Η χρήση βίας μεταξύ των μαθητών είναι ένα συχνό φαινόμενο στις μέρες μας. Μπορεί να εμφανιστεί σε μορφή σωματικής βίας (χτυπήματα, σπρωξίματα), λεκτικής βίας (κοροϊδίας, απειλές), κοινωνικής βίας (απομόνωση, διακρίσεις), ακόμα και μέσω τηλεφώνου ή υπολογιστή με μηνύματα.
Θύματα μπορεί να είναι παιδιά από διαφορετικές εθνικότητες , παιδιά σωματικά ή συναισθηματικά ΄΄αδύναμα΄΄, παιδιά που ίσως και να ξεχωρίζουν στη σχολική κοινότητα. Τις περισσότερες φορές τα αγόρια είναι αυτά που είναι και θύτες αλλά και θύματα.
Τα παιδιά που θα ασκήσουν τη βία είναι υπερδραστήρια, επιθετικά, επιρρεπή σε παραβίαση κανόνων και σε αντικοινωνικές συμπεριφορές, ικανά να ξεφεύγουν από δύσκολες καταστάσεις, δίχως ηθικούς ενδοιασμούς ή τύψεις για τις πράξεις τους.
Τα θύματα που βιώνουν μια τέτοια κατάσταση έχουν τις περισσότερες φορές τάσεις φυγής, κλείνονται στον εαυτό τους, κάποιες φορές εμφανίζουν και αυτά τα ίδια επιθετική συμπεριφορά και πολύ σπάνια μιλάνε σε κάποιον για το περιστατικό.
Ορισμένες ενδείξεις που πιθανόν υποδηλώνουν ότι το παιδί έχει πέσει θύμα εκφοβισμού και βίας στο σχολείο είναι: να έχει μειωμένη διάθεση ή να αρνείται να έρθει στο σχολείο, να έχει μαθησιακή πτώση , στα διαλείμματα να περνά το χρόνο του γύρω από τους εκπαιδευτικούς και τα γραφεία, να καθυστερεί να έρθει στο σχολείο ή να αργεί να επιστρέψει στο σπίτι, τα ρούχα του να είναι συχνά σκισμένα και κατεστραμμένα, να αρνείται να συμμετέχει σε σχολικές εκδηλώσεις και δραστηριότητες και τέλος να έχει σωματικές κακώσεις.
Οι γονείς και οι εκπαιδευτικοί πρέπει να βρεθούν δίπλα στο θύμα αλλά και στο θύτη. Και τα δύο παιδιά θέλουν βοήθεια, συμπαράσταση, καθοδήγηση. Η συνεργασία του εκπαιδευτικού με το επιθετικό παιδί είναι το παν και η ικανότητα του πρώτου να δείχνει κατανόηση για την συμπεριφορά του δεύτερου αποτελεί την ουσία για τη λύση του προβλήματος. Ο εκπαιδευτικός αλλά και ο γονέας πρέπει να βοηθήσουν το επιθετικό παιδί να εκφράσει τα συναισθήματά του και να το μάθουν να χαλαρώνει. Το πιο σημαντικό βήμα είναι το παιδί να κατανοήσει το ίδιο το συναίσθημα που κρύβεται πίσω από την επιθετική συμπεριφορά και να μάθει πως κάποιες συμπεριφορές δεν είναι αποδεκτές.
Οι εκπαιδευτικές περιφέρειες θα πρέπει να είναι στελεχωμένες με ειδικούς ψυχικής υγείας παιδιών και εφήβων ( ψυχολόγους, κοινωνικούς λειτουργούς), οι οποίοι να παρεμβαίνουν στην αντιμετώπιση ψυχοκοινωνικών προβλημάτων που εκδηλώνονται στη σχολική καθημερινή πραγματικότητα.
Το σημαντικότερο είναι από εμάς τους γονείς να μην αποσιωπήσουμε γεγονότα , να βρεθούμε κοντά στα παιδιά και να ζητήσουμε τη βοήθεια κάποιου ειδικού.
Το πιο ισχυρό μέτρο αντιμετώπισης της βίας στο σχολείο είναι η πρόληψη, η οποία επιτυγχάνεται με το να γνωρίζουμε τις ανάγκες και τα συναισθήματα των παιδιών και με την αλλαγή προτύπων μίμησης που δίνουμε εμείς οι ίδιοι στα παιδιά μας.
