Για να σπάσουμε τη σιωπή…
Είναι κοινά αποδεκτό ότι οι εποχές που ζούμε, είναι πάρα πολύ δύσκολες για όλους τους Έλληνες. Πολλαπλάσια πιο δύσκολες είναι για τους εργαζόμενους, όχι μόνο γιατί έχασαν εισοδήματα και κατακτήσεις δεκαετιών, αλλά γιατί είναι περικυκλωμένοι από την εργασιακή ανασφάλεια που επιφέρει και μεγάλο ψυχολογικό βάρος. Οι εργαζόμενοι δεν μπορούν ούτε να σχεδιάσουν, ούτε να ονειρευτούν ένα καλύτερο μέλλον. Δεν μπορούν να κάνουν οποιοδήποτε οικογενειακό προγραμματισμό και φυσικά δεν μπορούν να οργανωθούν και να διεκδικήσουν δουλειές με δικαιώματα. Βλέπετε στη σειρά περιμένουν στρατιές ανέργων, που προκειμένου να βρουν μια σύμβαση περιορισμένου χρόνου ή μια δουλειά μερικής απασχόλησης, θα έκαναν οποιεσδήποτε υποχωρήσεις, ακόμα και κάτω από τα όρια της νομιμότητας και της ηθικής.
Σε αυτή τη συγκυρία λοιπόν η δική μου περίπτωση δεν θα φανεί μοναδική, όσο κι αν για μένα και την οικογένειά μου δημιουργεί μοναδικά τραγικά αποτελέσματα. Θα περιγράψω παρακάτω την αναλγησία που αντιμετώπισα, γνωρίζοντας ότι παρόμοιες καταστάσεις, αντιμετωπίζουν με πιθανά διαφορετικό τρόπο εκατομμύρια εργαζόμενοι. Ο λόγος που άρχισα να σας γράφω αυτό το κείμενο, είναι γιατί νιώθω ότι όλοι όσοι αντιμετωπίζουμε τέτοια προβλήματα πρέπει να αρχίσουμε να μιλάμε για να μεταφέρουμε την πραγματική κατάσταση που ζούμε, πιέζοντας για γενικότερες λύσεις και όχι μόνο για να βρούμε λύσεις στο προσωπικό μας πρόβλημα. Δεν πρέπει να μένουμε πια με τα στόματα κλειστά απέναντι στη προπαγάνδα μιας γενικής ευφορίας που μας πλασάρουν. Γράφω, γιατί νοιώθω ότι θέλω να ουρλιάξω και δεν έχω στόμα. Γράφω, για να πω ότι όσοι αντιμετωπίζουμε προβλήματα επιβίωσης δεν είμαστε αυτοί που φταίμε, αλλά αυτοί που την πληρώνουμε. Γράφω για να αποδείξω ότι η γνώση μας και οι κόποι μας δεν εκτιμώνται και ότι απλά γινόμαστε μπαλάκι σε ένα στημένο παιχνίδι μεταξύ θεσμών, που υποτίθεται ότι θα έπρεπε να μας προστατεύουν.
Για να γίνω πιο συγκεκριμένη αναφέρομαι τόσο στο κράτος όσο και στο Δήμο, που θα περίμενε κανείς να είναι οι θεματοφύλακες των δικαιωμάτων μας.
Είμαι λοιπόν η Ελιάνα Κουτουλάκη και είμαι βοηθός βρεφοκόμος Δ.Ε. Είναι γνωστές οι ανάγκες στη πόλη μας και όχι μόνο, για προσωπικό που θα καλύπτει την ομαλή και ασφαλή λειτουργία των βρεφονηπιακών. Κάθε χρόνο μένουν εκτός βρεφονηπιακών 70-80 παιδιά μόνο στον Άγιο Νικόλαο και δεκάδες χιλιάδες πανελλαδικά. Αυτό καταδεικνύει τις τεράστιες και πάγιες ανάγκες στο κρίσιμο προνοιακό κομμάτι της προστασίας και αγωγής βρεφών και νηπίων.
Και ενώ οι ανάγκες είναι μόνιμες και κλιμακούμενες, το πρόβλημα των προσλήψεων λύνεται με συμβάσεις συγκεκριμένου χρόνου. Όλοι μας λοιπόν είμαστε έρμαια στο αν θα ανανεωθούν οι συμβάσεις μας, αν θα ενταχθούμε σε ένα πρόγραμμα χρηματοδότησης ΕΣΠΑ κλπ. Αποτέλεσμα είναι αντί μόνιμων διορισμών (που και παιδαγωγικά είναι η πιο σωστή επιλογή), να βρισκόμαστε αντιμέτωποι με μια απίστευτα περίπλοκη γραφειοκρατική διαδικασία και φυσικά με θέσεις προσωρινές, οι οποίες μπορούν να αλλάζουν και χωρίς απόλυτα αξιολογικά κριτήρια. Μέσα σε αυτά τα γρανάζια διορίστηκα κι εγώ από μια προκήρυξη ΑΣΕΠ το 2009 και δούλεψα με μια προσωρινή διαταγή από το 2011-2015… Από το 2017 μέχρι τον Ιούλη του 2018 εργάστηκα με εντεκάμηνη σύμβαση και από τον 2/2019 έως τον 7/2019 εργάζομαι με πεντάμηνη σύμβαση.
