοδομήθηκε κατά το μεγαλύτερο μέρος από τον διάδοχό του επίσκοπο Τίτο Ζωγραφίδη και ολοκληρώθηκε από τον επίσκοπο Διονύσιο Μαραγκουδάκη, ο οποίος και τον εγκαινίασε στις 27 Σεπτεμβρίου 1927.
Ο ναός ανήκει στον τύπο του σταυροειδούς εγγεγραμμένου με τρούλλο, με γυναικωνίτη και δύο πυργοειδή κωδωνοστάσια στη δυτική του πλευρά, τα οποία πλαισιώνουν ένα προστώο με τρίβηλο άνοιγμα. Το κατώτερο τμήμα του είναι ιδιαίτερα φροντισμένο, αφού στο μεγαλύτερο μέρος του είναι κατασκευασμένο από λαξευτή λιθοδομή από γκρίζο ντόπιο μάρμαρο, όπως και το σύνολο των ανοιγμάτων του, καθώς και οι ογκώδεις πεσσοί στο εσωτερικό του.
Το ξυλόγλυπτο τέμπλο του αλλά και οι αγιογραφίες στο εσωτερικό ανήκουν στην περίοδο 1962-1965, όταν ο ναός λόγω φθορών ανακαινίσθηκε σε ευρεία κλίμακα. Βόρεια του μητροπολιτικού είχε ιδρυθεί και ο μικρός καμαροσκέπαστος ναΐσκος της Παναγίας της Φερμαλίνας του 19ου αι. πάνω στα θεμέλια παλαιότερου ναού.
με πληροφορίες απο orthodoxcrete.com
Η ομιλία του Του Πανοσιολ. Αρχιμανδρίτου Τίτου Ταμπακάκη
Πρωτοσυγκέλλου της Ιεράς Μητροπόλεως Πέτρας & Χερρονήσου το 2017
Ομιλία στην Ιερά Παράκληση
Μας αξιώνει και εφέτος η χάρις του Θεού να εισοδεύουμε στο ιερόν αυτό παλάτιο της Μεγάλης μας Παναγίας, για να προσφέρουμε θερμή παράκληση προς την Μητέρα των μητέρων.
Τούτος ο τόπος εν ω ιστάμεθα, είναι τόπος μυρωμένος με αμέτρητα δάκρυα και προσευχές. Αιώνες τώρα, τούτος ο λόφος της δικής μας Αγίας Σιών, διαλαλεί την ευσέβεια και την αγάπη των πατέρων μας προς τον Θεό. Αποτελεί για μας σημείο πνευματικής αναφοράς και καθέδρα της τοπικής Εκκλησίας.
Εδώ, αδελφοί μου, καθ’ ημέραν, υμνείται το όνομα της Παναγίας. Το όνομα εκείνο που συναρπάζει, που συγκλονίζει, που συγκινεί, που χαροποιεί, που ευφραίνει. Που γεμίζει την ψυχή του πιστού με ελπίδα, παρηγοριά, ασφάλεια και αγαλλίαση. Που σημαίνει για τον ασθενούντα υγεία, για τον θλιβόμενο χαρά, για τον αδικούμενο προστασία, για τον πεινώντα τροφή, για τον τυφλό πνευματικό φως και βακτηρία. Παναγία σημαίνει σωτηρία του γένους των ανθρώπων. Θησαυρός αδαπάνητος, απροσμέτρητος και ανεκτίμητος για κάθε άνθρωπο.
Καμία ανθρώπινη γλώσσα δεν είναι άξια να μιλήσει για το υπέρ παν Πρόσωπο. Το Πρόσωπο το πρώτο και ένα, μετά τον Θεό. Την Παναγία μας. Παρ’ όλη όμως την μικρότητά μας, παρ’ όλη την αμαρτωλότητά μας, τολμούμε να σταχυολογήσουμε λίγα από τα πολλά και τα μεγάλα για την Αγία Παρθένο.
Αν υποθέσουμε ότι υπάρχει μία απέραντη ζυγαριά και στον ένα δίσκο βάλουμε αρχαγγέλους, αγγέλους, προφήτες, αποστόλους, μάρτυρες, αγίους, οσίους, δικαίους και όλους τους από Αδάμ μέχρι πέρατος των αιώνων αγίους και στον άλλο δίσκο της ζυγαριάς τεθεί η Παναγία, ο δίσκος της Παναγίας θα έχει το περισσότερο βάρος.
