Αποφασιστικότητα και αποβαση-στικότητα…
Με αφορμή την δήλωση του κ. Κουνενάκη για την “απόβαση” στην Αθήνα κατά την διάρκεια της διαμαρτυρίας για το θέμα της ΑΣΤΕΑΝ. Όσο καλές και αγωνιστικές και αν είναι οι προθέσεις του Δημάρχου, η εικόνα που θα έχει άλλη μια επιτροπή μπροστά στην Υπουργό Τουρισμού θα είναι σαν την φωτό που βλέπετε.
Δεν μάθαμε από την γενικότερη στάση μας ως τώρα; Οι πορείες με παλμό επιτάφιου, οι συμβολικοί αποκλεισμοί και ο διάλογος με το σάπιο σύστημα είδαμε που μας έφεραν.
Προτείνω το εξής: Αν η μεταφορά της ΑΣΤΕΑΝ συνεχιστεί, τότε τους στερούμε τα ψηφαλάκια που τόσο αγαπάνε. Να πάρουν ξεκάθαρη θέση οι συνδυασμοί που διεκδικούν τον δήμο μας και όλοι οι υποψήφιοι να δηλώσουν ότι δεν θα κατεβούν στις εκλογές αν δεν ανακληθεί η απόφαση. Παραμονή και ουσιαστική αναβάθμιση της σχολής ΤΩΡΑ.
Πρέπει επίσης να θυμόμαστε ότι έχουμε να κάνουμε με παιδιά. Με το μέλλον της χώρας. Το να ζητάμε απλά της παραμονή της σχολής στην πόλη ώστε να καρπωθούμε κάποια ενοίκια και έσοδα από καφέδες, πίτσες και ποτά δεν μας τιμά. Ούτε θα ωφελήσει με ουσιαστικό τρόπο και μακροπρόθεσμα τον τόπο. Οφείλουμε να απαιτήσουμε μαζί μια δημόσια και δωρεάν εκπαίδευση.
Υπάρχουν πολλά πέρα από από την απλη διαμονή της σχολής και ενδεικτικά μερικά είναι:
– Η διασφάλιση των επαγγελματικών δικαιωμάτων των αποφοίτων.
– Η επανενεργοποίηση των εργαστηρίων και των φοιτητικών εστιών των ΑΣΤΕ.
– Η αξιοπρεπής και επιμορφωτική πρακτική εξάσκηση και όχι μπαλώματα για την
κάθε ανάγκη των ξενοδοχείων αλά γαλέρα.
– Η χρηματοδότηση ώστε να καλυφθούν οι αυτονόητες ανάγκες όπως η καθαριότητα, η γραφική ύλη, η θέρμανση, η δυνατότητα έκδοσης δελτίου φοιτητικών εισιτηρίων, η σίτιση για σπουδαστές από ευάλωτες κοινωνικές ομάδες.
Θα ήταν άδικο να παραβλέψουμε και το εκπαιδευτικό προσωπικό, το οποίο προσφέρει ότι μπορεί παρά τις αντιξοότητες και ενώ οι αμοιβές του είναι σε επίπεδα χαμηλότερα της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης.
Εάν δείξουμε αδυναμία και κυνηγήσουμε μικροπολιτικές σκοπιμότητες το χάσαμε το ματς. Αν σταθούμε στο ύψος μας, ίσως να προσφέρουμε και μια διδακτική ιστορία για τα παιδιά μας, αλλιώς ούτε ιστορία αλλά ούτε καν χαρούπια δεν θα μπορέσουμε να τους προσφέρουμε.
Κουμάντο στο τόπο μας κάνουμε εμείς. Καιρός να το καταλάβουμε. Οι απάνω το γνωρίζουν, απλά ελπίζουν ότι δεν θα το συνειδητοποιήσουμε ποτέ.
Τι θέλουμε να είμαστε;
Άνθρωποι ή γκαρσόνια;
Ραγιάδες ή πολίτες;