Αγαπάμε Ελλάδα και ταξιδεύουμε σε αυτή, γνωστό το σύνθημα του Υπουργείου Τουρισμού, σύνθημα που σαφώς και μας προτάσσει να γνωρίσουμε την χώρα μας και τις μοναδικές ομορφιές της.
Ταξιδεύοντας όμως, πάντα το μυαλό συγκρίνει τις περιοχές που κάνεις τις διακοπές σου με αυτές που ζεις και αυθόρμητα ξεκινούν οι διάφορες συγκρίσεις που σε πολλές περιπτώσεις σε κάνουν να νοιώθεις από άβολα έως και αμήχανα έως και άσχημα πολλές φορές διότι βλέπεις όλα όσα δεν έχεις στον τόπο σου.
Δεν μιλώ μόνο για φυσικές ομορφιές και για ανθρώπινη επαφή και φιλοξενία, όπου εκεί σκίζουμε, αλλά για έργα και εγκαταστάσεις κοινής ωφέλειας. Δρόμοι, γέφυρες, τούνελ και ανισόπεδοι κόμβοι παντού στην Πελοπόννησο, μόλις περάσεις το «ρυάκι» όπως λένε οι ντόπιοι τον Ισθμό της Κορίνθου, νοιώθεις ότι γίνεται έργο σημαντικό.
Άμεσα σαν Λασιθώτης σκέφτεσαι, γιατί, γιατί ρε γαμώτο για ένα δρόμο ούτε καν ενός χιλιομέτρου, και μιλώ για το Σελινάρι, χρειάστηκαν 8 χρόνια ώστε να φτάσει σε στάδιο ολοκλήρωσης όταν την ίδια ώρα για πολύ πιο σύνθετα και δύσκολα έργα όλα γίνονται τόσο εύκολα και γρήγορα.
Και για να μην θίξω ξανά άλλα έργα στο νομό που πάντα κωλυσιεργούν λες και συμβαίνει επίτηδες οι πιο άστοχες εργολαβίες και οι περισσότερο ανεπαρκείς εργολαβικές εταιρίες εδώ να δραστηριοποιούνται.
Με το γιατί για τον τόπο σου και την εξέλιξη τους να παραμένει πάντα και την χαρά να ταξιδεύεις στην χώρα σου και να την γνωρίζεις επίσης να είναι πόθος που κρατά για πάντα.
ΘΑΝΟΣ Κ.