Λέγεται ότι η κόρη του Πιλάτου Αβριλία, συνάντησε κάποια φορά καθ’ οδόν τη Θεοτόκο και της προξένησε πολύ μεγάλη εντύπωση γιατί δεν είχε ξαναδεί τέτοια ωραιότητα και τέτοια κάλλη. Και συζητώντας με το παιδί του Ηρώδου, τον Λίβιο, του είπε τα εξής για την Παναγία. «Πριν του ηλίου δύοντος το φως τρέμων πέσει, γυνή τις με ηπήντησε τη ηλικία μέση, σιτόχρους, κυανόφθαλμος, ξανθόκομος, ωραία, το σώμα, το ανάστημα θεά γιγαντιαία, εφόρη δε ιμάτια λευκότερα ναρκίσσου και μύρα ευωδίαζε και ρόδα παραδείσου. Και πόθεν αύτη, έκθαμβος ηρώτησα και ποία; Η μήτηρ του Χριστού με είπαν, η Μαρία. Την επανείδα, πίστεψε, στο μέτωπον ως κρίνον επέλαμπε διάδιμα βασιλικών ακτίνων».
Η Παναγία μας είναι η Πλατυτέρα των ουρανών. Και πόσο Πλατυτέρα είναι; Όσο και ο Θεός. Αφού έλαβε και εβάσταξε αυτόν τον Θεό που έφτιαξε τους ουρανούς και τα σύμπαντα, έτσι και αυτή γεμίζει τους ουρανούς και το σύμπαν. Είναι Τιμιωτέρα και Ενδοξοτέρα απ’ όλα τα αγγελικά τάγματα και τους αρχαγγέλους. Ονομάζεται ουρανός, αστήρ πολύφωτος, γης το θεμέλιον και γη καλλιεργημένη, άρουρα βλαστάνουσα, νεφέλη ολόφωτη, όρος υψηλόν και αλατόμητον, θάλασσα η ποντίσασα Φαραώ τον νοητόν. Αυτή είναι η Θεοτόκος. Και είναι άμοιροι και δυστυχισμένοι αυτοί που δεν την γνωρίζουν. Δυστυχέστεροι και ταλαίπωροι εκείνοι που την περιφρονούν και την υβρίζουν.
Το ανθρώπινο γένος προσέφερε στο Θεό την Μητέρα Παρθένο. Προσεφέρθη η Παρθένος για να υποστεί όλα αυτά που υπέστη για να σωθούμε εμείς. Η Παναγία δεν έλειψε από τη σταυρική θυσία. Ήπιε το πικρό ποτήρι του πόνου και της θλίψεως, των παθών και του φρικτού δράματος του Γολγοθά.
Λέγει ένας Εβραίος Ενέας στο όνομα, ο οποίος έχει γράψει ένα βιβλίο, μέσα στο οποίο αναφέρει όλα τα του πάθους, της ταφής και της Αναστάσεως του Κυρίου. Εκεί μέσα αναφέρει ότι η Παναγία έτρεξε στον Πιλάτο και τους Ιουδαίους και με δάκρυα και σπαραγμούς τους παρακαλούσε να της δώσουν το παιδί της και αντί γι’ Αυτόν να φονεύσουν την ίδια. Μπροστά δε στην άρνησή τους η Παναγία φώναζε και έλεγε: «Αλίμονο υιέ μου εις εμέ. Πως θα υπομείνω εγώ τον πόνο αυτόν; Που είναι τα αγαθά που προσέφερες στους Ιουδαίους; Που το μάννα που έθρεψες αυτούς; Που τους λεπρούς που εθεράπευσες; Που τους τυφλούς που ωμάτωσες; Που τους παραλύτους που έγειρες; Που τους νεκρούς που ανέστησες; Που τους δαιμονιώντας που ελευθέρωσες; Αντί όλων αυτών σου ανταποδίδουν τα φρικτά βασανιστήρια και το θάνατο».
Ας ρωτήσει ο καθένας από μας τον εαυτό του. Σκέφθηκε ποτέ αυτό το μεγάλο μακρύ και ατέλειωτο μαρτύριο που υπέστη η Παναγία μας κοντά στον Υιό της; Αισθάνθηκε ποτέ κανείς την ανάγκη να ευχαριστήσει για όλα αυτά την Παναγία; Πήρε ποτέ την μεγάλη απόφαση να μην την ξαναπικράνει; Πολλές φορές πικραίνουμε την Παναγία μας. Την πικραίνουμε όταν δεν κάνουμε υπακοή στο θέλημα του Υιού της, όταν πασχίζουμε να κατακτήσουμε ανούσια πράγματα, όταν παραμένουμε δούλοι των παθών και των αμαρτιών μας, όταν μας κατατρώγει ο εγωισμός μας, η ματαιοδοξία, η ζηλοφθονία μας και δεν τολμούμε να σηκώσουμε το κεφάλι μας προς τον ουρανό και να ζητήσουμε το μέγα έλεος του Θεού.
