Θρηνητικός Λόγος
«Μὲ τοῦ φθινοπώρου τὴν ὤχραν τὴν μελαγχολικήν, μὲ τὸν δριμὺν ἄκαιρον χειμῶνα, ὡς φύλλον φθινοπωρινόν, ἔγειρεν, ἔπεσεν, ἐμαράνθη» γράφει ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης για τον Γεώργιο Δημητριάδη. Με ποιόν άλλον τρόπο καλύτερο να αποτυπώσω την απώλεια της ακριβής φίλης Ελένης Πλακιά- Γουλιδάκη; ΕΓΕΙΡΕ, ΕΠΕΣΕ, ΕΜΑΡΑΝΘΗ!
Η Ελένη που γεννήθηκε στην Καρδίτσα και ζούσε στη Νεάπολη, υπήρξε μια εργαζόμενη γυναίκα, σύζυγος και μάνα στα πρότυπα των ελληνικών παραδόσεων και των καλών ανθρώπων.
Συνεπής στο δύσκολο επαγγελματικό της ρόλο στον τομέα της πρόνοιας και της στήριξης των ευπαθών ανθρώπων και ομάδων του νομού μας, συνέπασχε και συμμετείχε στον ανθρώπινο πόνο συμβάλλοντας λυτρωτικά κάθε φορά και απαλύνοντας τη δυστυχία. Σταθερή αξία στην οικογένειά της, στο σύζυγο της και τα παιδιά της, που μεγάλωσε με τις αρχές της κοινωνικής προσφοράς, της ευγένειας και της αλληλεγγύης. Ανιδιοτελής φίλη, πρόθυμη πάντα με τον εναργή και συμβουλευτικό λόγο της, ήρεμη, ακούραστη, φιλομαθής και πάντα παρούσα!
Διήγε βίο λιτό, απαλλαγμένο από καθετί περιττό και κραυγαλέο και αντιμετώπισε με περισσή αξιοπρέπεια την ασθένεια που την ταλαιπώρησε, χωρίς μεμψιμοιρίες και παράπονα, με το κεφάλι ψηλά και το βλέμμα πάντα ελπίζον!
Καλή μου φίλη, ξέρω πως δε σ’ αρέσουν τα πολλά λόγια, γι’ αυτό μόνο σου στέλνω μήνυμα εκεί στον «άλλο κόσμο» τους στίχους του Οδυσσέα Ελύτη από το ποίημα ΜΟΝΟΓΡΑΜΜΑ
« Θα πενθώ πάντα -μ’ ακούς;- για σένα,
μόνος, στον Παράδεισο
Θα γυρίσει αλλού τις χαρακιές
Της παλάμης, η Μοίρα, σαν κλειδούχος
Μια στιγμή θα συγκατατεθεί ο Καιρός
Πως αλλιώς, αφού αγαπιούνται οι άνθρωποι
……………………………………………..
Στον Παράδεισο έχω σημαδέψει ένα νησί
Απαράλλαχτο εσύ κι ένα σπίτι στη θάλασσα
Με κρεβάτι μεγάλο και πόρτα μικρή
Έχω ρίξει μες στ’ άπατα μιαν ηχώ
Να κοιτάζομαι κάθε πρωί που ξυπνώ
Να σε βλέπω μισή να περνάς στο νερό
Και μισή να σε κλαίω μες στον Παράδεισο.»
ΜΑΡΙΑ ΚΩΣΤΑΚΗ
ΦΙΛΟΛΟΓΟΣ
