Του ζητούσα εδώ και αρκετό καιρό να μιλήσουμε…ένα παιδί ( έτσι νιώθω εγώ πως είναι παρά τα 27 του χρόνια) που μεγάλωσε σε Κέντρα Στήριξης Παιδιών και που νιώθω πως η ζωή του χρωστάει…
– Γιώργο είσαι ένας άνθρωπος που μεγάλωσε μέσα σε ιδρύματα… μίλησε μου λίγο για σένα.
Είμαι από την Αλβανία, η μητέρα μου δύσκολα τα έβγαζε πέρα και γι΄αυτό αναγκάστηκε να με βάλει σε ίδρυμα στα επτά μου χρόνια…τώρα είμαι είκοσι επτά χρονών. Είκοσι ολόκληρα χρόνια μέσα σε δύο ιδρύματα, έτσι τουλάχιστον θυμάμαι εγώ. Μια μικρή ζωή! Το πρώτο ήταν στην Αθήνα, που έμεινα ως τα δώδεκα μου και το δεύτερο εδώ στη Νεάπολη. Στην Αθήνα και μέχρι δώδεκα χρονών ήμασταν αγόρια κορίτσια. Μετά τα δώδεκα μας χώρισαν και εγώ κατέβηκα Κρήτη.
– Σε αυτά τα είκοσι χρόνια υπήρξε κάποια οικογένεια που ενδιαφέρθηκε για σένα, να σε πάρει κοντά της, να ζήσεις μαζί της;
Ναι κάποια στιγμή πήγα σε μια οικογένεια που είχε χάσει το γιο της, ο οποίος είχε πεθάνει, αλλά δεν ένιωθα καλά μαζί τους. Η συμπεριφορά τους ήταν περίεργη. Δεν ήμουν για αυτούς ο Γιώργος αλλά το πεθαμένο παιδί τους…προτίμησα λοιπόν να επιστρέψω στο ίδρυμα, στο οποίο ένιωθα περισσότερο ο εαυτός μου και όχι ένας άλλος.
– Πως είναι η καθημερινή ζωή σε ένα ίδρυμα;
Το πρωινό μας, το σχολείο, φαγητό, ξεκούραση, διάβασμα και πάλι φαγητό και ύπνος. Εδώ στο Κέντρο Προστασίας Παιδιών είμαστε 25 παιδιά. Υπάρχουν οι επιμελητές και μια δασκάλα που βοηθάει στο διάβασμα. Ένας Ψυχολόγος και μια Κοινωνική Λειτουργός. Επίσης έρχονται εθελοντές που μας προσφέρουν κάποιες δραστηριότητες, όπως μουσική, αγγλικά. Συμμετέχουμε στα προγράμματα άθλησης του Δήμου. Σημαντικοί για εμάς είναι και οι άνθρωποι που απαρτίζουν το Σωματείο Παιδόπολης που είναι πάντα κοντά μας .
-Με τους εργαζόμενους του Κέντρου τα παιδιά θεωρείς ότι αναπτύσσουν μια ιδιαίτερη σχέση ή η σχέση τους είναι καθαρά τυπική
Πάντα είναι δίπλα μας η Κοινωνική Λειτουργός και ο Ψυχολόγος. Υπάρχουν βέβαια στιγμές που δεν είναι αρκετοί για εμάς. Χρειαζόμαστε κάτι περισσότερο. Ένα διαφορετικό περιβάλλον, ένα διαφορετικό στήριγμα, μια διαφορετική αγκαλιά και ένα χάδι. Ιδιαίτερα τις γιορτινές μέρες που πάντα η ψυχολογία πέφτει. Μερικές φορές κάποια παιδιά δένονται με κάποιους εργαζόμενους αλλά εγώ προσωπικά πιστεύω ότι πρέπει οι σχέσεις να κρατιούνται σε τυπικό επίπεδο.
– Γιώργο τώρα εργάζεσαι στο Κέντρο ως επιμελητής. Πες μου τι έχεις σπουδάσει;
Τελείωσα το ΕΠΑΛ το τμήμα βοηθών Νηπιοβρεφοκόμων, μετά φοίτησα στη Νοσηλευτική σχολή του Νοσοκομείου Αγίου Νικολάου και τέλος στο ΙΕΚ Προσχολικής Αγωγής στο Ηράκλειο. Στις σπουδές μου με στήριξε το Κέντρο και το Σωματείο Φίλοι Παιδόπολης και τους ευχαριστώ γι΄αυτό. Την αγάπη μου για τα παιδιά, μου την μετέφεραν πέντε γυναίκες από το παλιό μου Ίδρυμα στην Αθήνα, που τις θυμάμαι με τρυφερότητα και διατηρώ επαφές ακόμα και τώρα. Εδώ και οχτώ μήνες εργάζομαι σαν επιμελητής. Εμείς που βγαίνουμε στην αγορά εργασίας είναι δύσκολο να βρούμε δουλειά και χρειαζόμαστε ακόμα την προστασία του Κέντρου και της Πολιτείας μέχρι να καταφέρουμε να σταθούμε μόνοι στα πόδια μας.
