in , ,

«Θάνατος τότ’ ἒσσεται ὁπότε κεν δή Μοῖραι ἐπικλώσωσι»,Νεκρολογία Γιάννη Ρούσσου Κούνδουρου

…γράφει η Μαρία Κωστάκη, φιλόλογος, πρόεδρος ΠΛΕΑΜ.

Νεκρολογία  Γιάννη  Ρούσσου Κούνδουρου

«Θάνατος τότ’ ἒσσεται ὁπότε κεν δή Μοῖραι ἐπικλώσωσι»

Ο θάνατος τότε θα έλθει, όποτε οι Μοίρες ορίσουν.

ΚΑΛΛΙΝΟΣ (Ανθολ.Στοβαίου ΝΑ,19)

           Με πολλή θλίψη αποχαιρετούμε έστω και εκ των υστέρων το συμπολίτη μας Γιάννη Ρ. Κούνδουρο. Η είδηση της εκδημίας του μας συντάραξε, γιατί κάποιοι άνθρωποι αποτελούν ορόσημα για τον τόπο και τους κατοίκους του, όμως « ὃταν δ’ ὁ καιρός τοῦ θανεῖν ἐλθών τύχη, οὐδ’ ἂν πρός αὐλάς Ζηνός ἐκφύγει μολών»*

Προσωπικά δεν είχα την τύχη να τον γνωρίσω «δια ζώσης», τον άκουγα μόνο στις αναφορές των ντόπιων και τον φανταζόμουν, ώσπου τα δυο τελευταία χρόνια αναπτύξαμε μια γνωριμία δι’ αλληλογραφίας, με αφορμή το Μουσείο μας και την ένταξη σ’ αυτό της ιστορικής προσωπικότητας του πατέρα του Ρούσσου Α. Κούνδουρου.

Μέσα, λοιπόν, από τις επιστολές του ανακάλυψα τον Γιάννη Κούνδουρο και τα αισθήματα που έτρεφε για τη Νεάπολη και τους ανθρώπους της.

Άνθρωπος της προσφοράς

Άνθρωπος με αρχές και δημοκρατικά ιδεώδη

Άνθρωπος με αγάπη για τον τόπο του

Στις δημοτικές εκλογές του 1978 ως υποψήφιος Δήμαρχος Νεάπολης με  τον ανεξάρτητο συνδυασμό «ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΗ ΕΝΩΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ»και μοναδικό στόχο την ΠΡΟΟΔΟ ΤΗΣ ΝΕΑΠΟΛΗΣ, όπως αναφέρεται στη διακήρυξη εκείνης της εποχής, δεν ευτύχησε να εκλεγεί για 19 ψήφους, όπως ο ίδιος γράφει σε μια επιστολή στις 11/8/2015.

Στις 15 Αυγούστου 1979, ως πρώτος Πρόεδρος της ΠΛΕΑΜ, έστησε και εγκαινίασε με τη βοήθεια όλων των μελών το πρώτο Λαογραφικό Μουσείο Νεάπολης, παρουσία του Δ/ντού του Υπουργείου Πολιτισμού κ. Νίνου, στο κτήριο της Μητρόπολης Πέτρας. Στις 29/11/1983 η Μαρία Πιτυκάκη του γράφει « Το λαογραφικό Μουσείο από μέρα σε μέρα πλουτίζεται… Εκεί μέσα πλανάται και η δική σου σκιά, γιατί εσύ έγινες ο ακρογωνιαίος λίθος που πάτησαν οι άλλοι…»

Στις 15/3/2015 επικοινωνεί πρώτη φορά μαζί μου, πληροφορούμενος την προσπάθεια μας να μεταφέρουμε το Μουσείο στο κτήριο του Παλαιού Γυμνασίου. Η αγωνία του και το ενδιαφέρον του είναι μεγάλο. Θέλει να ενημερώνεται και εκφράζει το παράπονο που δεν δύναται να βοηθήσει. Συνδράμει όμως οικονομικά και κυρίως συναισθηματικά. Οι ευχές του και ο καλός λόγος του μας ενισχύει.

Σε επιστολή του στις 17/4/2015 αναφέρει « δυστυχώς η ζωή μου στέρησε για πολλά χρόνια τον τόπο που αγάπησα και αγαπώ με πάθος, όμως ζω έντονα με το παρελθόν μου στη Νεάπολη…» Η μεταφορά και τα εγκαίνια του Λαογραφικού και Ιστορικού Μουσείου Νεάπολης, τον ικανοποίησαν αφάνταστα και σημειώνει στις 30/5/2016 «αισθάνομαι πολλή χαρά και συγκίνηση, τώρα στα γεράματά μου, γιατί το θεωρὠ σαν παιδί μου», ενώ στην πρόσκλησή μας να παρευρεθεί δηλώνει «νοερά θα είμαι μαζί σας και με πολλή συγκίνηση εύχομαι από καρδιάς αυτό το αξιόλογο και αξιοθαύμαστο έργο για τον τόπο μας να το απολαμβάνουν και να το θαυμάζουν πολλές γενιές στο βάθος του χρόνου και να μαθαίνουν πόσο απλά, όμορφα κι ανθρώπινα ζούσε η Νεαπολίτικη κοινωνία»

Ο αρχαίος φιλόσοφος Επίκουρος θεωρεί πως « αυτό που νικά τον θάνατο είναι η «γλυκιά ανάμνηση» των όσων ζήσαμε και των όσων είπαμε μαζί με τους φίλους μας.» Τον  Γιάννη Ρ. Κούνδουρο, κρατάμε στη μνήμη μας, διερμηνεύοντας αυθαίρετα (με σεβασμό) τον ίδιο, με τους στίχους του Γιάννη Ρίτσου από το «επιλογικό»

«Νὰ μὲ θυμόσαστε – εἶπε. Χιλιάδες χιλιόμετρα περπάτησα
χωρὶς ψωμί, χωρίς νερό, πάνω σὲ πέτρες κι ἀγκάθια,
γιὰ νὰ σᾶς φέρω ψωμὶ καὶ νερὸ καὶ τριαντάφυλλα.

Τὴν ὀμορφιὰ
Ποτές μου δὲν τὴν πρόδωσα.»

 

ΜΑΡΙΑ ΚΩΣΤΑΚΗ

ΦΙΛΟΛΟΓΟΣ

ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΠΛΕΑΜ

 

*`Οταν έλθει ο καιρός του θανάτου, ακόμα και στ’ ανάκτορα του Δία αν καταφύγεις, είναι αδύνατο να τον αποφύγεις.
ΣΟΦΟΚΛΗΣ (Ανθολ.Στοβ.ΡΙΗ,12)

Φωτο: οικογένεια Ρούσου Κούνδουρου,1934, ο Γιάννης κρατάει το χέρι του πατέρα του.