…γράφει ο Γιώργος Μαμαμάκης
Ανάβαση στον Αφέντη: μια ακόμη γνήσια ορειβατική εμπειρία!
Δηλώνοντας για μια ακόμη φορά αλεργικοί στο «δεν μπορώ» και σε αυτό που πολλές φορές έχουμε ακούσει να μάς λένε “έλα ρε που τρέχεις τώρα, άντε σε καμιά παραλία να αράξεις!» ορίσαμε το ραντεβού μας με τον Ορειβατικό Σύλλογο Λασιθίου για την ανάβαση στον Αφέντη στις 4 το πρωί στο Λιμνάκαρο, έξω από την εκκλησία του Αγίου Πνεύματος.
Με υψόμετρο 2.141 μέτρα, ο Αφέντης είναι έπειτα από τον Εντίχτη (κορυφή Σπαθί, 2.148 μ.) το δεύτερο υψηλότερο σημείο της Δίκτης και του ανατολικού μέρους του νησιού (στο κεντρικό δεσπόζουν ο Τίμιος Σταυρός του Ψηλορείτη ή Ίδη και δυτικά η κορυφογραμμή των Λευκών Ορέων).
Η Δίκτη εκτείνεται στους νομούς Ηρακλείου και Λασιθίου (μεγαλύτερο τμήμα) και είναι περισσότερή γνωστή για το εξωκλήσι Αφέντης Χριστός στην ομώνυμη κορυφή της, ονομασία που ενίοτε αποδίδεται στο σύνολο του ορεινού όγκου.
Ο μικρού μεγέθους ιερός ναός έχει αφιερωθεί στη Μεταμόρφωση του Σωτήρος, οπότε την 6η Αυγούστου συρρέουν για τον εορτασμό του προσκυνητές από την επαρχία Βιάννου, την πόλη του Ηρακλείου, το Οροπέδιο και το νομό Λασιθίου πόσο μάλλον φέτος που θα πραγματοποιούνταν και τα εγκαίνια του μικρού ναού.
Στη δεδομένη θέση υπήρχε σπήλαιο με βαθμωτή κάθοδο στη δυτική του όψη, το οποίο η μυθολογική παράδοση θέλει –παρότι μικρό– ως κατοικία του αρχηγού των Σαραντάπηχων της αρχαίας Κρήτης.
Ενδεχομένως και σύμφωνα με τη μινωική πρακτική στο υψηλότερο σημείο κάθε βουνού, αποτέλεσε τοποθεσία για ιερό κορυφής, όπως μαρτυρούν τα ανάλογης περιόδου πήλινα αγαλματίδια που ανά καιρούς έχουν βρεθεί.
Το χριστιανικό εξωκλήσι αναφέρεται σε έγγραφο του 1343.
Αρχιτεκτονικά, πρόκειται για μονόχωρο, θολωτό ναΐσκο άνευ τέμπλου.
Όλα ξεκίνησαν λοιπόν στις 4 το πρωί της Τρίτης από το οροπέδιο Λιμνάκαρο.
Η ανάβαση ήταν ορειβατικά δύσκολη λόγω των μεγάλων διαφορών υψομέτρου που είχαμε να καλύψουμε, των πολλών χιλιομέτρων πορείας που έπρεπε να διανύσουμε και του κακοτράχαλου και γυμνού εδάφους.
Όπως ήταν φυσικό το μονοπάτι ήταν στενό με μπόλικες πέτρες και κάμποσες στροφές.
Η πορεία απαιτούσε πολύ καλή φυσική κατάσταση τόσο σε επίπεδο αντοχής κατά την ανάβαση όσο και μυοσκελετικού συστήματος κατά την κατάβαση καθώς οι μεγάλες κλίσεις και το σαθρό έδαφος καταπονούσαν πολύ τις αρθρώσεις και γενικότερα τα κάτω άκρα.
Μετά από περίπου δύο ώρες, ο ουρανός άρχισε να φωτίζει αργά και να μας δείχνει τα καθαρά χρώματα της αυγής.
Το τοπίο τότε προβάλει επιβλητικό.
Η κρητική φύση στο γνώριμο πια καλοκαιρινό μοτίβο της.
Η βλάστηση είναι υποτυπώδης .
Το τοπίο διαθέτει μόνο αγκάθες και πέτρες και άπειρα κατσίκια και γίδες που βόσκουν, ανάθεμα με και κατάλαβα τι!
Τις γυμνές βουνοκορφές εξουσιάζουν σπάνια αρπακτικά, όπως γυπαετοί, βιτσίλες, γεράκια και βασιλικοί αετοί.
Σπασμένοι όγκοι πληρωμένοι από βαριά πετρώδη υλικά δημιουργούν σημειακούς χώρους στάσης ή ενατένισης οδηγώντας τον περιηγητή στην ανακάλυψη κρυμμένων πτυχών του τοπίου.
Ο καιρός ήταν σύμμαχος, αφού στο μεγαλύτερο μήκος της διαδρομής η ελαφριά συννεφιά έκανε τις συνθήκες περπατήματος πολύ καλές.
Χρειάστηκαν 4 ώρες πορείας για την κατάκτηση της κορυφής με την υπέροχη θέα.
