in ,

Θυμάμαι τέτοιες μέρες Γιώργη…

κείμενο για τον άνθρωπο – δάσκαλο Γιώργο Κουμπανάκη που είχε γράψει τέτοιες μέρες πριν ένα χρόνο στο e-messara ο φίλος του Γιώργος Μυλωνάκης
…Του Γιώργου Μυλωνάκη

Να ανεβαίνεις στην επάνω γειτονία, στην Αετοράχης (στη Νεάπολη Λασιθίου) και να μετράς κλειστές πόρτες και απουσίες είναι μια διαδικασία που στοιχίζει…
Πονεί…
Και πονεί διπλά και τριπλά όταν περνάς από το σπίτι του γλυκύτατου παιδικού σου φίλου, του εξαιρετικού συναδέλφου σου και του ακριβού συντρόφου σου του Γιωργή… Του Γιωργή του Κουμπανακη.
Έφερα στο νου μου καρέ- καρέ αυτά που ζησαμε, αυτα που ονειρευτήκαμε, αυτά που σχεδιάσαμε…
Τα γέλια και τα κλάματα, εκείνα που έτσι κι αλλιώς μετά δυσκολίας έφταναν για τον ένα και περίσσευαν όταν το μοιραζόταν η παρέα…
Κι αναρωτιόμασταν όλοι μας πάντα πως ο Γιωργής που ήταν άσος στο σημάδι, όταν σημάδευε πουλιά δεν ετύχαινε ποτέ το στόχο.
Και πιστεύω ότι το στίχο… το καλοκαίρι άσπριζα μαύριζα το χειμώνα τον είχε ξεπατικώσει ο ποιητής από τα σοκάκια της επάνω γειτονιάς. Εκεί στης ανάγκης τα θρανία και στης φτώχειας το σχολειό…
Εκεί μάθαμε την κοινωνία κι ήμασταν έτοιμοι από γεννησιμιού να την αλλάξουμε…
Καμία τύχη και κανένας μοντερνισμός δε μας έφερε στην Αριστερά. Θυμάμαι τέτοιες μέρες Γιωργή…
Η αγωνιά μας να διαμορφώσουμε θέσεις και απόψεις για το σχολειό των όσων ευκαιριών έδινε τη θέση της στον αγώνα για τη διαμόρφωση ψηφοδελτίων…
Για τις ανεξάρτητες αγωνιστικές κινήσεις Κρήτης…
Συγκαταβατικός, με καθαρή άποψη και με μετρημένα λόγια έδινες αυτό που χρειαζόμασταν.
Κάθε φορά που σμίγουμε τα γειτονάκια… είσαι κι εσύ εκεί…και δίνεις ανάσα στο θυμάσαι.. και τις μνήμες.
Και οπωσδήποτε στη σφεντονά και τα γαρδέλια, στο ξυλίκι, στα παλέτια, στο τσουρί, στη μπάλα και στο μπίζ!