Οι Δήμοι για να εξασφαλίσουν πρόσληψη επιπλέον προσωπικού με γνώση αντικειμένου και εμπειρία, ζήτησαν εργαζόμενους σαν και μένα που είχαμε ήδη εργαστεί στους βρεφονηπιακούς να προτιμηθούν για τις νέες συμβάσεις.
Συνολικά πανελλαδικά ήμασταν 223 εργαζόμενοι από τους προσωρινούς καταλόγους που με το άρθρο 82 του ν. 4483/17 θα έπρεπε να διοριστούμε. 5 εργαζόμενοι θα δούλευαν έτσι και στον Άγιο Νικόλαο. Όμως το κράτος απαίτησε να τροποποιηθούν οι οργανισμοί των κοινωνικών υπηρεσιών, ώστε να περιγραφούν οι επιπλέον θέσεις που ο Δήμος είχε ανάγκη και να γίνουν οι προσλήψεις σύννομα. Για κακή μου τύχη, είτε εκ παραδρομής, είτε στοχευμένα ο ΟΚΥΔΑΝ, δεν έβαλε τη δική μου θέση στη τροποποίηση.
Παρόλα αυτά η κεντρική διοίκηση έδωσε στον ΟΚΥΔΑΝ δυνατότητα αποκατάστασης του λάθους. Πάλι παντελώς ανεξήγητα ο ΟΚΥΔΑΝ δεν έδωσε έγκαιρα τη νέα τροποποίηση χάνοντας 2 μήνες σε μια διαδικασία που θα μπορούσε να διευθετηθεί σε 2 μέρες!!! Σημειωτέον ότι ο Δήμος μας δεν με ενημέρωσε για το λάθος έγκαιρα.
Έτσι έκανα εξώδικο στον ΟΚΥΔΑΝ για τη μη εμπρόθεσμη αποστολή στοιχείων και κατήγγειλα ότι δεν άνοιξε τμήμα στο βρεφικό λόγω έλλειψης προσωπικού. Δυστυχώς παρά τις γκρίνιες και τα παρακάλια, τόσο σε δημοτικούς όσο και σε κρατικούς λειτουργούς (ακόμα και στον τοπικό Βουλευτή) λύση δεν βρέθηκε. Ταυτόχρονα το κυνηγάω και δικαστικά αλλά όπως καταλαβαίνετε η όποια δικαστική απόφαση θα βγει μετά από 3 χρόνια. Αλήθεια πια οικογένεια μπορεί να συντηρήσει δύο παιδιά με εισοδήματα που προέρχονται μόνο από το σύζυγό μου, που κάνει ήδη 3 δουλειές ντιλίβερι για να μπορέσουμε να επιβιώσουμε;
Όλα αυτά καταδεικνύουν σε τι Γολγοθά μπαίνουν οι εργαζόμενοι, από ένα κράτος που δεν δημιουργεί σταθερές δουλείες για τις πάγιες κοινωνικές ανάγκες, ένα νομοθετικό σύστημα αλαλούμ με νόμους, εγκυκλίους, διατάξεις κλπ κι ένα Δήμο που δεν σέβεται πρώτα και κύρια τους δικούς του εργαζόμενους, αφού δεν τους βλέπει σαν συνεργάτες αλλά σαν αναλώσιμους υφισταμένους. Ένα Δήμο που στην ουσία δεν νοιάζεται για την εξυπηρέτηση όσο το δυνατόν περισσότερων αναγκών στο κρίσιμο κομμάτι της προνοιακής του πολιτικής.
Μέσα σε αυτό το προσωπικό δράμα, πολλές φορές και εγώ και συγγενείς μου μίλησαν άσχημα σε όσους ενεπλάκησαν με την υπόθεσή μου και ενδεχομένως να αδικήσαμε και ορισμένους. Τώρα καταλαβαίνω όμως ότι το θέμα μου (που είναι και θέμα χιλιάδων εργαζομένων) είναι κυρίως πολιτικό και για αυτό θα ήθελα να το μοιραστώ μαζί σας, ωθώντας σας όπως προείπα να αρχίσουμε να μιλάμε για τα προβλήματα και όχι να τα κρύβουμε κάτω από το χαλάκι έναντι μιας μελλοντικής εύνοιας ή να τα παλεύουμε από μόνοι μας. Και επίσης για να βγάλουμε κρίσιμα πολιτικά συμπεράσματα ενόψει εκλογών για το αν και ποιοι ενδιαφέρονται τον εργαζόμενο λαό.
Ελιάνα Κουτουλάκη
μητέρα – εργαζόμενη