Φάνηκε η Ιεράπετρα με τα θερμοκήπια που γυαλίζουν στο εωθινό φως, ο Άγιος Νικόλαος και το Ηράκλειο, ο Ψηλορείτης, η Σητεία, όλη σχεδόν η Κρήτη κάτω από τα πόδια μας!
Φτάσαμε όταν ήδη είχε ξεκινήσει η διαδικασία των εγκαινίων και η λειτουργία.
Γίναμε ένα με τους ντόπιους που είχαν ανεβεί να συμμετάσχουν στα εγκαίνια, την αρτοκλασία και τη λειτουργία ανήμερα της γιορτής.
Τα «καταλύματά» τους, κατάχαμα, πάνω στο βουνό δεν ήταν πεντάστερα ξενοδοχεία, είχαν όμως εκατομμύρια αστέρια να φωτίζουν τον κατασκότεινο ουρανό.
Οι υπνόσακοι αποδείχτηκαν ανεπαρκείς να τους ζεστάνουν στις θερμοκρασίες των 7-8 βαθμών ( την ίδια ώρα που οι πόλεις φλέγονταν) και ο άνεμος κατέβαινε σφυρίζοντας και ξυρίζοντας.
Μετά τα εγκαίνια και την λειτουργία το κατέβασμα ήταν αρκετά πιο δύσκολο τόσο ψυχολογικά όσο και σωματικά.
Ψυχολογικά, γιατί την κορυφή την είχαμε φτάσει και απλώς κατεβαίναμε και σωματικά γιατί η κατηφόρα από την μία μας τσάκιζε τα γόνατα και από την άλλη ήταν πιο γλιστερή και πιο επικίνδυνη από την ανάβαση.
Καταλήξαμε για γεύμα αργά το απόγεμα στο καταφύγιο Στροβίλι σε υψόμετρο 1533μ το οποίο ήταν αρκετά οργανωμένο. Είχε νερό, τουαλέτες, σόμπα και κρεβάτια με στρώματα.
Η ανάβαση και σε αυτήν την κορυφή είχε για μας πολύ μικρή σημασία, δεν ήταν αυτοσκοπός μας.
Αν η κορυφή σου γίνει εμμονή το έχεις χάσει το παιχνίδι.
Σκοπός μας είναι η προσπάθεια και το μαγικό ταξίδι που περιβάλει η ανάβαση στο βουνό.
Μάς έκαμε χαρούμενους το ταξίδι, ο προορισμός, οι εικόνες.
Θέλουμε όταν πηγαίνουμε κάπου να περνάμε καλά και κάθε φορά να γυρνάμε έχοντας μάθει και κάτι παραπάνω.
Εσύ αποφασίζεις τι εικόνες θα συγκρατήσεις ή όχι, τι θα μάθεις ή τι θα απορρίψεις και τι θα κερδίσεις μέσα από αυτό.
Μέσα από το ταξίδι μπορείς να εξερευνήσεις τα σωματικά σου και πνευματικά σου όρια.
Πάντα μετά από τέτοια ταξίδια το κέρδος που έχεις αποκομίσει είναι τεράστιο.
Πάντα σε μια δύσκολη ανάβαση υπάρχει ο φόβος αλλά δεν είναι το κυρίαρχο συναίσθημα.
Έχουμε πάντα ένταση και άγχος όταν ξεκινάμε κάτι.
Όμως πρέπει να δουλέψεις με τον εαυτό σου για να βρεις την ισορροπία χρησιμοποιώντας εποικοδομητικά την ένταση και το άγχος, μετατρέποντας τα σε εγρήγορση έτσι ώστε να είσαι διπλά προσεκτικός γιατί όλα τα μέρη είναι επικίνδυνα και αφιλόξενα και εύκολα μπορείς να μπλέξεις άσχημα.
Την φύση πότε δεν την προκαλείς.
Πρέπει να την σέβεσαι και να την αντιμετωπίζεις σαν σύνολο.
Η φύση σού θέτει τα όρια και το μέχρι πού μπορείς να φτάσεις.
Πολλές φορές χρειάζεται περισσότερη δύναμη να εγκαταλείψεις κάτι παρά να συνεχίσεις.
Δεν ήμαστε ούτως ή άλλως περιπετειώδεις τύποι.
Η περιπέτεια είναι το αποτέλεσμα του κακού προγραμματισμού, της ελλιπούς προετοιμασίας και του λάθος εξοπλισμού.
Και αυτό το project χάρις στην φροντίδα του Δήμου Οροπεδίου και του Ορειβατικού Συλλόγου Λασιθίου ήταν ένα όμορφο ταξίδι, μια νέα δοκιμασία και όχι μια περιπέτεια.
Μπορέσαμε στην διαδρομή να σκεφτούμε μέχρι και άσχετα πράγματα για να απασχολήσουμε το μυαλό σου από στίχους τραγουδιών, μέχρι διαφημίσεις στην τηλεόραση.
Πάντα όμως ήμασταν συγκεντρωμένοι στο επόμενο βήμα.
Πολλές φορές πάνω στο βουνό τα επόμενα 20 μέτρα μπορεί να αποδειχτούν πολύ πιο κρίσιμα από τα επόμενα 20 χρόνια σου!