Αγαπητό Φωνήεν.
Πολύς θόρυβος γίνεται και αντιδράσεις πολλές ακούγονται για την επέμβαση στο Γαργαδόρο. Εγώ θέλω να θίξω μία ειδική “άλλη” πτυχή που μπορεί να μας κάνει να καταλάβουμε γιατί παρουσιάζεται αυτό το φαινόμενο, της ανάπλασης με απώτερο σκοπό απ’ ό,τι φημολογείται την “οργάνωσή” της. Διότι είναι και λογική αλλά και υπέροχα ρομαντική και όμορφα ονειροπόλα π.χ η τοποθέτηση της κυρίας Δημουλά, μαζί της τάσσομαι κι εγώ. Στη θάλασσα αναζητώ πάντα ανοργάνωτες παραλίες ή έστω την έρημη άκρια της οργανωμένης.
Οσο όμως οι οργανωμένες παραλίες ΓΕΜΊΖΟΥΝ με κόσμο τις ομπρέλες και τις ξαπλώστρες τους, αυτές θα θριαμβεύουν και θα εξαφανίζουν τις ανοργάνωτες. Και ακόμη περισσότερο, αφού ο νόμος το επιτρέπει, ας μην το λησμονούμε.
Άρα, επιβάλλεται ένας (πανδύσκολος) αγώνας προστασίας τους, για αλλαγή σε άλλο επίπεδο και όχι εναντίον του δρώντος για το νόμιμο συμφέρον του, δηλαδή του Δήμου, επιχειρηματία ή καφετζή, που ο νόμος του δίνει το δικαίωμα να παρέμβει, “αξιοποιήσει”, ή και εξαφανίσει την παραλίτσα.
Το ίδιο συμβαίνει και στην ξηρά.
Δεν υπάρχει πλατεία ή παρκάκι ή πεζοδρόμιο φαρδύ που να μη γεμίζει τραπεζοκαθίσματα από συμπαθέστατους επαγγελματίες
Κι εμείς σιγοντάρουμε αφού ΕΚΕΙΝΑ ΓΕΜΊΖΟΥΜΕ.
Μήπως ετούτη είναι η κυρίως διάβρωση, ακόμη περισσότερο από του κύματος; Μήπως εγώ η ίδια προκαλώ την εξαφάνιση των τελευταίων νησίδων φυσικότητας;
Μία επισκέπτρια-παρατηρήτρια.
Ε.Π