Παρ’ όλα αυτά η Παναγία μας δεν μας εγκατέλειψε ποτέ. Είναι η ενσάρκωση της ιστορίας που ένας υιός υπακούοντας στην ανομία ξερίζωσε την καρδιά της μητέρας του για να λάβει χρήματα. Αυτός ο υιός της ανομίας αφου διέπραξε το ανουσιούργημα της μητροκτονίας έτρεξε βιαστικά με την καρδιά της μητέρας του στα χέρια να την επιδώσει για να πληρωθεί. Τρέχοντας σκόνταψε, έπεσε και χτύπησε. Και άκουσε την καρδιά της μάνας να του λέγει: Πόνεσες πολύ παιδί μου»; Αυτή είναι η καρδιά κάθε μάνας. Αυτή είναι η καρδιά της Μεγάλης Μάνας μας που μας ρωτάει ακόμαι και όταν της ραγίζουμε την καρδιά: «Πονάς παιδί μου;»
Η μεγάλη ανταπόδοση της Παναγίας μας για μας τους αχάριστους και αγνώμονες είναι η προσευχή. Γι’ αυτό συχνά πήγαινε στο Όρος των Ελαιών και γονατιστή στους βράχους εκείνους που και ο Υιός της πήγαινε προσευχόταν και παρακαλούσε για την Εκκλησία και για όλους τους πιστούς. Και από τις πολλές γονυκλισίες τα γόνατά της είχαν γίνει σκληρά όπως των προβάτων.
Εννέα από τα δέντρα που υπάρχουν μέχρι σήμερα στο Όρος των Ελαιών έχουν σκυμμένες κορυφές εις τύπον προσκυνήσεως. Ακόμη και οι κορυφές των δέντρων έκυψαν σαν τα ήταν λογικά όντα και προσκύνησαν με σεβασμό τη Δέσποινα του κόσμου. Πόσες αιτήσεις δεν θα έκανε για μας; Πόσες παρακλήσεις; Πόσο θα παρακάλεσε τον Υιό της να παραβλέπει τις αμαρτίες μας και να συγχωρεί τα παραπτώματά μας; Χάρη σ’ αυτές τις προσευχές εμείς διατηρούμεθα μέχρι σήμερα.
Σήμερα όλοι τρέχουν, όλοι βιάζονται και δεν προλαβαίνουν. Χαρά δεν υπάρχει. Άνεση δεν υπάρχει. Χορτασμός δεν υπάρχει. Ανακούφιση δεν υπάρχει. Γλυκό ψωμί δεν τρώει ο σημερινός άνθρωπος, που ζει μακριά από το νόμο του Θεού. Η Παναγία είναι ανάμεσά μας. Η Παναγία μας επειδή δέχτηκε το πλήρωμα και τον ωκεανό της χαράς γι’ αυτό και παρέχει τη χαρά σε όσους τρέχουν να μπουν κάτω από το μαφώριό της. Ας το ακούσουν αυτό οι νέοι μας, τα βλαστάρια του Γένους για να πάψουν να κυνηγούν σκιές μέσα σε ένα κόσμο βυθισμένο στο σκότος.
Η Παναγία είναι εγερτήριο σάλπισμα για τη νεότητα. Καλεί τους νέους να γίνουν κοινωνοί του φωτός του Υιού της. Να αποτινάξουν από πάνω τους τον κονιορτό της αμφιβολίας και της απαισιοδοξίας και να ενδυθούν την λευκήν στολήν του ανακαινισθέντος κατά Χριστόν ανθρώπου.
Ας καταφύγουμε σ’ αυτήν που είναι η πηγή της χαράς, για να μη νιώσουμε τη θεοεγκατάλειψη. Να μη φύγουμε ποτέ από το Θεό και την Παναγία μας. Να μη φύγουμε ποτέ από τη Μάνα μας και ας βοώμεν πρός Αυτήν: «Κυρίως Θεοτόκον σέ ομολογούμεν οι δια σου σεσωσμένοι Παρθένε Αγνή, συν ασωμάτοις Αγγέλοις σε μεγαλύνομεν». Ας την παρακαλέσουμε να ευλογεί και να αγιάζει τη ζωή μας, να ευλογεί τον τόπο μας, την Ιερά Μητρόπολή μας.