Τα κάλαντα του Λαζάρου είχαν σταματήσει για πολλά χρόνια να ακούγονται στα Μάλια. Και όταν η Χορωδία Μαλίων με χοράρχη τον κ.Ν.Αντωνακάκη, δημιούργησε την Παιδική-Νεανική Χορωδία πριν 5 χρόνια, αποφάσισε να αναβιώσει ξανά αυτό το έθιμο. Τα σκαμπανεβάσματα του καιρού, το φετινό Απρίλη, μας κρατούν ακόμη πίσω στις πασχαλιάτικες δουλειές μας. Όμως εμείς αποφασίσαμε να συνοδεύσουμε τους μικρούς καλαντιστές το Σάββατο του Λαζάρου. Η αρχή έγινε από το πρώην Δημαρχείο Μαλίων κι έτσι για άλλη μια χρονιά τα παιδιά, σεργάνισαν τις γειτονιές και τους δρόμους της πόλης για να αναγγείλουν την Ανάσταση του Λαζάρου.
Κρατούσαν στα χέρια τους καλάθια στολισμένα με μυρωδάτα άνθη της άνοιξης για να μαζεύουν τ’ αυγά και φορούσαν λουλουδένια στεφάνια στα μαλλιά. Κι έτσι μαγικά, με όχημα τις αισθήσεις, η μνήμη άρχισε να θυμάται, να τρέχει σαν το νερό της βροχής πίσω στο χρόνο και να σταματά εκεί στην παιδική ηλικία. Εκεί που οι αισθήσεις ακούν, βλέπουν, μυρίζουν, αγγίζουν και γεύονται και έτσι με καθαρή καρδιά και άδολη αγάπη αποθηκεύουν τα υλικά με τα οποία θα χτιστεί το μέλλον.
Ευτυχώς με τα βιώματα που χτίσανε τη μνήμη μας, μπορούμε να ανατρέχουμε σε αυτά, κάθε που κάποιο ερέθισμα ενεργοποιεί τις αισθήσεις μας. Πρέπει να ετοιμάσουμε το μέλλον με αυτές, να εξασφαλίσουμε τη συνέχεια, ίσως όχι με τον τρόπο των παλιών, ούτε καν με τον τρόπο το δικό μας, αλλά με τον τρόπο των παιδιών μας που ζουν σε μια άλλη εποχή, η οποία όμως μπορεί να έχει μυρωδιές από την εποχή του παρελθόντος και τις αξίες των προγόνων μας.
Περπατήσαμε με τα παιδιά στα σοκάκια του χωριού και οι φωνούλες τους χρωμάτιζαν την πλάση. Το χωριό έχει άλλη ομορφιά κάθε τέτοια μέρα. Σιγόνταρε και ο ήλιος και νιώθεις πραγματικά τυχερός που είσαι κομμάτι αυτής της στιγμής. Ταυτόχρονα, διαπιστώνεις με θλίψη, βλέποντας άδεια σπίτια, σιωπηλά, σε κάθε γειτονιά, ότι έφυγαν από τη ζωή πολλοί άνθρωποι, με τους οποίους έζησες και μεγάλωσες. Λίγοι έμειναν πια από τους παλιούς και σίγουρα περιμένουν περισσότερο από όλους να ακούσουν αυτά τα κάλαντα. Και οι καταστηματάρχες αλλά και οι σπιτονοικοκυρές μ’ ένα διάπλατο χαμόγελο χαράς και γεμάτα τα χέρια με αυγά, σοκολατάκια και καραμέλες, ανταμείβανε τα παιδιά για τα κάλαντα.
Η χαρά των παιδιών ίδια με τη δική μας, όταν ήμασταν παιδιά και ας έχουν πολύ περισσότερες λιχουδιές σήμερα.
Αλλά και η δική μας χαρά πολλαπλασιάστηκε, γιατί δώσαμε χαρά. «Και του χρόνου» μας εύχονταν με νόημα. Και του χρόνου, μουρμουρίζαμε και μακάρι για πολλά ακόμη χρόνια, να αξιωθούμε να δούμε τις νέες γενιές (τα εγγόνια μας) να διαδέχονται η μία την άλλη με τα ήθη και τα έθιμα μας στη ζωή τους. Προς το παρόν έχει την πρωτοβουλία η Χορωδία Μαλίων, για την πραγματοποίηση της παραπάνω ευχής. Πέρασε πλέον η εποχή που τα έθιμα μας ήταν κομμάτι της καθημερινότητας των ανθρώπων και περνούσαν αβίαστα από γενιά σε γενιά. Μόνο ένας σύλλογος μπορεί να εγγυηθεί την διάσωσή τους.
«Και του χρόνου» ευχηθήκαμε στα παιδιά και γυρίσαμε στα σπίτια μας. Η χαρά στα πρόσωπα των ανθρώπων που άκουσαν τα κάλαντα, καταγράφηκε στα βάθη της καρδιάς μας και φυλάχτηκε καλά ως η μεγαλύτερη ανταμοιβή μας. Τελικά είναι ευεργετικό να προσφέρεις χαρά γιατί επιστρέφει σε σένα, με πληθώρα όμορφα συναισθήματα, ενώ η αξία κάποιων πραγμάτων είναι αναλλοίωτη στο χρόνο και αυτή είναι μια ευχάριστη διαπίστωση.
in ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ, ΧΕΡΣΟΝΗΣΟΣ