Γράφει η Ευαγγελία Φανουράκη
Η Σοφία Λώρεν είπε κάποτε, «όταν γίνεσαι μητέρα παύεις να είσαι μόνη στις σκέψεις σου. Μια μητέρα, πρέπει πάντα να σκέφτεται διπλά, μια για τον εαυτό της και μια για το παιδί της.»
Παγκόσμια ημέρα αφιερωμένη στην μητέρα σήμερα, κι από το Βιγλί, πέρασαν τόσες σκέψεις από το μυαλό μου, κι ένα κείμενο που είχα γράψει στο παρελθόν:
«Γιορτή της μητέρας σήμερα, της μητέρας που γέννησε κι εκείνης που όχι, αλλά έχει ένα παιδί στην αγκαλιά της.
Γιορτή της μέλλουσας μητέρας, που έχει την εικόνα του παιδιού της στην καρδιά της και την αγκαλιά της έτοιμη και καρτερικά περιμένει.
Γιορτής της μητέρας που είχε την αγκαλιά της γεμάτη, και την άδειασε απότομα και βίαια η ζωή.
Γιορτή της μητέρας που έγινε γιαγιά και η ευλογία της είναι διπλή.
Γιορτή της μητέρας που μέσα στο γραφείο την πνίγουν οι τύψεις γιατί είναι ώρες μακριά από το παιδί της.
Γιορτή της μητέρας που η ανεργία της χτύπησε την πόρτα και την πνίγουν οι τύψεις που δεν μπορεί να βοηθήσει το παιδί της.
Γιορτή της μητέρας εκπαιδευτικού που εκτός από τα παιδιά που αναθρέφει στην οικογένειά της, γίνεται μαμά κουκουβάγια για τα παιδιά τα δικά μας.
Γιορτή της μητέρας γιατρού και της μητέρας νοσηλεύτριας, που περνώντας βάρδιες ολόκληρες μακριά από τα δικά της παιδιά, σε κάθε ασθενή της βλέπει ένα παιδί δικό της.
Γιορτή της μητέρας, που περιμένει στον χώρο αναμονής ενός θεάτρου να απολαύσει την προσπάθεια του παιδιού της.
Γιορτή της μητέρας που περιμένει στο χώρο αναμονής ενός νοσοκομείου για να αγκαλιάσει το παιδί της.
Γιορτή της μητέρας που ξενυχτάει στο πλάι του όταν διαβάζει για τις εξετάσεις του.
Γιορτή της μητέρας που ξενυχτάει περιμένοντας την επιστροφή του.»
Είναι τραγικό στην εποχή μας, την εποχή της γνώσης, της πληροφορίας, της επικοινωνίας, να αναπαράγονται δυσάρεστα στερεότυπα, φέρνοντας πολλές νέες μητέρες στα όρια της κατάθλιψης.
Το εργασιακό bullying που πολλές φορές αναγκάζει γυναίκες στην ανεργία. Το κοινωνικό της απαξίωσης, για τις γυναίκες που δεν θέλησαν ή δεν μπόρεσαν ή δεν έχουν ακόμα επιθυμήσει να γευτούν τη μητρότητα, τις οδηγεί στον αποκλεισμό. Το οικογενειακό στα πλαίσια του άγχους για την γονιδιακή αναπαραγωγή του γενεαλογικού δέντρου, σπάει την οικογενειακή συνοχή.
Όλα αυτά και χιλιάδες ακόμα παραδείγματα πρέπει να μας προβληματίσουν γιατί δεν επιτρέπεται να ανήκουν στην κοινωνία μας. Και οι μητέρες πρέπει να αισθανθούν ότι δεν είναι μόνες! Δεν είμαστε μόνες! Τα προβλήματα της μιας, κάποια άλλη τα έχει περάσει ήδη και μια άλλη ακόμα θα βρεθεί στη θέση της! Κάθε μητέρα έχει φωνή, έχει δύναμη και για το καλό των παιδιών της μπορεί να κάνει τα πάντα! Κάθε μητέρα μπορεί αλλά όλες ΜΑΖΙ ενωμένες σε ένα τοπικό δίκτυο μαμάδων μπορούν ακόμα περισσότερα!
Χρόνια μας πολλά!
ΥΣ. για όσους θελήσουν να συνδέσουν αυτό το κείμενο με την υποψηφιότητα μου στις Δημοτικές εκλογές, έχουν δίκιο! Ένα χρόνο πριν θα διαβαζόταν από λίγους, τώρα όμως έχει δύναμη να ενώσει, να εκπροσωπήσει και να στηρίξει με πράξεις κάθε μητέρα του Δήμου μας!
Ευαγγελία Φανουράκη
Υγιεινολόγος MPh
Υποψήφια Δημοτική Σύμβουλος με το συνδυασμό «Δικαίωμα στην Πόλη»