γράφει ο Μιχάλης Χουρδάκης Νίσπιτας
Μια καταπλάκωση γροικώ μέσα στα σωθικά μου,
δέηση κάνω στο Θεό ….
.Ένα ησυχαστήριο έχει το Μεραμπέλο
απού ΄ναι κάτω στο γιαλό να το παινέσω θέλω.
Για να το ΄δώ επήγα ΄κειά μιαν ταχυνή Σαββάτο
κι απ’ το μεγάλο θάμασμα εγίνηκ’ άνω – κάτω.
Κι είπα επά δα να ΄ρχομαι στον Άγιο Αντρέα
για να μιλώ με το Θεό χωρίς καμιά παρέα.
Στο λόγο μου εστάθηκα και δεν το μετανιώνω
γιατί εκειά μα το Θεό εμίλησα με το Θεό.
• Σα θες να δεις την ομορφιά και να μιλείς με τα πουλιά
γή θες αμαλαγάδα
πάρε τη στράτα του γιαλού από τον Κουδουμάλο
χωρίς κανέναν άλλο.
Εκειά δ’ ακούσεις πέρδικα και κοτσυφό κι αηδόνι
δα δεις και το χρυσαετό φτερούγες να απλώνει
να ρέμπεται τη ρεμαθιά και ως του ρίξεις τη μαθιά
να κρυφοκαμαρώνει.
Ένα μεγάλο ευχαριστώ δα πέψεις τότε στο Θεό
μέσα απ’ την καρδιά σου
κι Εκείνος δα το χαίρεται γιατί ΄ναι πλειο κοντά σου.
Κάμε το Θε μου να βρεθώ στση πεθυμιάς τον τόπο,
όθε το Μονοχάρακο στο πλάι του Νισπίτου,
να ΄ρθεί στ’ αρθούνι μυρωδιά φασκομηλιάς και δάφνης
θύμου μυρθιάς κι αλαδανιάς
λυγιάς κι αντωναϊδας.
Ν’ ακούσω τον ασκορδαλό το σπίνο το γαρδέλι
και τση μεγάλης εκκλησάς την τρίχορδη καμπάνα.
Κι ως τα γροικήξω και τα ΄δώ να πιάσω τα χωριά μας,
νιους και γερόντους να πά’ ΄δώ να προπατού στη στράτα
κεράδες βεργολυγερές με το σταμνί στον ώμο,
και κοπελιές αμάλαγες αφράτες και ντροπιάρες
να γαληνέψει πάλι ο νους.
Η πεθυμιά μου είναι μια, και πράμ’ άλλο δε θέλω
να ξαναδώ τ’ αθάνατο κι όμορφο Μεραμπέλο.
ΣΤΟΝ ΑΓΙΑΝΤΡΕΑ ΤΟΥ ΓΙΑΛΟΥ
• Αναπαγή σα θες να βρεις χωρίς να μετανιώσεις
πιάσε τη στράτα του γιαλού βορνά στο Μεραμπέλο
κι άμα βρεθείς σ’ ένα τοπιό το πιο ΄μορφο τση πλάσης
δα φύγουν οι σκοτούρες σου και δα καταλαγιάσεις.
Μέσα σε τέθοια ερημιά σα δα βρεθείς θυμήσου
στον Αγιαντρέα του γιαλού
κάνε την προσευχή σου
κι Εκείνος μέσ’ απ’ τη σπηλιά ως δα γροικήσει τάμα
δέηση κάνει στο Θεό για να γενεί το θάμα.
Κι ως είν’ ο Θιος από ψηλά γροικά τη δέησή ντου
σα δει και καθαρή καρδιά
δίνει και την ευκή ντου.
in ΜΕΡΑΜΒΕΛΛΟ