– Μου έχεις πει κάποια στιγμή ότι δεν ένιωσες ποτέ παιδί: ΄΄Είναι σαν να γεννήθηκα μεγάλος ΄΄
Ναι πραγματικά έτσι νιώθω από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Ίσως γιατί ΄΄έπρεπε΄΄ να νιώθω έτσι! Ήμουν μόνος, χωρίς οικογένεια, που είναι το στήριγμα του κάθε παιδιού. Έπρεπε να σταθώ στα πόδια μου και να φροντίσω μόνος μου τον εαυτό μου.
-Πως ήταν η σχέση σου με τα παιδιά στο σχολείο και αργότερα στις σχολές που φοίτησες;
Δεν έκρυψα ποτέ ότι ζούσα σε ίδρυμα και δεν ντρεπόμουν ποτέ γι΄αυτό. Ήταν η πραγματικότητα και την είχα αποδεκτεί και ήθελα να την αποδεκτούν και οι άλλοι. Οι περισσότεροι ήταν επιφυλακτικοί και κάποιοι έβαζαν ταμπέλες . Δεν έκανα κολλητούς φίλους. Με στεναχωρεί λίγο που ζω σε μια κλειστή κοινωνία, μου προκαλεί θλίψη ο καθωσπρεπισμός και ο ρατσισμός των ανθρώπων που τον μεταδίδουν και στα παιδιά τους.
– Η σχέση σου με τα κορίτσια;
Ξεκινάει και τελειώνει πολύ γρήγορα! Όταν αρχίζω να τους μιλάω για μένα, να τους λέω που μένω, από πού είμαι, τότε βλέπω να αλλάζει το βλέμμα τους και η στάση απέναντι μου και έρχεται γρήγορα ο χωρισμός. Πληγώνομαι, νιώθω μερικές φορές να με λυπούνται, όμως κατά βάθος γίνομαι πιο δυνατός.
– Γιώργο δεν άξίζουν! Αγαπάμε τον άλλον γι΄αυτό που είναι και όχι για την οικογένεια και την πατρίδα του! Πές μου όλα αυτά που σε απογοητεύουν σε έχουν κάνει ποτέ να λυγίσεις και κάποιες φορές να στραφείς σε κάτι άσχημο, όπως το τσιγάρο ή το ποτό για παράδειγμα;
Εμένα προσωπικά όχι. Σκέφτομαι ότι υπάρχουν άνθρωποι που είναι σε πολύ πιο άσχημη θέση από εμένα, κρυώνουν, πεινάνε δεν έχουν κάποιον να μιλήσουν. Νιώθω λοιπόν τυχερός και ας ζω σε αυτό εδώ το Κέντρο, και ας μην έχω γνωρίσει ποτέ πατέρα…Υπάρχουν όμως παιδιά που λυγίζουν, που είναι συναισθηματικά στερημένα και αν δεν έχουν την κατάλληλη στήριξη γίνονται ευάλωτα σε κάθε είδους επιρροή.
-Ήρθα στην Χριστουγεννιάτικη γιορτή σας την προηγούμενη Παρασκευή και είδα επίσημους, είδα πολύ κόσμο. Σας έκανε χαρούμενους αυτή η βραδυά;
Δεν θέλουμε πολύ κόσμο, θέλουμε ουσιαστικό ενδιαφέρον από ανθρώπους που πραγματικά το νιώθουν. Μια ζεστή ατμόσφαιρα και αν είναι δυνατόν έξω από αυτούς τους παγωμένους τοίχους που βλέπουμε καθημερινά. Τα παιδιά δεν πρέπει να απομακρύνονται τόσο εύκολα από τις οικογένειες τους. Το κράτος θα πρέπει να ενεργοποιήσει άλλους μηχανισμούς υποστήριξης της οικογένειας έτσι ώστε τα παιδιά να μένουν μέσα σε αυτή. Η ζεστασιά ενός σπιτιού η παρουσία ενός πατέρα, μιας μητέρας είναι το φάρμακο για τις περισσότερες παιδικές πληγές. Μπορεί βέβαια να μην υπάρχουν ή να μην είναι σε θέση να μεγαλώσουν τα παιδιά τους και να είναι απαραίτητη η είσοδος του παιδιού σε ίδρυμα. Τότε η κοινωνία θα πρέπει να αγκαλιάσει αυτά τα παιδιά. Δεν είναι δύσκολο, μόνο λίγο χρόνο και μια αγκαλιά.
– Λίγο χρόνο λοιπόν Γιώργο και μια αγκαλιά! Τόσα λίγα και συνάμα τόσα πολλά!
